‘Broederlijkheid is delen, niet enkel materieel, maar ook jezelf’

Sinds kort is de 33-jarige Pakistaanse kapucijn Adeel Mazhar pastoor van de parochie Heilige Geest in Antwerpen. Op 11 juni spreekt hij over broederlijkheid tijdens een initiatief voor dertigers, een vaak vergeten groep in de Kerk. De missionaris-minderbroeder is immers een leeftijdgenoot. Toch is zijn eigen parcours heel anders.

Op de trein kreeg Adeel Mazhar al eens een complimentje van een toevallige reisgenoot over het onberispelijke Nederlands dat ze hem hoorde praten, maar toen hij op de vraag wat voor werk hij doet ‘pastoor’ antwoordde, sloeg de vrouw verbaasd de ogen neer. Het leven van een buitenlandse priester in een geseculariseerd land is een avontuur, zo ervaart hij aan den lijve. Maar zo leert hij zelf de grond van het geloof beter kennen.

– Wat zijn precies uw wortels?
In Pakistan is zowat 99 procent van de bevolking islamitisch. De tweede minderheid na de hindoes zijn de christenen. Ik kom uit de provincie Punjab, vlak bij de grens met India. In de koloniale tijd waren daar Italiaanse kapucijnen actief als aalmoezeniers in het leger, maar het was hen niet toegestaan in contact te komen met gewone mensen.
Na de splitsing van Pakistan en India in 1947 begonnen de Belgische kapucijnen er een missie, niet zozeer om te bekeren, maar om te helpen met scholen en dispensaria. Zo openden ze het hart van vooral mensen uit de laagste klassen, die geen respect genoten van hun landgenoten. Dat betekent best wel wat als je weet dat een moslim die zich bekeert tot het christendom in Pakistan daarvoor wordt gestraft. Mijn hele leven kende ik kapucijnen en toen ik op mijn vijftiende priester wilde worden, was het meteen duidelijk dat het with a rope zou zijn, met een koord (naar het touw dat bij het habijt van de minderbroeders hoort, n.v.d.r.). Voor mijn familie was die keuze toch lastig te aanvaarden.
– Nu bent u missionaris en pastoor in België. Hoe komt dat?
Een deel van mijn opleiding en studies bracht ik door in Sri Lanka, waar Indiërs missioneren. Dat inspireerde me zeer. Voor mij is missionaris zijn een roeping binnen mijn roeping. Onze generale overste suggereerde naar het Oost-Afrikaanse Uganda te trekken, maar de Vlaamse kapucijnenprovincie is de moederprovincie van Pakistan en ze hadden hier broeders nodig. Ik trok dus in in het huis van onze grootmoeder. De geseculariseerde samenleving is inderdaad volstrekt anders dan de wereld waarin ik opgroeide, maar het biedt me kansen om te groeien en mezelf te zijn.

– Wat houdt broederlijkheid in?
Het is een mooie gift van Franciscus van Assisi en zijn broeders aan de Kerk, maar ook moeilijk te beleven. Je kunt er inspirerend over praten, maar wat betekent het echt? Broederlijkheid is delen, niet enkel materieel, maar ook jezelf. Een luisterend oor, een glimlach… Op de radio [node:field_streamers:0] hoorde ik laatst dat de eerste seconden in een telefoongesprek bepalend zijn. Wanneer iemand opneemt met de woorden „hoe kan ik u helpen?”, is de bereidheid meteen groot. We bestaan om elkaar te helpen. De levensbeschrijving van Franciscus staat bol van de verhalen waarin hij die extra mijl met iemand ging. Kleine gebaren van vriendschap, ook dat is roeping.
– Is er nog toekomst voor het religieuze leven in Vlaanderen?
De toekomst van orden en congregaties oogt somber, maar dat wil niet zeggen dat het religieuze leven verdwijnt. Er ontstaan ongetwijfeld nieuwe vormen. Over twintig jaar zullen de Vlaamse kapucijnen grotendeels verdwenen zijn, maar dan zullen wij hier hopelijk nog zijn, want een orde als de onze is niet beperkt tot één land. Vlaanderen wordt almaar internationaler, meer multicultureel, veeltalig en multireligieus. Dit is dus een uitstekende plek voor ons. Wellicht zal er in de toekomst geen grote Kerk meer zijn met grootse vieringen van de sacramenten, maar mensen blijven in hun hart een diep verlangen koesteren. Hoe goed omgaan met het leven is en blijft een basisvraag.

– Tijdens ‘Dertigersdag’ is er ruimte om met leeftijdgenoten terug te plooien en om in dialoog samen meer te ontdekken. Tot de leeftijd van dertig worden overal activiteiten georganiseerd, maar zijn dertigers in het kerkelijke leven geen vergeten groep?
Dertig is een mooie leeftijd. Ik zit er zelf in. Een aantal keuzes is al gemaakt en mensen beginnen dan echt hun leven uit te bouwen met een gezin en een loopbaan. Op dit moment is, denk ik, voor de Kerk de groep van de dertigers de grote uitdaging. Die zien we namelijk haast nergens. Wellicht zijn Kerk en geloof voor hen ook geen prioriteit. De eisen van het leven zijn immers hoog en het leven is duur en snel. Oudere parochianen verzuchten wel eens dat ze vroeger hun kinderen nog mee naar de parochie kregen, maar nu die kinderen volwassenen zijn, blijken ze tot groot verdriet ervan weg gegroeid. Ik ben echter optimistisch. Het geloof is niet outdated en we kunnen het updaten.

Dertigersdag op zaterdag 11 juni in het kapucijnenklooster in Antwerpen (Italiëlei 98A). Meer op franciscaansleven.be.