‘Spiritueel dialogeren wordt een basisvaardigheid’

Met BinnensteBuiten focust IJD op spreken over het geloof. „Het jaarthema is me op dit moment op het lijf geschreven”, zegt kersvers directeur Sofi Van Ussel. „Altijd al zijn mijn keuzes trouw aan datgene waarvan ik ten diepste ben overtuigd, maar nu word ik uitgenodigd om er in het openbaar over te getuigen.”

Sofi Van Ussel (40) begon haar loopbaan als kinesitherapeut en werkte vervolgens onder meer voor UNIZO. „De mensen die me goed kennen, waren echter allerminst verrast door mijn keuze voor IJD - Jongerenpastoraal”, zegt ze. „Ik merk trouwens dat mijn stap vooral vrienden en kennissen die ver afstaan van de Kerk op een mooie manier raakt. Daarin lees ik nog maar eens hoe hard veel mensen op zoek zijn naar zingeving.”

– Welke rol speelde geloof in uw jeugd?
Ik groeide op in een ondernemend gezin. Mijn ouders gaven ruimte om talenten te ontdekken, maar toonden ons ook wat engagement en dienstbaarheid zijn, professioneel en in het gewone leven. Elk huisje heeft daarnaast zijn kruisje. Ik verloor mijn zus jong aan kanker en het ondernemerschap kent hoogtes en laagtes. Dat confronteerde me vroeg met levensvragen. Ons gezin was kerkelijk, vanuit de traditie, maar ook doorleefd, zeker mijn moeder. Ooit dienden we met veertien neven en nichten de mis. Volwassen familieleden zongen in het parochiekoor en als wij iets te veel plezier maakten, wierp grootvader ons een strenge blik toe vanaf het oksaal. Tegelijk was er een openheid om elk onze weg te zoeken en ruimte voor de diverse manieren waarop we geloven.
– Was geloven soms een worsteling voor u?
Ik denk dat het maar goed is dat we af en toe worstelen, fundamenteel twijfelen of ons afvagen wie we willen zijn en of we daarvan niet afdwaalden. Midden in een donkere nacht van het geloof de mogelijkheid openhouden, lijkt me net de essentie van geloven. Ik vind het mooi om te praten over twijfel. Mij raadde iemand op zeker moment de geestelijke oefeningen van Ignatius van Loyola aan. Een geestelijke begeleider hield het met me uit doorheen de twijfel, tot ik aanvaarde dat ik bemind ben door de Liefde, met hoofdletter.
Die liefde en het ontdekken wie je bent, komen met een verantwoordelijkheid. De weg naar binnen is belangrijk, maar je mag er niet in blijven hangen. Je moet opnieuw naar buiten gaan leven. We worden uitgenodigd om elke keer weer te springen. Valt de twijfel weg, dan is er geen springen meer aan.
– Was u ook actief in het jeugdwerk?
Ik was in een jeugdbeweging, maar toen ik als student werd gevraagd catechese te geven, werd dat al snel mijn jeugdbeweging. In Leuven was ik bovendien voorzitter van de sportraad. Ik leerde op diverse plekken wat het is samen een project te realiseren en samenwerking werd de rode draad op mijn levenspad.
– Wat brengt u van buitenaf mee [node:field_streamers:0] naar IJD?
Wat is van buitenaf? Ik kom niet uit de jongerenpastoraal, maar ik voel me wel deel van het instituut Kerk. Ik gebruik mijn ervaring uit verscheidene domeinen graag om bruggenbouwer te zijn tussen meningen in de Kerk en tussen Kerk en maatschappij, en om met een grote openheid te kijken naar de wereld en naar wat jongerenpastoraal daarin kan betekenen. Er is echter meer. Ik geloof dat het kunnen voeren van een spirituele dialoog meer dan ooit een basisvaardigheid wordt, binnen en buiten de Kerk, in alle mogelijke organisaties en in bedrijven. Zoals de paus zegt en zoals in de ondernemerswereld algemeen aanvaard is, leven we in een verandering van tijdperk. Overal moeten mensen de spirituele dialoog aangaan om te ontdekken wat de unieke opgave van een organisatie is, waardoor ze overeind blijft in de samenleving. IJD is niet de enige plek waar die dialoog kan starten, maar ik denk dat het iets kan bijdragen.
Ik hoop ook ondernemerschap mee te brengen, evenals inzichten uit innovatiemethoden en veranderingsmanagement, zonder de Kerk als een bedrijf te zien. En ondernemerschap vraagt dat je openstaat voor het anders zijn van anderen, zodat je verschillen genereus omarmt.
– Wat moet IJD jongeren bieden?
Als kinesitherapeut werkte ik met jongeren, onder meer met een ontwikkelingsachterstand. Bij momenten was ik ontzettend verontwaardigd over hoe volwassenen vanuit enge denkkaders de mogelijkheden van jongeren beperkten. Als je gelooft dat iets kan en er vertrouwen ontstaat, dan verleg je grenzen en wordt het onmogelijke mogelijk. Dan ervaar je een collectieve verwondering en een enorme dankbaarheid voor het leven. Ik denk dus dat we jongeren alle kansen moeten geven om met een onbevangen blik op de wereld verandering in die wereld proberen te brengen, zolang we hen ook geduld aanreiken, want het kan niet op één dag.
Ik zou ook graag de intergenerationele dialoog aanwakkeren, tussen kinderen, ouders en leerkrachten, in parochies en verenigingen. Als generaties hun zoektocht naar wie ze zijn delen, leidt dat tot levensvreugde. IJD kan een oefenruimte van dialoog zijn, waar iets kan ontstaan.