Kruitvat Syrië is ook vat vol hoop

Op het journaal zien we spectaculaire verhalen uit Syrië. De hoofdrolspelers zijn wereldleiders over wie vaak hetzelfde verteld wordt. Zo moeten we met z’n allen tegen Assad zijn, en dus blijkbaar voor Amerika en … Saoudi-Arabië. Zij zijn voor het Westen de grootste leveranciers van nieuws uit de oorlogsregio. Waarom stellen onze mainstream media zich daar zo weinig vragen bij?

Gelukkig bestaan er nog andere nieuwskanalen, onder meer die van christenen die in de regio tussen alle vuren zitten en die een nieuw licht werpen op de situatie. Een van mijn kanalen is de Agenzia Notizie Salesiana (ANS). Daarin vind ik nieuwsberichten terug van ooggetuigen. Van mensen die er willens nillens bij betrokken zijn en die werken aan hoop voor het land. Ze tonen ons een ander gezicht van de oorlog.

Hopen, tegen de richting van de kogels in

In 2012 kozen de volgelingen van Don Bosco ervoor om in Syrië te blijven en de achtergebleven (wees)kinderen op te vangen. Hun gemeenschappen liggen in het vizier van de straaljagers, bijna in de brandwijken van Aleppo en Damascus. Samen met de jongeren overleven ze waar de oorlog het hardst woedt. De psychologische impact van aanslepend geweld op jongeren is immens.

Als we de kinderen uit veiligheid zouden opsluiten, werden ze allemaal gek. Dus moesten we wel hier blijven en de deuren voor hen open houden. Pater Peir Jabloyan

Van 5 tot 8 april 2018 kregen de salesianen en zusters van Don Bosco in Damascus en Aleppo bezoek van hun algemeen overste, Ángel Artime. Wat moet het voor hem bijzonder geweest zijn om tijdens de eucharistievieringen Jezus’ kruisiging te herdenken, samen met mensen die een gelijkaardige marteling al 7 jaar ondergaan. Na zijn rondgang schreef hij: Je kunt het zien en voelen: er is zoveel hoop! 

Eindelijk, dacht ik bij mezelf. Zijn uitspraak nam het leed niet weg, maar toont eerbied voor het onstuitbaar geloof van vele Syriërs om te overleven. Hij gaf de Syriërs het recht om tegen de richting van de kogels in te blijven werken aan een wereld van hoop.

Ooggetuigen zonder stem

Zes dagen later, op 14 april, was er opnieuw groot nieuws dat de voorpagina’s haalde: de Amerikaans-Brits-Franse luchtaanval op enkele leegstaande labo’s. Op de démarche volgde in de Westerse media een charmeoffensief.

De leiders van de oosterse kerken veroordeelden de aanval meteen via hun website. Soevereiniteit van de staat is meer dan de erkenning van de gevestigde autoriteiten.

De leiders hebben aandacht voor de bevolking die het lijdend voorwerp is van het geweld en deel uitmaakt van Assads achterban. Het zal misschien verbazen, maar salesiaan Mounir Hanachi bespeurt steun bij de bevolking voor het regime, ondanks zijn gebreken. Hij merkt op dat net deze mensen, die de dood in de ogen kijken, het minst gehoord worden in de mainstream media. Volgens de salesiaan wordt het nieuws gemanipuleerd en tonen de berichten een gebrek aan bezorgdheid voor de kleine mensen, die de grootste slachtoffers zijn. Want wie luistert er naar hen?

Toch voelen de christenen dat er hoop is, zonder hiermee zichzelf noch de wereld te willen beetnemen. In hun media berichten ze over activiteiten waarin de menselijke creativiteit geprikkeld wordt, ongeacht de permanente dreiging van geweld. Sportwedstrijden, toneelstukken, zangstondes en kleurrijke eucharistievieringen vinden er plaats. Ook dat is Syrië vandaag. Terwijl vermoedens voldoende blijken om doelwitten te bombarderen, herinneren de salesianen de plaatselijke jongeren eraan dat er ook een andere wereld mogelijk is.