Kevin De Cubber (32) alias dom Johannes: ‘Zoek het niet te ver’

Abt Jan (98) en prior Franco (79) zagen hun abdij de afgelopen jaren snel leeglopen. Enkele jongere broeders zagen geen toekomst meer in de gemeenschap van Affligem. En toen moest corona nog komen: zes overlijdens op vier jaar tijd. In 2018 was er wel een postulant ingetreden, de toen 27-jarige Kevin De Cubber. Zaterdag 2 september legde hij zijn plechtige geloften af en nam hij definitief de naam Johannes aan, naar ‘de geliefde leerling’.

> Herbeluister onze podcastreeks vanuit Affligem, onder meer met abt Jan Goetghebeur.

Wat zocht je in de abdij van Affligem?

Dom Johannes • De eerste keer dat ik er kwam, in 2012, ging ik door een heel heftige periode. Ik was het jaar voordien een vriend kwijtgeraakt aan zelfdoding. En ook mijn opa, die me grotendeels had opgevoed samen met oma, was overleden.

Ik snapte het allemaal even niet meer en voelde de nood om me af te zonderen.

De abdij bleek open te staan voor blokkende studenten. Ik voelde me er direct opgenomen in een groter geheel. Het was tijdens de Goede Week. De paaswake heeft me toen geweldig geraakt.

Speelden je grootouders een belangrijke rol in je gelovige opvoeding?

Absoluut. Zij waren het die me als kind meenamen naar de mis. Mijn ouders werkten allebei in Brussel, vaak in late shiften. Mijn grootouders kwamen mij en mijn broertje daarom meestal afhalen van school. We wandelen wel eens langs een kapelletje en baden dan een Weesgegroet. Voor het slapengaan zegenden ze ons met een kruisje op het voorhoofd. En we vertrokken nooit op reis zonder een rozenhoedje.

Tekst gaat verder onder de foto.

Als tiener vervreemdde ik van de kerkpraktijk. Toen opa stierf – aan een hartstilstand, we hadden geen afscheid kunnen nemen – huilde ik: ‘Je moest me nog leren bidden. Nu weet ik niet wat ik moet doen.’

Ik ben toen maar gaan opzoeken hoe dat rozenhoedje ook alweer in elkaar zat.

Hoe meer informatie ik opzocht, hoe meer ik wilde weten over het geloof.

Hoe verliep je zoektocht?

Behalve op het internet zocht ik antwoorden in kerken. Zo had ik heel wat gesprekken met onze oude pastoor van Sint-Maria-Oudenhove, Julien De Keukelaere, intussen overleden. We hadden een goede band. Hij gaf me de raad: ‘Zoek het niet te ver.’ Persoonlijk had ik wel aan een iets exotischere plek gedacht toen ik in 2012 afzondering zocht, maar Affligem bleek net goed!

Ik nam ook deel aan het Samuelproject in de Abdij van Drongen: een jaar lang bidden met de Bijbel en er geregeld over uitwisselen met een geestelijk begeleider en andere jongeren. Dat heeft me sterk gevormd.

Wat voor kind was je?

Goh, een heel aanhankelijk kind, denk ik. Ik was het eerste kleinkind langs beide kanten. Van de hele familie heb ik nooit aandacht tekort gehad! Ze zien in mij nog altijd de kleine Kevin. Eén grootmoeder is nog in leven. Ze was apetrots bij mijn professie vorige zaterdag.

Mijn belangrijkste hobby was voetbal. Verder was ik actief in de KAJ, waar ik van 2012 tot 2018 mee in leiding stond. In die periode nam ik de jongeren wel eens mee op bedevaart naar een kerk in de buurt. We hielden ook zwerfvuilacties en zo. Ook die vrienden waren met een mooi groepje aanwezig in de viering. Ik houd er nog een hechte vriendengroep aan over.

Je studeerde economie. Vanwaar die keuze?

Tot 2011 zag ik de toekomst vrij klassiek voor mij: een goede job, leuke auto, gezin. Maar door wat er toen gebeurde, besefte ik ergens anders mijn geluk in moest zoeken. Mijn grootouders waren op zo’n eenvoudige manier gelukkig. Dat leek mij meer iets om na te streven.

Als ik vandaag met jongeren in contact kom – we hebben een jeugdhuis in de abdij – dan vind ik het altijd belangrijk om connectie te maken met hen op dat punt. In je zoektocht naar wat je met je leven moet doen, kan je grote verwarring ervaren. Ik ben daar ook geweest, zoek het niet te ver, het komt wel goed.

In 2018 begon je aan het noviciaat. Toch een grote stap, niet?

Sinds 2012 kwam ik elke blokperiode terug naar de abdij. Onderweg van Leuven naar huis in Sint-Maria-Oudenhove, of omgekeerd, nam ik geregeld de afslag om de completen mee te maken, of de nachtelijke aanbidding die hier al 35 jaar op vrijdag gehouden werd. Nu is er nog steeds aanbidding, maar sinds corona is het overdag.

Steeds meer begon ik me af te vragen wat iemand zou kunnen bewegen om voor zo’n leven te kiezen. En misschien mijzelf…

Wat gaf de doorslag?

Ik ben eerst naar het seminarie gegaan voor de priesteropleiding. Tijdens die filosofiejaren ontdekte ik al dat ik niet graag alleen op een pastorie zou willen leven. Ik wilde mijn leven in dienst stellen van het evangelie en de kerkgemeenschap, maar niet als priester alleen in een parochie. Meer en meer kreeg ik de bevestiging dat het monastieke leven mijn weg was.

De toekomst van onze abdijgemeenschap is onzeker, maar ik heb er vertrouwen in. We zien wel.

Tekst gaat verder onder de foto.

Wat maakt zo’n kleine abdijgemeenschap anders?

Benedictijnen zijn een contemplatieve orde met als motto ‘Bid en werk.’ Dat geldt voor onze abdij evenzeer als voor een andere. Maar we kunnen zo’n groot gebouw niet alleen onderhouden, dat spreekt vanzelf. Noodgedwongen – maar we hebben van die nood een deugd gemaakt, lijkt mij – beleven we ons charisma samen met vrijwilligers.

Je noemde de man die de deur voor je opendeed, broeder Luc en dat sprak hij niet tegen. Maar hij is getrouwd en heeft kinderen. Hij doet hier het onthaal.

We bidden en eten samen, ook met gasten in nood, overigens. Die schuiven mee aan in onze refter. We eten nog altijd in stilte met iemand die een boek voorleest. Maar die voorlezer is tegenwoordig een stem uit een podcast.

En toch is 3 genoeg. Zei Jezus niet: ‘Waar 2 of 3 in mijn naam bijeen zijn, daar ben Ik in hun midden?’

Onze vorige prior, dom Lucas, zei altijd dat we het aan de streek verschuldigd waren om aanwezig te blijven. Abdij Affligem vierde onlangs zijn 950-jarig bestaan! En aan de aanwezigheid en vreugde van veel omwonenden op mijn professie vorige week te zien, denk ik echt dat de buurt het van ons verwacht dat we hier het vuur brandend houden.

Wat ik ook heel hoopgevend vind, is het jongerenapostolaat van onze gemeenschap.

De traditie om hier jongeren te ontvangen heeft hier altijd bestaan, maar spreekt mij ook heel erg aan. Drie jaar geleden zijn we begonnen met een tweemaandelijkse aanbidding. Daar kwamen vorige keer, kort na de Wereldjongerendagen, 70 jongeren naartoe! Dus ik geloof echt in onze toekomst hier.

Bekijk de foto's van de professie van dom Johannes op zaterdag 2 september.

Op vrijdag 13 oktober zijn jongeren opnieuw welkom voor de aanbidding van 20 tot 22 uur in de Abdij van Affligem (Abdijstraat 6, Hekelgem). Overnachting is mogelijk mits inschrijving: www.aanbidding.abdijaffligem.be.