De camino van Anneleen: ‘Leren dat je ook mag ontvangen’

Wanneer we Anneleen spreken, heeft ze net een tocht van 28,39 kilometer in de benen. Op haar Facebookprofiel, waar ze elke dag een blogpost doet, omschrijft ze haar mentale toestand als 'dik oké', en dat merken we meteen.

'Toen we de berg op moesten ontmoetten Veerle, een Nederlandse, en ik een Argentijnse man die al fietsend de Camino doet', steekt Anneleen enthousiast van wal. 'Hij moest afstappen en te voet naar boven wandelen, maar hij droeg helemaal geen geschikte schoenen en zat bovendien opgezadeld met zijn zware fietstassen. Dus Veerle en ik hebben hem om beurt geholpen naar de top. Voor we het wisten, hadden we onze 150 hoogtemeters achter de rug. Die man was ons enorm dankbaar, maar ik was ook hem dankbaar.'

Met andere woorden: de focus op de beproeving van een ander deed haar haar eigen beproeving even vergeten. Meteen een levensles van de camino.

(Lees verder onder de foto's.)

Aan levenslessen is er dan ook geen gebrek op zo'n stevige pelgrimstocht en dat is wellicht de reden waarom iemand aan een pelgrimage begint. Ook Anneleen vatte haar tocht aan om alles even op rijtje te krijgen in haar leven. 'Het was een bijzonder druk jaar waarin ik voortdurend met anderen bezig was en weinig tijd overhield om stil te staan bij mezelf. Ik kreeg ook een burn-out en besloot uiteindelijk mijn job als pastor bij IJD Gent op te zeggen.

Alvorens aan iets anders te beginnen, wou ik op zoek gaan naar wie ik ben.

In een jaar tijd ben ik zodanig veranderd dat ik de voeling met die verandering wat verloor. Dus ja, de camino is een zoektocht naar mezelf en naar wat ik wil in het leven. Tegelijk ik wil zoeken naar hoe ik mijn geloof, dat voor mij erg belangrijk is, verder vorm wil geven in het leven.'

(Lees verder onder de foto's.)

En al wandelend door berg en dal, onder de zon en in de regen, komt een mens zichzelf tegen. ‘Zo nam ik me voor om te luisteren naar mijn lichaam, maar ik begon al er meteen wat te enthousiast aan waardoor ik net niet luisterde', zegt Anneleen. ‘Je moet je inspanningen immers doseren en denken op lange termijn.

Wanneer je elke dag tegen je grens aanloopt, bekoop je dat nadien.

Bovendien kun je op voorhand wel ideeën hebben over de vragen waarmee je onderweg wil bezig zijn, maar eens op pad kom je jezelf tegen op de meest onverwachte manieren en momenten. The camino provides, zegt men, de camino voorziet. Het komt allemaal zomaar op je af, door je lichaam dat van zich laat horen - want de camino, dat is elke dag pijn! - maar ook door ontmoetingen allerlei. Zo wordt er heel veel gegeven op de camino. Elkaar helpen is hier natuurlijk. Dus moet ik, die normaal veel geeft, nu ook leren om te ontvangen en te beseffen dat ik het waard ben.’

(Lees verder onder de foto's.)

Het verlangen om al stappend een antwoord te krijgen op de vraag welke job ze hierna zal kiezen, heeft Anneleen dan ook al losgelaten en ze laat de dingen op zich afkomen. ‘Op een bepaald moment kwam ik een Ier tegen, een gepensioneerde leraar', vertelt ze. ‘Hij wou blijven zijn diensten bewijzen in het onderwijs, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Dus moest hij leren dat los te laten en aanvaarden dat het tijd was voor iets anders: genieten van het pensioen. Hij luisterde ook naar mijn verhaal.

Ik denk dat hij de eerste was aan wie ik dat hele relaas van het voorbije jaar deed.

We namen afscheid, maar even later keerde hij terug en zei me: weet je wie de belangrijkste persoon op deze wereld is? Jijzelf! Vergeet dat niet! Toen ging hij weer verder. Daarover dacht ik de dagen nadien nog vaak na. Bovendien kreeg ik te kampen met een stevige blaar en kon ik niet anders dan te luisteren naar mijn lichaam en mezelf te verzorgen. Ik denk dat hij een punt heeft.'

(Lees verder onder de foto's.)

Daarmee is het verhaal nog niet ten einde. ‘Vaak gebeurt het dat je een tijd samen op weg gaat met iemand, die persoon daarna dagen niet meer ziet, tot je paden elkaar plots weer ergens kruisen’, gaat Anneleen verder. 'Zo kwam ik ook die man uit Ierland een poos later weer tegen. Door allerlei domme omstandigheden vergat ik op een gegeven moment mijn wandelstokken in een hostel en geraakte ik er niet meer bij. Die wandelstokken zijn geen overbodige luxe op zo'n zware tocht, dus ik vond het erg sneu dat dit gebeurd was. Wat verderop kwam ik die man dus weer tegen en deed mijn verhaal. Hij zei me dat hij om medische redenen moest afzien van zijn camino en op het punt stond om naar huis terug te keren. Hij bood me zijn wandelstokken aan, indien ik mijn stokken niet meer zou kunnen terugkrijgen.’

‘En inderdaad, ik slaagde er niet in om mijn stokken nog terug te krijgen. Toch durfde ik de stokken van die Ierse man eerst niet aan te nemen. Een Australisch koppel dat in de buurt stond, overtuigde me toen om dat wel te doen. The camino is love, the camino provides, zei de vrouw, en het enige dat jij nu moet doen, is naar buiten gaan en die wandelstokken aanvaarden. Ik deed dat. Net op dat moment arriveerde zijn taxi. Hij gaf me zijn stokken, zei nog buen camino en vertrok. Toen barstte ik in tranen uit. Wat een mooi gebaar was dat. Door voor mij iets te betekenen, kon hij nog iets doen, ook al was zijn eigen camino voorbij.’

Leren dat je mag ontvangen, gewoon, zonder iets terug te moeten geven. Dat is voor Anneleen het mooiste, maar tegelijk het meest uitdagende aan de camino. ‘En zo is het ook in het geloof, denk ik’, zegt ze. ‘God en ons geloof krijgen we cadeau, en het enige dat we moeten doen, is het aanvaarden.’

Kortom, de camino voert naar de diepte. ‘Ik nam me voor eens grondig na te denken over de toekomst, maar ik word hier voortdurend geconfronteerd met mijn verleden en met wie ik ben, met ingesleten patronen waar je op zo'n tocht onvermijdelijk tegenaan loopt.

Alsof de camino plots zegt: Ah ja, trouwens, weet jij wel dat je in je leven het moeilijk hebt om liefde te aanvaarden?

Wel, denk daar de komende kilometers maar eens over na. Bam!’

Uiteraard is pelgrimeren ook op weg zijn naar een bestemming. Die ligt nog ver, maar onderweg krijgt Anneleen al tips van ervaren pelgrims. ‘Mensen zeggen me dat ik maar beter ervoor zorg dat ik niet alleen in Compostela arriveer’, zegt ze. ‘De emotie moet zo overweldigend zijn dat je die even met iemand moet kunnen delen. We zien wel wie er op dat moment ons pad kruist!’

Je kunt Anneleen volgen op haar camino via Facebook en Instagram.