Gelukkig nieuwjaar Mammie!

Mijn blik wordt onmiddellijk getrokken naar het ondertussen pikdonkere kerkhof waar mijn mama al twee jaar haar laatste rustplaats heeft gevonden. ‘Gelukkig Nieuwjaar mama’, mompel ik voorzichtig en ook de rest van het gezin valt in met een heel scala aan beste wensen.

‘Misschien heeft mammie ook wel bubbeltjes gedronken in de hemel?’ klinkt het enthousiast op de achterbank. ‘Of misschien is er een vuurwerkpijl op een meter langs haar hoofd ontploft! BOEM!’

Ik grinnik bij de gedachte. Mammie zou met dat laatste ab-so-luut niet kunnen lachen. De vrolijke noot in mijn hoofd wordt in mijn hoofd al snel overstemd door een sombere gedachte en zelfs wat schuldgevoel. We waren vanmiddag veel te laat vertrokken waardoor we niet eens zijn kunnen stoppen bij het kerkhof om even bij haar langs te gaan.

Wanneer we ’s avonds in de zetel zitten, komt mijn jongste dochter ineens hard huilend met de foto van haar lieve Mammie stevig tegen haar tengere lichaam geklemd de living binnen gelopen. ‘Ik mis Mammie!’ jammert ze. De golven verdriet komen in luide uithalen en met veel oogvocht en snot naar buiten.

Het tafereel van mijn ontredderde dochter ontroert me diep en in haar verdriet zie ik mijn eigen zielenroerselen weerspiegeld.

‘Ik begrijp het’, fluister ik terwijl ik haar schokkende lijfje dicht tegen me aantrek, ‘ik begrijp het helemaal.’

Het gemis sluimerde namelijk de hele dag al doorheen elke kier van ons ouderlijk huis waar we nieuwjaar vierden met onze familie. Mijn mama was echt een kei in het organiseren van gezellige feesten. En hoezeer we allemaal ook ons best doen om de taken in te vullen en over te nemen van wat Mammie vroeger altijd deed, het is niet hetzelfde. Mijn kaassaus is lekker en volgens mama’s recept, maar toch slaag ik er niet in om haar smaak te evenaren. En mijn papa deed echt zijn best om de tafel feestelijk te dekken, maar mijn eerste gedachte toen ik de servieten met zomers motief en tuinkabouters zag in putje winter, is dat ons mama zich zou omdraaien in haar graf.

We klungelen maar wat aan sinds we haar moeten missen.

Op dagen als vandaag is ze in haar afwezigheid meer aanwezig dan ooit.

‘En ook dat is ok’, bedenk ik met enige weemoed. In al dat gemis, voelen we haar namelijk ongelooflijk dichtbij.