Intiem filmportret van 6 vrouwen op zoek naar innerlijk leven

Wild Women geeft een inkijk in de innerlijke zoektocht van de Franse cineaste Cécile Mavet en 5 vrouwen die hun leven wijden aan spiritueel leven.

Sim D'Hertefelt

Aan het begin van de winter trekt de cineaste Cécile Mavet (°1983, Parijs) zich voor 6 maanden terug in een hutje in de bossen bij Chimay, te gast bij de kleine zusters van de Fraternité Notre Dame du Désert. Ze begint goed voorbereid aan haar spirituele avontuur in de eenzaamheid en de natuur. Voordien interviewde ze 5 vrouwen die hun leven hebben gewijd aan het innerlijke leven vanuit verschillende religieuze tradities.

De film ging op 30 november in première in Palace Brussel in het bijzijn van de cineaste.

Ga de film bekijken in Palace Brussel

In Vlaanderen zijn op dit moment nog geen vertoningen gepland.

De mensheid staat voor grote uitdagingen. De scherpe, persoonlijke en kristalheldere vragen van Cécile Mavet resoneren met de mondiale toestand en verbinden het persoonlijke met het collectieve. Wij moeten de tijd nemen om aanwezig te blijven bij de vragen waarmee we geconfronteerd worden, in plaats van onmiddellijke antwoorden en oplossingen te zoeken. Luisteren, zorg dragen, buiten- en binnenwereld verbinden, ons verleden onder ogen zien, zoals ook onze angsten en onze kwetsuren. Javier Packer Comyn, CBA - Centre de l’Audiovisuel à Bruxelles

Gesprek met cineaste Cécile Mavet

Uw nieuwe film Wild Women wil innerlijk leven zichtbaar maken. U volgde de spirituele zoektocht van vijf vrouwen. Hoe heeft u hen gekozen?

Cécile Mavet • Dat is het resultaat van jarenlang onderzoek en reizen. Ik wilde vrouwen ontmoeten die hun leven gewijd hebben aan innerlijk leven. Ik wilde dat ze hun spiritualiteit echt belichamen en dat ze uit verschillende tradities kwamen.

Nathalie Delay komt uit de tantrische traditie van Kashmir, Rabbi Shefa Gold staat voor het jodendom, Hayat Nur Artiran voor het soefisme in de islam en Annick de Souzenelle voor het orthodoxe christendom. Aanvankelijk ging het om deze vier. Daarna heb ik kleine zuster Elie Emmanuel toegevoegd, als vertegenwoordiger van het katholieke christendom. Zij is in zekere zin de kers op de taart.

Het heeft me jaren gekost om hen te vinden met behulp van tussenpersonen. Ik heb hen gekozen omdat er een echte ontmoeting was en omdat ik aanvoelde dat ze werkelijk van binnenuit leven wat ze verkondigen.

Kluis van de Fraternité Notre Dame du Désert in Chimay

De rode draad van uw film is uw verblijf van 6 maanden in de bossen van Chimay, in een kluis van de Fraternité Notre Dame du Désert. Waarom hebt u ervoor gekozen om op die manier te werken?

Cécile Mavet • Ik werkte al vele jaren aan dit filmproject: het schrijven begon in 2012. Vervolgens hebben we tussen 2015 en 2017 de getuigenissen gefilmd. Ik had gereisd en gereisd, ik had het ruwe materiaal, de ontmoetingen met al deze gulle en sterke vrouwen.

Maar ik blokkeerde. Ik wilde niet dat de film een opeenvolging van pratende vrouwen zou worden. Voor de toeschouwer moest het een echte spirituele ervaring worden. Ik had deze vrouwen gevraagd om zich bloot te geven, misschien moest ik dan ook maar graven en ontdekken wat me zo ver had gebracht. Zo is de rode draad van de film ontstaan.

Men vertelde me over een plaats die mensen onthaalt die verlangen naar eenzaamheid en stilte. Omdat ik me regelmatig terugtrok om te werken aan montages, was ik al iets van isolement gewoon. Ik ging de kluis bezoeken. Toen ik er aankwam wist ik: hier zal zich de body van mijn film afspelen. Ik besloot om er zes maanden in te duiken.

Wat was het moeilijkste aan die tijd?

Cécile Mavet • Zonder enige afleiding bij jezelf zijn. Ik wist niet wat er naar boven zou komen. Eerst was er vreugde en enthousiasme. Daarna moet je ook aanwezig blijven bij wat confronterend is. Om te overleven stoppen we onze trauma's in de koelkast en sluiten we ons hart. Maar in de kluis heb je geen enkele afleiding meer. Als er in het gewone leven een emotie opkomt, dan zet je je computer aan of bel je iemand op. Maar als er in de kluis een emotie opkomt moet je die ontvangen. Best wel eng. Het moeilijkste is om onder ogen te zien waar je voor wegloopt.

De beelden van de film zijn een streling voor het oog. Het is ook een echte zoektocht naar schoonheid.

Cécile Mavet • We wilden niet alleen door de uitspraken, maar ook door de beelden laten zien dat stilte zich materialiseert doorheen het lichaam, de zintuigen en de aanwezigheid voor de dingen.

Mijn bedoeling was dat de camera een soort registratie-instrument zou worden voor die aanwezigheid. Ik wilde de toeschouwer in een andere tijd plaatsen, een tegengewicht voor het alledaagse leven. Ik wilde dat de film de toeschouwer zou onderdompelen in de ervaring van dat universum, dat hij het moment kan leven en proeven.

Wat zoekt u zelf in uw spirituele zoektocht?

Cécile Mavet • Openheid van hart. Dat is de enige manier om echt in relatie te zijn met anderen. Het doel van mijn onderzoek was dit: is het mogelijk om mijn plaats in deze wereld te vinden zonder spelletjes te moeten spelen? Het is ingewikkeld om in de wereld te zijn vandaag de dag. Ik heb het geschenk gekregen om deze vrouwen te ontmoeten die het pad gevonden hebben, die hem leven en delen.

Bent u bekeerd tot het kluizenaarsleven van de kleine zusters?

Cécile Mavet • Ja, maar dan alleen voor de tijd dat ik er woonde. Ik zou er niet kunnen blijven. Mijn plek is in de wereld. Daar wil ik iets influisteren van wat ik heb meegemaakt. De vraag is natuurlijk of ik die bloem die in de diepte bij mij is ontloken, zal kunnen bewaren in de werveling van de wereld.

Wat is uw definitie van de ziel?

Cécile Mavet • Dat wat we altijd moeten blijven zoeken.

Wat doet u groeien?

Cécile Mavet • De zoektocht naar het ware, ook al boezemt het woord angst in.

Vond je dit interessant? Deel dit artikel via Facebook of via e-mail.

Ga de film bekijken in Palace Brussel