In de Dankkapel in Izegem voelt Christiane Vandecasteele zich nooit alleen: 'Hier ben ik een deel van het geheel en samen dragen we elkaar.’ © Liselotte Anckaert
Christiane: ‘Geloof gaf mij kracht na verlies van mijn zoon’
Over de vraag waar we afspreken, hoeft Christiane Vandecasteele niet lang na te denken. De Dankkapel in Izegem, waar ze al dertig jaar zorg voor draagt, voelt als haar tweede thuis. En dat geldt blijkbaar niet enkel voor haar. Aan de tientallen kaarsen en kaartjes te zien, vinden ook vele anderen vandaag de weg naar de kapel, een kopie van de Mariakapel in Banneux. ‘Mensen vinden hier rust en hebben het gevoel dicht bij hun overleden dierbaren te zijn’, zegt Christiane.
‘Soms heb ik hier hele mooie gesprekken, zoals laatst met een vader die zijn zoon verloor. Op zo’n moment voel ook ik me gedragen.’
(Lees verder onder de foto.)
Krist Dumortier was nog vol levenslust, toen hij tijdens een fietstocht in juni 2021 getroffen werd door een plots hartfalen. ‘Toen ik het nieuws vernam, was ik werkelijk in shock’, vertelt Christiane met tranen in de ogen. ‘Alsof alles ineens in een wolk van mist baadde.
Kort ervoor hadden Krist en ik nog een aantal intense gesprekken met elkaar over leven en dood, afscheid nemen en sterven.
Daar ben ik nu dankbaar voor. Op Moederdag, enkele weken vóór zijn overlijden, waren we samen in het Rosarium naast de basiliek in Dadizele. Hij gaf me toen een Mariabeeldje cadeau. Ook dat zal ik eeuwig koesteren.’
Gezamenlijke levensroeping
Om iedereen die rouwt en worstelt met intens verdriet een hart onder de riem te steken, nam Christiane het initiatief voor een bezinnende namiddag op 22 oktober in de basiliek in Dadizele.
‘Een plek die voor Krist veel betekende’, zegt ze. ‘Meermaals begeleidde hij groepen op bedevaart ernaartoe. Als catechist maakte hij er talrijke vieringen mee en ook de jaarlijkse noveen met kinder-zegening in september woonde hij steevast bij. Dienstbaarheid, trouw en respect waren voor Krist belangrijke waarden, ook in de zorg voor zijn gezin. Zijn geloof in de evangelische boodschap van liefde voor iedereen was zijn kracht en drijfveer. Elkaar omarmen naar het Licht, het centrale thema van de namiddag in Dadizele, was niet enkel zijn levensroeping, maar is ook de mijne.
Nu Krist er niet meer is, ben ik nog meer gemotiveerd om liefde, licht en warmte uit te dragen, overal waar ik kan.
Vroeger droeg ik hem als moeder. Nu draagt hij mij.’
‘Ik geloof dat ware liefde niet ophoudt met de dood’, vervolgt Christiane. ‘Dat helpt me om niet op te geven, ondanks het intense verdriet dat me nog altijd te pas en te onpas overweldigt. Sommigen denken dat gemis met de tijd afneemt, maar dat klopt vaak niet.
Rouwen is hard werken en kan soms echt rauw zijn. Het is telkens opnieuw een balans zoeken, ook als echtpaar.
Het verlies van een kind beïnvloedt ook je relatie. Door de vaak verschillende wijze van rouwen, heb je soms het gevoel ook je partner te verliezen. Daarom is respectvolle nabijheid van anderen zo belangrijk. Niet enkel om verdriet te delen, maar ook om nieuwe herinneringen op te bouwen. Volgend jaar wil ik met iedereen die Krist genegen was op bedevaart naar Montmartre in Parijs. Ook dat was een plek waar hij graag vertoefde. Zo blijven we verbonden over de dood heen.’
De bezinnende namiddag ‘Elkaar omarmen naar het Licht’ vindt plaats op zondag 22 oktober om 15 uur in de Basiliek in Dadizele. Gastspreker is rouwexpert Manu Keirse. Muzikaal welkom vanaf 14.30 uur. Vrije bijdrage. Info via 056 50 91 50. Wie de namiddag niet live kan bijwonen, kan online volgen via onderstaande link.
De namiddag is bedoeld zowel voor mensen die rouwen als iedereen die anderen nabij wil zijn. © Thierry Christiaens