Ik geloof niet meer
Ik ben deze zomer van m’n geloof gevallen. M’n geloof in de ruimtevaart.
Niet dat ik nu zo’n weloverwogen voorstander was, maar ik was een fan! Om maar te zeggen: de eerste bemande commerciële vlucht van Crew Dragon naar het ISS volgde ik live via YouTube. Dat moet je SpaceX nageven: de realiteit wordt tegenwoordig bijna even goed in beeld gebracht als science fiction. Misschien was ik vooral daarom een fan: omdat ik al hou van science fiction zolang ik kan lezen. Sinds altijd.
Dat er aan mijn lichtzinnig ruimtevaart-enthousiasme een einde is gekomen, is nota bene de schuld van het Euro Space Center in onze Ardennen. Een centrum dat het grote publiek warm wil maken voor de ruimtevaart. Maar twee filmpjes deden net iets te nadrukkelijk hun best om me te overtuigen.
Hoe onmogelijk is het toch om te geloven als iemand je zegt dat het moet.
Het ene filmpje ging over de noodzaak voor de mens om naar Mars te gaan. Want misschien is Mars wel het nieuwe Eden. Heer, sta ons bij. Hoe ver zullen we gevorderd zijn met het verpesten van het eerste Eden onder onze voeten tegen de tijd dat we die onherbergzame rode stofbol voor enkelen enigszins leefbaar gemaakt hebben?
Een onbedoeld veelzeggende scene uit de film The Martian toont wat we waarschijnlijk met dat nieuwe Eden zullen doen. Een gestrande astronaut (Matt Damon) moet in die ode aan de wetenschap een manier vinden om te overleven op Mars en er uiteindelijk zien weg te geraken. Daarvoor stript hij een oude raket van alle ballast. Waar de rommel heen gaat: vrolijk en zonder omkijken uit het raam.
Het andere filmpje in Euro Space Center ging over de vele uitvindingen die we te danken hebben aan de ruimtevaart en die ons dagelijkse leven zoveel leefbaarder maken. Ik weet alleen nog dat Velcro er een van was. De andere bleven al helemaal niet plakken.
Toen ik buiten kwam, voelde ik me in rouw. Iets dat jong was en onschuldig was onverwacht en veel te vroeg gestorven.
Ik had nood aan een wandeling. In het moerasbos rond het ruimtecentrum raakte ik de weg kwijt en zakte tot aan m’n knieën in het veen. Daarna scheurde ik m’n hemd aan een strak gespannen prikkeldraad en bereikte ik bloedend en met trillende benen een asfaltweggetje waar ik m’n vrouw opbelde om me te komen redden met de auto.
En toch geloof ik in het paradijs! Maar laat het fictie blijven.
- Euro Space Center, Transinne (België)
- The Martian (trailer)
- SpaceX