Catechumenen: 5 volwassen dopelingen en begeleiders aan het woord

Emma Boydens (23): ‘Ga ervoor!’

Tijdens de Paaswake van komende zaterdag Vichte ontvangt Emma Boydens (23) uit Waregem de drie initiatiesacramenten: doopsel, vormsel en eerste communie. ‘Alles vertrok bij mij vanuit het verlangen godsdienst te geven in de basisschool. Na enkele catechesemomenten werd de overtuiging om me te laten dopen almaar sterker. Doorheen het traject werd ik ook nieuwsgieriger en wilde ik meer te weten komen over het geloof. De achttien maanden voorbereiding leken lang, maar eenmaal het traject liep, vlogen de maanden voorbij. Ik zie de duur niet als een hinderpaal, maar net als een kans het geloof op een diepgaande manier te leren kennen.

Ik voelde me echt welkom. De gesprekken met bisschop Lode waren persoonlijk en hartverwarmend.

De mooiste momenten waren als ik me kon verdiepen in het geloof en me een christen voelde, zoals bij de uitstap naar de abdij in Westvleteren, het bidden van de rozenkrans of momenten in de kerk. Bovendien leerde ik heel wat bij over de sacramenten, de Bijbel en de geloofsbelijdenis. Ook dat gaf me een ruime blik op het geloof. Ik zou het catechemunaat zeker aanraden. Je leert heel wat mensen kennen, alsook hun kijk op het geloof en de wereld. Zo groei je zelf als persoon. Ga ervoor, want als je het niet doet, kom je nooit te weten hoe mooi het geloof in God kan zijn.’

(Lees verder onder de foto)

Erik Brouwer (53): ‘Ik omarm de Kerk’

‌Het wordt een bijzonder paasweekend voor Erik Brouwer (53) uit Bierbeek. Zondagochtend in de paasviering wordt hij gedoopt en gevormd en ontvangt hij voor het eerst de eucharistie. Zijn verlangen om te worden opgenomen in de katholieke Kerk is groot. „Na jaren van covid, van gebed en geloofsverdieping, van literatuur en talloze geloofsgesprekken, maar ook na momenten van twijfel omarm ik vandaag de Kerk.

Ik voel Gods Liefde.

Door deze stap te doen, wil ik graag voortgroeien in geloof.”

‌Erik Brouwer werkt voor een farmaceutisch bedrijf en verblijft vaak in het buitenland. Onderweg luistert hij graag naar podcasts, onder meer over filosofie en religie. „Op een bepaald moment hoorde ik een vrouw vertellen hoe ze zich elke ochtend knielend toevertrouwt aan God. Als bewijs van nederigheid, maar ook om zichzelf eraan te herinneren dat ze niet almachtig is, dat wij niet almachtig zijn. Dat ontroerde me en bracht me persoonlijk dichter bij het geloof. Ik kocht meerdere bijbels, zelfs een reisbijbel, en zocht in de luchthavens telkens een kapel om te bidden.

Het voelde stiekem aan, want ik behoorde tot geen enkele Kerk.

Zelfs toen ik met mijn partner Francesca, een Italiaanse en overtuigd katholiek, in Assisi verbleef en er naar de kerk ging, voelde ik me veeleer een toerist. Ik begreep helemaal niets van wat er gebeurde, maar ik vond het wel uitermate boeiend. Meer nog, die eucharistievieringen voelden aan als thuiskomen. Sindsdien is Assisi een belangrijke plek voor me. Daar besliste ik om de stap naar de katholieke Kerk te doen. Daar wist ik: dat is de Kerk waartoe ik wil behoren. Zo wil ik het uiten en vieren en God beleven.”

Joachim Verstraeten (41): ‘‌Ik herken Jezus in de wereldkerk’

Joachim Verstraeten (41), een buschauffeur uit Oudsbergen, groeide op in Overpelt. Al van jongs af vond hij er het geloof in de evangelische Kerk. Elke week trok hij met het gezin naar de gemeente, waar hij Bijbelstudie kreeg. En ook thuis aan tafel waren de Bijbelverzen nooit ver weg. „Ik leerde vanuit mijn opvoeding Jezus Christus kennen en nam mijn geloof altijd heel ernstig. Ik ging ook naar de School met de Bijbel in Genk. Naarmate ik ouder werd, bleven toch nog heel wat persoonlijke vragen onbeantwoord. Toen mijn vader zeven jaar geleden overleed, klonken die vragen nog nadrukkelijker.

Ik zocht antwoorden en leerde zo de katholieke Kerk kennen.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Toegegeven, ik voelde wel wat weerstand bij mijn familie, maar zette toch vastberaden mijn zoektocht voort. Op een bepaald moment leerde ik een katholiek koppel kennen uit de parochiegemeenschap in Heusden, waarmee ik urenlang kon spreken over het geloof, de rituelen en de symboliek in de erediensten en de katholieke kerkgemeenschap, als wereldkerk met sterke fundamenten. Het was een heuse verrijking en dat stemde me tot nadenken. Mijn bezoeken aan de Christus Koningkerk in Waterschei deed het verlangen naar de katholieke gemeenschap enkel maar toenemen. Toen ik op hun website las over het catechumenaat moest ik niet lang meer nadenken: dat wilde ik ook.

Al het goede van vroeger heb ik bewaard, maar ik ga er nu een andere richting mee uit.

Mijn godsbeeld is niet veranderd, enkel de context is verschillend omdat mijn plek in het geheel wijzigde. Ik had Jezus ook verengd tot wat ik leerde. Nu herken ik Hem in de wereldkerk. Ik ben opgetogen dat ik straks mag terugvallen op een Kerk die goed gefundeerd is. Dat brengt rust en verlicht mij en dat is best wel een bevrijdend gevoel.”

(Lees verder onder de foto)

Begeleider Dries Geeraert: ‘Verrijkende ervaring’

„Van de advent 2021 tot Pasen 2023 mocht ik, samen met Edith (zie artikel hieronder, nvdr), twee catechumenen begeleiden. Het is een bijzonder mooie ervaring zo dicht betrokken te zijn. Het was een zoeken om samen een pad uit te stippelen. Zowel voor onszelf als voor de catechumenen was het een nieuwe ervaring. Wat breng je aan? Hoe ga je hiermee aan de slag? Het traject gaf tal van mooie en zinvolle momenten. Voor mezelf was het een kans opnieuw te mogen stilstaan bij de fundamenten van ons geloof. Een waar genoegen eigenlijk.

Je wordt geconfronteerd met vragen van de catechumenen waarover je zelf nog niet had nagedacht.

Zowel vanuit mijn theologische achtergrond als vanuit mijn gelovig zijn, was het een verrijkende ervaring.

Met catechumenen op weg gaan, is een verrijking, maar nog meer een spanning. Je botst soms ook op grenzen die groter zijn dan de ervaring met de catechumenen zelf. Hoe christen zijn vandaag? Hoe authentiek getuigen dat Jezus waarlijk de Messias is? En hoe in die rijke traditie van de Kerk gaan staan, een traditie die ook een spanning met de postmoderne, individualistische en pluralistische samenleving oproept?

Het antwoord op ál die vragen vonden we niet.

Toch hoop ik dat we Emma en Charlotte bagage konden meegeven voor de rest van hun leven. Het ligt uiteindelijk in Gods handen om hun harten te beroeren. Ik kijk dankbaar terug op het gelopen traject. Het opent de geest en stemt tot nadenken en reflectie om verder op weg te gaan. Waar u gaat, zal ik gaan, waar u slaapt, zal ik slapen; uw volk is mijn volk en uw God is mijn God.” (Ruth 1,16)

Begeleider Edith Bourgeois: ‘Vlam werd opnieuw aangewakkerd’

“Toen diaken Jean-Yves Verhaeghe me vroeg een kandidaat-dopeling te begeleiden, was ik eventjes sprakeloos. Een volwassen vrouw die gedoopt wil worden? Dat raakte me enorm. Ik voelde een innerlijke vreugde: de geloofsgemeenschap groeit! Ik moest dan ook niet lang nadenken om ja te zeggen. De ‘vlam’ iets met mijn eigen geloofservaring te doen, werd opnieuw aangewakkerd.”

Na mijn gegeven jawoord  kwam de vraag: hoe begin ik eraan, wat wordt er van mij verwacht?

Gelukkig kregen we tijdens een eerste ontmoetingsmoment in het bisschopshuis een bundel met een aantal wegwijzers. Tijdens een overleg met Dries (zie hoger, nvdr) maakten we een voorlopige planning op. We zouden stilstaan bij de vier stapstenen of geloofspijlers: vieren, dienstbaarheid, gemeenschap vormen en verkondigen. Daartoe gingen we grasduinen in de Handelingen van de Apostelen. Ik volgde die wegwijzers ook toen ik nog vormselcatechist was. Het was ook een must om het Onzevader en de Geloofsbelijdenis uit te diepen.

De eerste bijeenkomst met de kandidaten was een aftastend moment, maar er was meteen een klik.

Het vertrouwen en de openheid groeide.

Dat zijn belangrijke voorwaarden om geloof te delen, want van beide kanten zouden we in elkaars hart en ziel kijken. Dries en ik luisterden vooral naar waarover Emma en Charlotte graag meer duiding kregen, alsook naar hun verlangen een vriendschap met Jezus op te bouwen.

Op dat verlangen gingen we vol enthousiasme het kerkelijke jaar in. Na elke bijeenkomst gaven we telkens een kleine bundel mee, zodat Charlotte en Emma na afloop bij alles nog eventjes konden stilstaan.

Het Nieuwe Testament werd onze gids en wegwijzer.

Ook de psalmen uit het Oude Testament lieten ons niet koud. Ook de ervaringsmomenten blijven bij: een Taizé-gebedsmoment bijwonen, samen op bedevaart naar Dadizele gaan, een rozenkransgebed meebidden. Met als kers op de taart: een namiddag vertoeven in de abdij van Westvleteren. Het stiltebad, de beklijvende getuigenis over het monnikenleven en het bijwonen van de vespers zijn onvergetelijk. Ik hoop dat de Heilige Geest de ziel van Charlotte en Emma blijvend zal prikkelen en hen veel genade mag schenken. Ik ben alvast gelukzalig geraakt.”