Roadtrip mgr. Hoogmartens: Op pelgrimstocht met Caminho da Vida

Op zaterdag 29 juli was het in onze roadtrip tijd om een bijna volledige dag mee te leven en te wandelen met de jongeren van het voorprogramma 'Caminho da Vida'. Zij trekken reeds vier dagen door de bergen van het nationaal park Peneda Gerês. Aangekomen op de kampplaats in Entre Ambos-os-Rios vertelt de logistieke ploeg ons over de wondere momenten die ze tot nog toe hebben mogen meemaken. Het bijzonderste aan deze Caminho da Vida is de dankbaarheid die we mogen ervaren van de lokale gemeenschap, vertelt Hendrik-Jan Stals. Ze vertellen ons hoe ze opleven als ze onze jongeren 'Jesus Christ you are my life' tussen de bergen horen zingen. En toen we gisteren de eucharistie wilden vieren in een voorts praktisch leegstaande kerk, trommelden ze meteen een poetsploeg op en brachten bloemen naar de kerk. De gastvrijheid is hier magnifiek. Johan Verhegge benoemde dan weer een ander hoogtepunt van dit voorprogramma:

De eucharistievieringen met de groep zijn keer op keer heuse kippenvelmomenten.

We wachtten de jongeren op aan hun picknickplek aan een brug op de GR 34 route. Terwijl ze hun energie bijvulden met een lunchpakket, of door even in de rivier te zwemmen, konden de bisschop en ikzelf al even kennis maken met de leefgroep waarmee we de rest van de dag zouden spenderen. Reisgenoot Jeroen was immers teruggekeerd naar onze overnachtingsplaats om fris te zijn voor de lange autorit naar Lissabon op zondag. 

Ik mocht die dag deel uitmaken van de gele groep, die zichzelf tot "Gemeenschap Zonnebloem" hebben gedoopt. Tijdens het inhoudelijke opstapje was ik getroffen hoe diep, open en verbonden de jongeren met elkaar durfden spreken over lijden en ons geloof in het leven na de dood. En dat met een nieuw lid, die pas tijdens hun middagpauze was komen aansluiten. Wanneer je op trektocht gaat met elkaar, wordt die diepe verbinding snel gesmeed, weet ook Laure Lenaerts van IJD Hasselt. Al vanaf dag één heerste er in deze groep zo een groot vertrouwen dat ze de inhoudelijke momenten zichzelf steeds overstijgen. 

Onze bisschop ondernam de bergtocht samen met de groene groep. Wat een talent in die groep, zegt hij naderhand. Ze zongen over bergen en dalen. Wat een vreugde dat ik hier mocht beleven. Dit zijn momenten die we nooit zullen vergeten. Dit toont meer dan eens: de mooiste dingen in het leven zijn niet te kopen: het is de liefde die we krijgen.

Je voelt je één van hen, en zij voelden dat ook.

Na het avondmaal vierden we samen de eucharistie. Opnieuw een getuigenis van de gastvrijheid van de gemeenschap: een half uur voor de viering wist de begeleiding immers nog niet of ze de kerk binnen konden. Koster Joaquim was meteen bereid om de prachtige kerk voor ons open te stellen, en gaf ons aan het einde nog een gebedskaartje mee. Mgr. Hoogmartens was opgetogen over de viering: Ik heb gevoeld dat deze jongeren de heilige woorden en heilige gebaren werkelijk begrepen hebben.

En als je dezer dagen in de bergen van het nationaal park de vraag "Is iedereen nog gelukkig?" hoort weergalmen, dan echoot de luide "ja!" hopelijk tot in Lissabon.