Hoe Commy (‘De Mol’) opgroeide bij Gentse zusters (video)

(Ondertiteling beschikbaar via het wieltje.)

De Mol, de mama en de zusters van Maria

Roseline en haar man Andrew kwamen in 1993 vanuit Kameroen naar België met een studiebeurs. Geen haar op hun hoofd dacht eraan om hier definitief hun leven uit te bouwen. Als landbouwingenieur, gespecialiseerd in rurale ontwikkeling, had Andrew hier ook geen uitzicht op werk, maar des te meer in zijn geboorteland. Alles veranderde door de komst van Effi, hun tweede kind. Hij werd geboren met een ernstig medisch probleem, waarmee hij in Afrika geen twee maand zou overleven.

Heel Roselines wereld stortte in elkaar. Eerst verloor ze haar studiebeurs door de zorg voor haar kind. Toen haalde Andrew zijn diploma en mocht hij niet langer in België blijven. En zo moest ze haar studies stopzetten en bleef ze achter zonder aanwezige man en vader voor de kinderen en zonder woning, maar met een baby in levensgevaar. En met Commy, toen een energieke kleuter van drie.

De sociale en pastorale diensten van het UZ Gent klopten aan bij de zusters van Maria in de Sint-Pietersaalststraat. Die hadden al vaker patiënten of familieleden opgevangen bij een langdurige opname of behandeling. Aanvankelijk zouden Roseline en haar kinderen Comfort en Effi 3 maanden bij de zusters blijven. Het werden uiteindelijk vier jaren. ‘Mooie jaren’, benadrukt Roseline, ‘ondanks de miserie’.

Wat de zusters voor ons gedaan hebben, is ongelooflijk. Mama Roseline

‘Hoe vaak moesten we niet op de onmogelijkste uren naar de Spoed? Altijd waren ze bereid me te vergezellen en erheen te rijden. Ze vingen Comfort op na school en hielpen haar met het huiswerk. De kinderen gingen op vakantie bij de families van zusters Lieve en Catherine. Met hun verjaardagen of Sinterklaas was er altijd een cadeautje. Echt, mijn kinderen zijn niets tekort gekomen. En ik kreeg geen kans om mijn ouders te missen. Ik had hier meer dan tien mama’s.’

Ook toen Roseline een sociale woning kreeg toegewezen, bleef ze met de zusters verbonden. Ze woonde niet ver en de kinderen gingen op school naast het klooster. Voor vakanties kwamen ze vaak een weekje logeren. Door die gangen kon je tenminste radslags draaien!

‘Commy kwam onlangs haar hele De Mol-avontuur in geuren en kleuren vertellen’, zegt zuster Lieve. ‘Ze had een kartonnen bord van zichzelf bij, kijk maar.’ En daar staat De Mol plotseling voor onze neus; een levensgrote afbeelding van Commy met cowboyhoed en -laarzen, net zoals in de generiek van het programma.

Of ze destijds al zo’n deugniet was? Hilariteit alom.

‘Vanaf de eerste aflevering hadden we een sterk vermoeden dat zij de mol was’, klinkt het. ‘In elk geval wisten we zeker dat ze dat zou kunnen. Ze houdt enorm van spelletjes en is heel competitief. Ze is niet alleen slim, maar ook heel sociaal, een echte leidersfiguur. Op school was ze vaak klasverantwoordelijke en ook op de universiteit nam ze allerlei initiatieven, zoals bijvoorbeeld haar project Medibamba, waarmee ze geld inzamelt voor de gezondheidszorg in Kameroen en medische stages in dat land promoot.’

Roseline besluit: ‘Ik geloof echt dat God me de zorgen om onze zoon om een reden gegeven heeft. Hij had een plan voor mij in België. En dat plan was dat onze kinderen hier een mooie toekomst zouden uitbouwen. Dat doen ze elk op hun manier. We zijn bijzonder fier op hen allemaal!’

Na Effi kwam er nog een zoon, Niels. En Roseline adopteerde ook een kind van haar zus, dat in Kameroen bij de oma woonde. Ze heeft intussen ook een kleinkind, dat Vlaanderen kent als ‘Olli’, Olivia. En nu Andrew na 12 jaar Zuid-Afrika en 2 jaar Rome in Londen woont, komt ook hij weer vaker naar huis.

Stilaan valt alles weer in zijn plooi voor Roseline.

Met haar Foodtruck Rosi’s Cuisine heeft ze alsnog iets gevonden wat ze graag doet om aan de kost te komen.

‘Toen Commy vertrok voor De Mol, kwam ze Olli bij me afzetten’, vertelt Roseline. ‘Ze ging op reis, zei ze, maar ze wist niet waarheen. Ik geloofde haar niet. Na een week kreeg ik telefoon van Sam, de papa van Olivia. ‘Commy zit in Amerika’, zei hij, maar het was een geheim. Ik geloofde mijn oren niet. Nu moest ik me ook nog van de domme houden tegenover de zusters, die zich afvroegen waarom Olivia zo lang bij mij was. ‘Laat ze haar dochter zomaar achter bij jou? Wat zijn dat voor manieren!’ We maakten ons allemaal veel zorgen. Maar nu kan ik erom lachen. De mol heeft ons goed beet gehad!’

En of de zusters fier op hun 'mol' in de familie!