‘Waarom greep God niet in toen mijn vriend zelfmoord pleegde?’

Binnenkort komt haar tweede boek uit: Het gaat, denk ik, over (Lannoo).Evangeline Agape (26) is een rijzende ster aan het illustratorenfirmament. Ze schrijft en tekent recht uit het hart, zoals ze het ook aan kinderen en jongeren leert in workshops Kriebelsessies. Ook in dit interview laat ze in haar hart kijken. Een mooi maar ook gehavend hart, gevormd in de moederschoot van een vrouw op de vlucht voor de hel van de Rwandese genocide.

#1 Wat is jouw naam?

Evangeline Agape • Mijn ouders zijn allebei theoloog. Ze hechten dus veel belang aan de naamgeving van hun kinderen. Zo heb ik zussen met de namen Shalom en Sunshine. Toen ik geboren werd, was mijn oudste zus 3 jaar en waren mijn ouders op de vlucht voor de genocide in Rwanda. Ik kwam ter wereld in een vluchtelingenkamp in Kenia.

Ze noemden me Evangeline Agape en legden me al vroeg de betekenis van die namen uit: ‘Brenger van goed nieuws’ en de altruïstische liefde. Anders dan de eros-liefde, die met aantrekkingskracht te maken heeft, is agape de onbaatzuchtige liefde, de liefde van God voor de mensen, die voor ons een nobel streven is.

Ik probeer mijn naam eer aan te doen door pijn en lijden in mijn leven niet te ontkennen, maar toch altijd het positieve te blijven zien.

Dat is ook mijn belangrijkste boodschap in mijn Kriebelsessies. Uiteraard draag ik de genocide mee met mij, ik ontkom er niet aan, ze zit in mijn lijf. Ik was een heel angstige peuter en heb tot vandaag angststoornissen en depressies. Daarvoor ben ik in therapie, maar ook mijn geloof helpt me om vast te houden aan de hoop. 

#2 Wat zie je?

Ik zie mensen die ergens bij willen horen. Hoe individualistisch we allemaal ook zijn, toch voelen we allemaal de nood om ‘erbij’ te horen. Ik heb dat voor het eerst gemerkt toen ik bij de Chiro kwam, meteen in de leiding. Daar heerst een enorm samenhorigheidsgevoel. En de contacten zijn vaak blijvend, ook na het engagement.

Dat gevoel van verbinding is voor mij ook de belangrijkste reden om naar de kerk te gaan.

Ik ben in mijn leven vaak verhuisd, maar de kerkgemeenschap was een constante. Als ik ergens nieuw was in een stad, maakte ik meestal vrienden door naar de kerk te gaan.

#3 Waarvoor ben je bang?

Dat de polarisering alleen maar toeneemt. Ik ben bang voor het moment dat we de ander niet meer als mens gaan zien. Door mijn huidskleur krijg ik geregeld te maken met racisme.

Laatst nog op de tram. Tegenover mij zat een dame die duidelijk moeite met me had. Toen er ook nog een ander gekleurd meisje bij me kwam zitten, stond ze op, in volle spitsdrukte, om afstand te nemen. De mensen rondom ons zagen het ook gebeuren en susten: ‘Trek het je niet aan.’ Zelf lachte ik in eerste instantie en zei ik tegen het geschokte meisje naast me: ‘Ach, van zulke mensen moet je je echt niks aantrekken.’

Maar toch voel ik me gekwetst. Het gaat telkens veel dieper dan je zou willen. Dat de omstanders aangaven niet akkoord te zijn, geeft me wel hoop dat de slinger toch niet helemaal zal doorslaan.

#4 Waarom begrijp je Me niet?

Er zijn twee dingen die ik niet begrijp en die ik graag eens aan God zou voorleggen. Waarom Hij niet ingreep toen mijn vriend zelfmoord pleegde, bijvoorbeeld. Wonderen gebeuren, dagelijks zelfs als je goed kijkt. Waarom dan niet voor hem? Ik heb mijn onbegrip hiervoor uitgeschreeuwd tegen God. Toen ik er met een pastoraal werkster in de psychiatrie over sprak, wees die erop dat die vraag al eeuwenlang gesteld wordt en dat niemand er een antwoord op heeft. Het is een mysterie.

We kunnen God nu eenmaal niet helemaal begrijpen. Daar heb ik me bij neergelegd.

Wat ik evenmin begrijp, is de kerk als instituut. Zou het niet genoeg zijn om beweging te vormen vanuit de constante vraag ‘Wat zou Jezus doen?’ Waarom moet daar altijd hiërarchie en macht bij komen kijken? Waar staat dat in de Bijbel? En dan de houding van kerkelijke gezagsdragers, zeker ook in de evangelische kerk, naar de lgbtqi+-gemeenschap toe. Ik denk oprecht niet dat God die houding deelt.

> Ontdek alles over de erkenning van lgbtqi+ in de Vlaamse katholieke kerk.

#5 Wie ben Ik volgens jou?

Jezus is voor mij de bron van alle liefde. En die liefde kan door zoveel doorschijnen: licht, rust, de natuur, een eerlijk gesprek.

Gods liefde is tegelijk overweldigend groot en klein genoeg om ook aan elkaar door te geven, door kleine gebaren van vriendelijkheid en mild zijn voor elkaar.

#6 Waar zou jij je leven voor geven?

Ze mogen me onmiddellijk een kogel door de kop schieten als daarmee alle kinderen in de wereld onbezorgd zouden kunnen opgroeien. Dat meen ik echt. Ik ben gek op kinderen. Als animator, babysit en grote zus heb ik altijd veel met kinderen gewerkt.

Als ik in die oogjes kijk, krijg ik een overweldigend gevoel van: ‘Niemand mag jou ooit iets aandoen.’ 

Je kindertijd is zo bepalend voor wie je wordt. De wereld zou er een stuk beter aan toe zijn met mensen die erop kunnen vertrouwen dat het goed komt.

#7 Wie of wat zoek je?

Rust in mijn hoofd en in mijn hart. Dat ik erop zou kunnen vertrouwen dat het mooiste nog moet komen.

Het is een bijna dagelijks gebed van mij: ‘God, geef me een rust die alle verstand te boven gaat.’

Dat is moeilijk in een wereld die maar doorraast en waar je zo makkelijk kunt opgaan in likes en cijfers. Elke dag moet ik eraan werken om meer stilte te vinden in mezelf. Ik ben heel sociaal, ik kan met een steen praten. Toch pieker ik ook veel. Eigenlijk is vrede voor mij een ruimte waarin ik alleen maar eenvoudigweg kan ‘zijn’.

Ontdek Evangeline Agape op haar Instagrampagina Kriebelsessies.