Grenzeloos gezellig

Panamaproject getuigt van diversiteit Antwerpse Kerk

„Ik kijk ernaar uit om nieuwe mensen en nieuwe culturen te leren kennen. Jonge mensen liggen niet meer wakker van diversiteit. Wij groeiden daarmee op en waarderen dat juist als een meerwaarde. Op het vlak van geloof ben ik zoekende. Ik hoop in Panama door ontmoetingen met andere gelovige jongeren antwoorden te vinden”, vertelt Florian, een Vlaamse tiener van zeventien, die deelneemt aan het Panamaproject. Dat is een initiatief van het vicariaat Antwerpen en IJD Jongerenpastoraal dat een vijftigtal jongeren de kans wil geven om als groep de Wereldjongerendagen (WJD) in januari 2019 in Panama bij te wonen.
De twintigjarige Tatiana met Colombiaanse wortels doet mee omdat ze christen is, maar in Antwerpen moeilijk in contact komt met andere gelovige jongeren. „Ik hoop op de WJD mensen te ontmoeten die net als ik gelovig zijn en elkaar daarin durven te bemoedigen. Mensen uit andere culturen en van een andere afkomst geloven op een andere manier. Van gedachten wisselen is leerrijk”, zegt ze.
De achttienjarige Tetyana uit Oekraïne is orthodox gelovig. Ook zij trekt mee naar Panama om haar geloof te delen met andere jongeren. „De Panamagroep bestaat uit jongeren uit het vicariaat Antwerpen met uiteenlopende afkomst. Diverse culturen en kleuren zijn vertegenwoordigd. Dat maakt het net zo gezellig”, getuigt ze.
Ghislain Toussé, onderpastoor in de pastorale eenheid Rupelkerk Sint-Franciscus in Boom, trekt het project. „We willen de diversiteit van onze Kerk in Antwerpen tonen omdat we geloven dat verscheidenheid een rijkdom is. Daarom willen we jongeren uit ons bisdom met diverse achtergronden en culturen samenbrengen om als een hechte groep naar Panama trekken. Er zijn nog een zestal plaatsen vrij”, vertelt de missionaris van Scheut uit Kameroen, zelf een voorbeeld van de diversiteit van de Antwerpse Kerk. „Verscheidenheid is eigen aan onze samenleving. Het is een realiteit waar je niet omheen kunt. We moeten proberen samen te leven. Geloof is in mijn ogen een bron van energie die dat kan bevorderen.”
Enthousiast en gedreven vervolgt hij: „Tegelijk willen we het geloof van jongeren in Antwerpen versterken. We merkten immers dat zij af en toe gepest worden wegens hun geloof. Dit project wil een plek zijn waar ze van gedachten kunnen wisselen over hun geloof. Daarom is er een grondige voorbereiding en ook na de reis blijven we nog twee jaar samen met de jongeren op weg gaan om het vuur van hun geloof te koesteren. Ik hoop dat ze na de ontmoeting met zo veel jongeren die in alle uithoeken van de wereld hun geloof beleven, zullen terugkeren als jonge missionarissen die in hun omgeving trots getuigenis afleggen van hun geloof.”

Aanstekelijk

Na zijn intrede bij Scheut was het voor Ghislain Toussé vanzelfsprekend dat hij zou worden uitgezonden. Na een eerste missie in Senegal kwam hij in augustus 2015 aan in ons land. Het verschil met Senegal is groot, meent hij. En dan heeft hij het niet enkel over de taal, die hij aartsmoeilijk vindt, maar toch al goed beheerst.
„In Senegal leefde en werkte ik tussen Afrikanen. We waren allen zwart. Dat was makkelijk. Senegalezen zijn bovendien buitengewoon gastvrij”, blikt hij terug. „Toen ik hier aankwam, belandde ik in een koud land, letterlijk en figuurlijk. Niet enkel de kille houding van sommige mensen schokte me, maar ook hun angst voor mij, omdat ik vreemdeling ben.”
Inmiddels deed de goedlachse missionaris heel wat positieve ervaringen op. „Mensen hebben hier wat meer tijd nodig om een relatie uit te bouwen, maar eens ze je kennen, kijken ze voorbij je kleur en dan tonen ze een heel ander gelaat. Je moet enkel door de schil heen breken. In mijn parochie zeggen velen dat ze vrolijk worden als ze mijn lach horen”, vertelt hij, om prompt uit te barsten in een aanstekelijk lachen. En inderdaad, of je wil of niet, je moet meelachen.
Sinds oktober 2017 is Ghislain Toussé onderpastoor in Boom. „In mijn ogen is het vieren van de eucharistie hier wat kil, maar België is niet Kameroen en het is evenmin Senegal. Dat houd ik steeds in mijn achterhoofd. Als missionaris dien je rekening te houden met de realiteit van het land waar je naartoe wordt gezonden en het levensritme van zijn bewoners.”
Intussen blijft Ghislain Toussé met twee confraters uit Brazilië en Indonesië in Deurne wonen. „Dat is een van de doelstellingen van onze aanwezigheid als scheutist in Antwerpen”, legt hij uit. „Wij vormen hier een gemeenschap met missionarissen uit verschillende landen om te tonen dat het mogelijk is om samen te leven met mensen van andere culturen, ondanks onze verschillen en onze gebreken, en zo de grenzeloze liefde van Christus uit te dragen.”