Roger Ponseele (+24 maart 2025): “En toch… Spijts alles is er hoop”

Een hartelijke groet vanuit Morazán (Roger Ponseele, El Salvador):

“Alweer een jaar ten einde, ziehier mijn nieuwjaarsbrief. 

Laat me beginnen met het verhaal van de oude wijze man van de populaire schrijver Tony de Mello, een verhaal waarin ik mijzelf herken. 

Een wijze man vertelt: als jonge radicale revolutionair bad ik tot God en vroeg hem mij de kracht te geven om van de hele wereld een paradijs te maken. Als volwassen man stelde ik vast dat er van die wereld en dat paradijs weinig in huis gekomen was. In mijn gebeden vroeg ik dan aan God de wijsheid en de kracht om enkele mensen in mijn omgeving te overtuigen en te motiveren. Nu ik oud ben en mijn dagen geteld zijn, kom ik tot het besef dat er toch zo weinig gerealiseerd is van al die mooie dromen en bid ik tot God om moed en wijsheid om mijn eigen visie en motivatie bij te sturen. Mocht ik van bij het begin zo gebeden hebben, dan had mijn leven misschien meer resultaat gehad. 

Ja, een zekere vorm van frustratie is mij niet vreemd. 

Ik ben hier al 54 jaar en we hebben al van alles meegemaakt maar het is altijd boeiend geweest. Onze diepe vreugde bestond er in te voelen dat we bijdroegen aan de opbouw van een democratisch en rechtvaardig El Salvador. Maar door de ontrouw van enkelen, de onmacht van anderen, de bekoring van het geld is ons landje afgegleden naar een autoritair systeem. 

President Bukele, een soort mini-Trump, regeert als een dictator. Het parlement is buiten spel gezet en het leger en de administratie voeren zijn bevelen uit. Zijn populariteit is gebaseerd op een onmenselijk harde aanpak van de jeugdbendes. Maar ook onschuldigen worden opgepakt en verlaten dood of ziek de gevangenis. Hij verwaarloost de landbouw, die zo belangrijk is voor de voedselvoorziening van de onze mensen. Zijn beleid dient de belangen van de superrijken, van de mijnindustrie en niet te vergeten van zijn familie. De aandacht van de mensen wordt afgeleid door de organisatie van spectaculaire sportmanifestaties of de verkiezing Miss Universe. Hij laat zelfs een ijspiste bouwen in het centrum van de hoofdstad. Terwijl dat geld verkwist wordt zien wij hoe onze mensen moeten wroeten en vechten om te overleven. 

En toch... 

In het seminarie van Brugge was er in mijn tijd een professor die boven zijn bureau een poster had hangen met de woorden “En toch”. Dit maakte indruk op mij. Spijts alles is er hoop en het blijft nog altijd mijn overtuiging dat we - vroeger dan verwacht - de goede weg zullen terugvinden. Geen reden om op te geven. Voortdoen blijft de boodschap. 

Ik wil even het lijstje overlopen met onze sociaaleconomische projecten. Ze zijn een beetje de bekroning van ons werk. Dit wil niet zeggen dat wij het vormingswerk verwaarlozen. Vormingswerk blijft de bron van inspiratie en inzet.

Voedselvoorziening. De prijzen voor de basisproducten maïs, bonen en rijst stijgen met de dag. Als verklaring wijst men naar de oorlogen in de wereld, de klimaatverandering en de winsthonger van de groothandel. De verwaarlozing van de eigen landbouw speelt zeker ook een rol. 

Veel voedsel moet ingevoerd worden, vandaar de hoge prijzen. Veel mensen lijden al honger. 

We helpen arme mensen om een kleine tuin aan te leggen met de noodzakelijke basisproducten: bonen, groenten en enkele fruitbomen. 

Recyclage. Als kledij echt niet meer te herstellen is, kan er nog altijd iets bruikbaars van gemaakt worden maar dat vraagt een beetje opleiding. In onze gemeenschap is er een vrouw die daarin zeer onderlegd is en met liefde haar kennis met geïnteresseerden wil delen. Die lessen zijn een moment van ontmoeting. Hier ontstaan hechte vriendschappen. 

Kleine economische activiteiten. Wij willen een kleinschalige lokale en familiale economie stimuleren: een eenvoudig winkeltje voor kleren, een kruidenierszaakje, een mini-kippenkwekerij etc. Ideeën hebben onze mensen genoeg, maar het ontbreekt hen meestal aan het nodige startkapitaal. Daar zorgen wij dan voor en we blijven de starters opvolgen en begeleiden. Soms loopt het mis maar soms is het ook een enorm succes. 

Aandacht voor de ouderen. Meer en meer en terecht gaat onze aandacht naar de ouderen. We hebben een clubje opgericht waar ze kunnen samenkomen en onder begeleiding werken aan hun fysische en psychische gezondheid. Er is ook aandacht voor ontmoeting en gezelligheid. Wat me opvalt is dat deze mensen de burgeroorlog hebben meegemaakt, sommigen als vrienden, sommigen als vijanden. Nu zijn het allemaal vrienden en dat is winst. 

Studiebeurzen. Aan sommige jongeren hebben wij een studiebeurs gegeven. Voor hen is dat de enige mogelijkheid om hogere studies te doen. Nu is het zo dat we van hen verwachten dat ze iets terugdoen voor de gemeenschap. We stellen vast dat ze dat enthousiast doen. Laten we hopen dat ze dat ze dat zullen volhouden de rest van hun leven. 

Onderneming. Zes jongeren die informatica hebben gestudeerd, hebben een informaticabedrijfje opgericht onder leiding van Daniel, een Ierse ingenieur die met ons samenwerkt. Dit bedrijfje komt zo langzaam van de grond, zodat ze menen binnenkort een dividend te kunnen uitbetalen aan CEBES-Perquin, de vzw van onze gemeenschap. 

Ik ben echt dankbaar voor jullie financiële en morele steun. Niets van dat alles zou mogelijk zijn zonder jullie bijdrage. 

Ik wens jullie een zalig kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar” 

Roger Ponseele