Waarom Bruno zijn broer (27) nooit zal vergeten

Bruno Beeckmans verloor bijna 2 maand geleden zijn jongste broer, Eric. Hij werd 27. Omwille van zijn beperkingen en hun unieke band die net daaruit groeide, stelde Bruno zich vele vragen over zin en onzin van het leven. Zo bouwde hij een stevige innerlijke basis op en durft hij zichzelf vandaag beschouwen als een ethisch gevoelig mens. Zonder zijn broer was alles misschien vanzelfsprekend gebleken. 

Euforie

In 1987 zat ik op de zolderkamer. Papa riep plots onderaan de trap dat we allemaal naar beneden moesten komen.

Ik dacht dat we de lotto gewonnen hadden. Het was nog veel beter nieuws: mama was opnieuw zwanger!

Toen volgden de langste maanden uit mijn leven. Het leek wel een oneindigheid, zoals het aantal getallen tussen 0 en 1.

Lieve kleinste broer, 15 april 1988: jij was een prachtbaby, de perfectie zelve. Je kwam naar huis op mijn 14de verjaardag, het beste cadeau ooit. Later aan zee lag jij op het plooibed. We speelden samen piepekoe en jouw glimlach was nooit meer weg te denken. Alles was perfect en magisch, zoals in de boeken van Disney.

Vonnis

Niet veel later, op 25 juli, trokken de wolken samen. We verbleven met parrain en marraine aan zee. Papa riep ons opnieuw rond tafel. De bliksem sloeg in: pachygyrie…

Jouw hersenen zijn zoals een telefooncentrale waar alle draden verkeerd verbonden zijn.

De donder bleef niet achter en liet horen dat je slechts 3 maanden te leven had. De tijd stond stil, een oneindigheid van 0 tot 10.

Vertwijfeling

Mijn God, hoe vat je zoiets als mens, als kind, als broer, als peter? Hoe moet ik dit omarmen?

Het werd nu een gevecht om bij je te zijn en je in mijn armen te sluiten, want in mijn broze hartje was je al.

Inwendig ben ik razend, hulpeloos, voel ik me machteloos, schuldig, weet ik me geen raad, ben ik zonder richting. Ik lees mijn kinderbijbel van voor naar achter en omgekeerd. Ik vervloek God en draag tegelijk trouw een kruisje om mijn hals. Urenlang pieker ik. Wat is de zin van het leven?

Alsof je hart verscheurd wordt en iemand je een mes in de keel steekt, opdat je er niet zou kunnen over praten.

Ondanks vele uitgestoken handen en gebaren… alleen. Dan maar je gevoelens afschermen om verder te kunnen. Overleven. Van uur tot uur. Later van dag tot dag. Hopen op een mirakel. Gaandeweg de levensdraad weer opnemen. Als 14-jarige staat je leven stil en ben je plots 10 jaar ouder. Normale jeugdzonden gaan aan je voorbij.

Overgave

In het leven word je geboren met een ongeschonden hartje. Onderweg wordt in je hart gekrast.

De kunst is dit te aanvaarden, te vergeven. Niet omwille van de ander, maar omwille van jezelf, opdat je wonden sneller helen en je zonder littekens, ongeschonden, verder kunt met je leven.

Ik wist dit toen niet. Ik kon dit toen, met de beste wil van de wereld, ook niet. Ik zou voortaan voor 2 leven en een betekenisvol leven leiden, op zoek naar mezelf en naar dat stuk van jou in mij. Ik leefde bewuster en durfde meer op te staan bij wat ik als onrechtvaardig aanvoelde. Ik liet me gelden, innerlijk onzeker, uiterlijk assertief. Ik dacht en las veel over het leven. Ik zocht en vond wijsheden.

Dat alles begon pas een plaatsje te vinden met mijn eigen vrouw en kindjes erbij. Ik wou eerst geen biologische kinderen, uit angst een kind met een handicap te krijgen. Mijn vrouw wist me te overtuigen en we hebben nu 2 gezonde kindjes.

Some things are not meant to be broken... They are.
Some things are not meant to be fixed... We try.

Toewijding

De jaren gingen heen en er was slechts één constante: onvoorwaardelijke liefde.

Die had de gedaante van een oneindig toegewijde mama die zichzelf helemaal wegcijferde voor jou. Die poging na poging ondernam en geen mogelijkheid onbenut liet. In dit alles ondersteund door een fantastische man, Luc Van Meir. Samen maakten ze van jou de langstlevende met jouw aandoening.

Dank u, mama, dank u, Luc!

Ethiek

We vonden een delicaat evenwicht in jouw alternatieve medicatie. Je levenskwaliteit verbeterde. Toen meldde zich een ander hoofdstuk aan: ethiek. Leven met pijn. Leven om ons leed te verzachten. Het recht hebben om los te laten, zonder op te geven, maar simpelweg omdat jouw geven op is en het tijd is voor jezelf.

Een verhaal dat begon als tijd winnen, sloeg om in een verhaal van beseffen welke tijd we samen bewust beleefden.

Het werd steeds moeilijker voor je om van je leven te genieten, ook voor ons om in te schatten hoe het met je was. Mijn verstand leek klaar om afscheid te nemen, mijn emoties allerminst. Je beseft vooraf niet hoe zwaar de verwerking is wanneer je je kleine broertje moet zien vertrekken. Een onschuldig mensje dat nooit een vlieg kwaad deed...

De palliatieve zorgen lieten te wensen over. Ze voldeden niet aan het comfort om op een menswaardige manier afscheid te nemen. Ik wil dit aankaarten bij de ethische commissie. Deze lijdensweg zou niemand nog moeten doorstaan.

Levensles

Mensen die jou niet zo goed kennen, vragen zich waarschijnlijk af vanwaar al dat verdriet komt.

Ik zal hen zeggen wat jij me leerde: het leven draait niet om machtsvertoon.

Het leven draait om kernfusie: jouw hart met het mijne, oneindige energie, zonder woorden, zonder gebaren zelfs, innig verbonden om nooit verbroken te worden.

Jij bent het lichtje dat me steeds op het rechte pad hield. Jij bent ingetogen sereniteit, een oase van rust, onschuld, liefde en vrede. Ik kan alles bij je kwijt. Jij begrijpt mijn immense verdriet, wat van de buitenwereld niet gezegd kan worden. Jij leert me liefhebben en koesteren. To know you is to love you.

Oproep

In deze bewogen dagen van verdriet wil ik een oproep doen, waar jij zeker achter zal staan: als we zo voorzichtig omspringen met verzachten en wegnemen van pijn, moeten we er dan niet alles aan doen om te vermijden dat pijn wordt toegebracht? In het ene zijn we zo zorgvuldig, in het andere zo laks.

Jij toonde een leven lang dat het kan. Je bent een voorbeeld voor ons allemaal. Oneindig sterk, zijdezacht en doortastend lief.

Een mens is een hoopje materie, electromagnetisme en besef.           

Ik hoopte op een mirakel-oplossing. De oplossing bestond erin te beseffen dat jij mijn kleine mirakel bent en dat we moeten leven in de tuin van (het H)Eden.

Bedankt voor alles wie jij voor me bent: een broer, een petekind, een levensles, een zielsgenoot, een oneindigheid van 0 tot 27.

Loslaten

Loslaten, het zijn slechts 8 lettertjes, maar het is een 8 op zijn zijde: oneindig moeilijk. Ik vergeef mezelf en laat mijn broosheid toe, omringd door warme mensen.

De dood is het leven dat haar kleuren verliest om onzichtbaar te worden.

Ook dat is behoud van energie.

Ga nu in vrede op jouw laatste vlucht, mijn prutske, en wacht me op. Mijn taak hier is nog niet volbracht...