Onvergetelijk, zelfs voor mensen met dementie
Filip Zutterman • Onmogelijk klonk het! Onmogelijk dat we voor de paus zouden zingen! Onmogelijk dat we met mensen met dementie zo’n reis zouden maken!
Er waren veel argumenten om deze naïeve droom af te schrijven. Maar zo staat geschreven: ‘Voor God is niets onmogelijk.’
En dus vertrokken we. We vlogen naar Rome, bezochten de stad en zongen voor de paus. Al doende werden we voor elkaar andere mensen, en iedereen gelukkig.
De ontroering van de paus ontroerde ons op onze beurt. Eén voor één werden we door hem gezegend. Onvergetelijk klonk het uit zijn mond hoe prachtig wij waren door in onze kwetsbaarheid de tederheid te laten zien. Dat is jullie zending: laat jullie tederheid zien en horen aan de mensen! En zo kwamen we overgelukkig terug.
Nu lijkt het nog alsof het gisteren was. Als een warme gloed draagt tederheid ons door de corona.
Straks zullen we weer zingen en mensen vervullen met menselijkheid en we zullen lachen en gelukkig zijn.
Busje komt zo, een wagen volgeladen en nog veel meer liedjes die ons blijven vertellen dat hier op aarde de hemel is voor elke mens.
C.W. en Maria • 3 april 2019, woensdagmorgen 8.45 uur. Wat hadden mijn moeder en ik ernaar uitgekeken: op audiëntie bij Paus Franciscus, wat een eer! Wat straalde hij warmte en tederheid uit en ook zijn woorden. Op het einde werden we persoonlijk begroet, oog in oog met Paus Franciscus. Wat een magisch moment, ik heb er geen woorden voor.
Na een jaar en half kan ik nog met mijn moeder over dit mooie moment praten.
Ze heeft dementie en vergeet veel, maar niet die ontmoeting met Paus Franciscus. Dat had ze nog graag meegemaakt in haar leven en haar grote droom is waargemaakt.
De foto van Paus Franciscus en mijn moeder heeft een mooie plaats gekregen in haar kamer. Wat is ze er trots op.
Het maakt mij heel gelukkig dat ik deze belevenis met mijn moeder mocht meemaken. Het heeft ook mij diep geraakt. Het doet wat met een mens. De reis was voor mij als een bedevaart, omringd met warme zorgzame mensen.
We hebben de Heilige Vader een handdruk mogen geven. Onvergetelijk, een Godsgeschenk.
Tekst gaat verder onder de foto.
Jenny • Het begon met een droom maar daar bleef het niet bij. Ik mocht mee als vrijwilliger. Samen zingen in het Regenboogkoor was de rode draad door dit wonderlijke verhaal.
In de groep hing een sfeer van bezorgdheid en verantwoordelijkheid maar vooral ook van een niet te stuiten enthousiasme en vertrouwen.
Zonder deze omkadering zou op reis gaan met deze kwetsbare ouderen niet lukken. We mochten zingen in de indrukwekkende Basiliek Santi Giovanni e Paolo en voor een uitgelezen publiek op de Belgische Ambassade. Na beide optredens werden we verwend met een receptie en konden we napraten met de gasten.
Het hoogtepunt van de reis was echter de audiëntie bij de Paus. Dit verliep op zo warm en gemoedelijk dat ieder voelde: Ik ben hier welkom, ik kom hier thuis. De Paus sprak over respect en waardering voor deze leeftijdsgroep, en over het belang van de tederheid. Zijn oprechte aandacht voor ieder van ons was enorm ontroerend.
Het was aandoenlijk om getuige te zijn van de manier waarop onze mensen een intens contact hadden met Paus Franciscus. Woorden waren duidelijk niet het middel, het hart sprak een universele taal.
Tot vandaag en wellicht voor altijd laat deze reis sporen na bij mij. Samen op weg gaan met de bewoners verstevigde de emotionele band die reeds bestond.
Genegenheid, liefdevolle aandacht en tederheid tonen voor ieder mens, maar vooral voor wie geïsoleerd geraakt en zich eenzaam voelt, is voor mij een levensmotto geworden.
Misschien kan ik samen met anderen onze vaak kille wereld een beetje warmer maken.
Marcel en zoon Guy Van Parijs • Met een uitnodiging voor het Vaticaan op zak mag je niet twijfelen. Vader en zoon, met een foto van moeder op zak. Haar droom konden we niet meer waarmaken. Vaders verlangen wel. Hoe ver kan een regenboog reiken? Eén stuwende kracht (Filip) en dan verenigd met man en macht.
Toen zaten we daar met z’n allen bij Paus Franciscus, het regenboogkoor en de muzikanten aan zijn linkerzijde, alle genodigden, vrijwilligers, familie en mantelzorgers aan zijn rechter. Diverser kan een groep niet zijn, van hoog intelligent tot … ja … dement. O God o God, en ieder zong met zijn eigen talent.
Iemand zei: We hebben een steen verlegd. Emoties en tranen maakten deel uit van het pakkende moment. Franciscus met de hand op het hart sprak zijn dankwoord en waardering uit voor de inzet en de gedrevenheid waarmee onze groep zich had aangeboden.
Als er momenten zijn in het leven die zelfs dementie overleven, dan is dat er alvast één van, dat was te merken.
Vader en zoon, niet ongewoon, en moeder zag dat het goed was. De ingekaderde herinneringen spreken voor zich. De tastbare bewijzen van onze ontmoeting met Paus Franciscus herinneren ons aan de diepe verbondenheid tussen de deelnemers en symboliseren de warmte die uitstraling gaf aan onze groep.
Dank aan Paus Franciscus voor het mooie geschenk en dank aan Filip Zutterman voor de mooie attentie die symboliseert wat er leefde in onze groep. Vader en ikzelf zijn nog steeds blij dat we erbij konden zijn, en de vreugde en de vriendschap van de groep nog steeds te kunnen delen.
Het was een permanente ervaring van zorg en naastenliefde in de groep, gedragen door een goede organisatie. Dankbaar aan de directie en alle medewerkers, vrijwilligers, mantelzorgers en voorbereiders. Bijzondere dank aan allen die deze dagen met ons deelden.
Lut Vanhooren • Toen ik hoorde dat er een reis gepland werd met onze bewoners, was ik direct enthousiast om er mee aan te werken. Het zaadje werd geplant en groeide telkens, na iedere vergadering tot een heuse boom. Nu nog staat deze boom in zijn volle glorie te genieten.
Naarmate de reis vorderde ontstonden er nieuwe vriendschappen. We groeiden uit tot één grote familie, een intieme groep, verbonden voor het leven. Telkens wanneer ik mensen tegenkom die mee naar Rome zijn geweest, hetzij een bewoner, familie, mantelzorger, vrijwilliger verschijnt er een enorme glimlach en voel je de connectie van toen, de samenhorigheid.
Er is een band gesmeed die niet meer te breken is, het is een on-ge-loof-lijk gevoel.
Fier dat je voor zo’n kwetsbare groep dit hebt mee mogen en kunnen realiseren. Wanneer ik een bewoonster aanspreek over Rome, hoor ik blijdschap in haar verhaal en stem, maar ook het idee: Dit ga ik nooit meer meemaken!
Bij alle bewoners hangt een foto van hun ontmoeting met de paus op de kamer. Een van de bewoners kijkt meestal eerst vol ongeloof dat hij de paus heeft ontmoet, maar als we samen herinneringen ophalen, zegt hij: Ah! ja maar dat weet ik nog, hoor! En dan zie je pretlichtjes in zijn ogen en verschijnt er een glimlach.
Een van onze uitstappen in Rome was De Galleria Borghese, een kunstmuseum in de voormalige Villa Borghese Pinciana. Toen ik daar samen met een bewoonster van mijn afdeling liep, zag ik haar gezicht oplichten. Anders is ze niet zo spraakzaam maar daar vertelde ze dat ze vroeger heel vaak musea bezocht en je zag dat ze daar enorm van genoot.
Ik werd er heel blij maar ook stil van hoe iemand die in het dementieproces zit, een lichtpunt krijgt door samen naar kunst te kijken.
De eerste weken terug in België kon je haar in trieste momenten blij maken door hierover te vertellen. Dat bracht haar in een betere stemming of kalmeerde haar. Nu lukt het niet meer om er samen over te praten, maar ik kan nog wel zelf vertellen aan de hand van foto’s.
Nu nog steeds geniet ik van deze onvergetelijke reis, en telkens als ik iemand tegenkom die mee is geweest, kan ik niet anders dan even bij te praten. Ik voel onmiddellijk die connectie weer en ik hoop dat we nog eens zo’n reis kunnen waarmaken. Dat maakt ons allemaal zo gelukkig!
Lucienne • Het doet deugd te kunnen mijmeren. Hoe bijzonder was het om met 54 enthousiaste mensen naar Rome te vertrekken voor een bezoek aan de Paus, om te gaan zingen voor de Paus. Dit was het hoogtepunt van de reis: mensen met dementie die een stem krijgen door een lied, door samen te zingen.
Er zijn nog veel hoogtepunten geweest tijdens deze reis, zingen in de eucharistieviering van mgr De Kesel, een ontvangst en optreden in de ambassade, een bezoek aan Villa Borghese. En al deze hoogtepunten werden verbonden door ontelbare kleine momenten van genieten, samen eten in het restaurant, genieten van de zon in de tuin, zingen in de bar van het hotel, met de koptelefoon in het vliegtuig, hoog in de lucht terwijl de persoon met dementie kan luisteren naar lievelingsmuziek, een lachje bij een goede cappuccino.
Soms krijg je onverwacht een geschenk van het leven. Deze reis voor zo’n geschenk voor mij. Gewoon mogen zingen, genieten, mogen lachen, mogen zijn.
Ik ben fier dat ik mee het verschil heb kunnen maken voor mensen met dementie, dat we voorbij bezorgdheden, financiën en praktisch bezorgdheden deze reis hebben mogelijk gemaakt.
Vergeet dementie, onthou mens.