Dubbelgesprek missionarissen van Don Bosco: 'Er is toekomst'

Andy Jebaris was al 20 toen hij voor het eerst over Don Bosco hoorde spreken in een kerk op het Indonesische eiland Java. Een nieuwe wereld ging voor hem open. Intussen is hij actief in Nederland, waar hij op zijn beurt jongeren hoopt aan te spreken en te inspireren.

Het verhaal van Jef Delporte begint ruim 40 jaar eerder, in Vlaanderen. Hij groeide op met Don Bosco: Samen met mijn vrienden ging ik iedere zondag naar het jeugdpatronaat. Meneer Ackaert was priester in het bisdom van Brugge en de begeleider die de bezieling van Don Bosco echt levendig maakte. Enkele fragmenten uit een dubbelgesprek op DonBosco.be.

Wanneer wist je dat je missionaris wilde worden?

Andy • In 2004-2007 ben ik voor mijn postnoviciaat in de Filipijnen en Pakistan geweest. In 2004 werden landen uit deze regio zwaar getroffen door een tsunami. Veel kinderen bleven achter als wees en hadden geen dak boven hun hoofd. De salesianen in Pakistan zagen de nood en openden een weeshuis. Ik stelde me kandidaat om mijn schouders mee onder het project te zetten.

Jef • Dat is laat opgekomen. Wanneer ik reeds 22 was, vroeg ik aan meneer Ackaert of ik iets kon doen 'zoals hij deed'. Zo ben ik bij de late roepingen terechtgekomen. Ik ben nu al 46 jaar missionaris in Zuid-Amerika.

Hoe draag jij als missionaris bij aan de toekomst van het geloof?

Andy • Ik ben hier in Amsterdam voor en door mijn geloof. Ik wil het zichtbaar maken bij jongeren en zo de aanwezigheid van Jezus voelbaar maken. Iedereen gelooft wel in iets, denk ik. Als alle christenen meedoen met het voelbaar maken van het geloof, ben ik ervan overtuigd dat er toekomst is voor het geloof, het geloof in Jezus Christus.

Jef • Gelovig zijn is een opgave. Bij de Shuar in Ecuador was het geloof de sterkte van het volk. Nu kijken ze naar de moderne wereld en is geloof niet meer vanzelfsprekend. Ik ben veel onder de mensen, vooral via het jeugdwerk. Onlangs hebben we hier een groot jeugdcongres georganiseerd. Er kwamen een 500-tal jongeren. Het is het 18de jeugdcongres in Ecuador.

Andy • Ik doe de gewone dingen die aan mij toevertrouwd zijn in Zijn Naam. Elke dag opnieuw probeer ik de liefde, de zachtmoedigheid en vriendelijkheid van Christus voelbaar te maken met mijn woorden en handelen. Dat kan alleen door dicht bij de mensen te staan en onder de jongeren te leven.

Welke zijn jullie ervaringen in jullie provincie?

Andy • Missionaris zijn in Vlaanderen en Nederland is een grote uitdaging! Ik moest net als een kind alles opnieuw van A tot Z leren. De taal is moeilijk, het klimaat is verschrikkelijk, de cultuur is anders en ook de manier van denken en redeneren is helemaal anders.

Jef • Ik ben de salesiaanse congregatie dankbaar voor alles wat ze ons gegeven hebben. Vanuit de Westhoek ben ik hier in Ecuador bij de Shuar terechtgekomen. Voor mij is het iets bijzonders. Het is geen verdienste van mij, maar een geschenk van de Heer. En ik dank de Heer dat ik iets heb kunnen doen voor de jongeren. Vooral de jongeren zelf hebben mij veel geleerd.

Heb je net als Don Bosco nog een droom?

Jef • Ja, om mijn werk verder te zetten bij de mensen en om de jongeren Don Bosco te leren ontdekken.

Andy • Als ik geen droom meer had, zou ik hier al lang weg zijn. Mijn grootste droom is dat mensen — en in het bijzonder de jongeren — de liefde, zachtmoedigheid, rechtvaardigheid en vriendelijkheid van Christus mogen ervaren. En ik bid dat die ervaringen hen dicht bij Christus mogen brengen.

Zie je jezelf nog terugkeren naar je land van herkomst?

Jef • Ik denk eraan om mijn laatste jaren hier te blijven. Mijn wereld draait hier rond de gewone mens van Zuid-Amerika. Ik vraag om jullie gebed, want zonder de Heer gaat het niet. En de mensen hier hebben me gelukkig gemaakt.

Andy • Ik sluit niet uit dat ik er ooit terugkeer, want Flores (Indonesië) is het mooiste eiland ter wereld! Ik ben nog niet overtuigd dat ik tot mijn laatste adem hier zal blijven. De Heilige Geest zal me wel leiden.

Bron: Donbosco.be