Harten zonder Grenzen - Geluk is: anderen gelukkig kunnen maken

Nog vóór Anna Maria begint te vertellen, proef ik haar gulle persoonlijkheid al in het glas vers geperste appelsiensap dat ze me aanbiedt. ‘Er zijn zoveel mensen die veel meer doen dan ik’, zo probeert ze de aandacht nog van zichzelf af te leiden. Maar ik heb geluk dat ze geen nee kan zeggen.

Aarzelend geeft ze een beeld van wat een solidariteit voor haar betekent. ‘Ik sta op de reservelijst van een aantal verenigingen in Beernem. Komen ze een paar handen tekort, dan bellen ze mij. Zo sta ik geregeld aan de bar in het dienstencentrum of rij ik eens rond met maaltijden aan huis.’

De bel gaat. Het is Marleen. Deze keer komt ze niet binnen, ze komt gewoon een afspraak doorgeven: koorrepetitie volgende vrijdag. Met 6 vrijwilligers en 5 bewoners zingen ze tweewekelijks in de viering in het psychiatrisch ziekenhuis. Meteen noteren maar, want een dubbele boeking wil Anna niet meer voorhebben. ‘Ik kom gemaakte afspraken graag na.’

‘Veel mensen zijn op zoek naar geluk’, mijmert ze. ‘Maar ze zoeken het veel te ver. Voor mij is geluk: anderen gelukkig kunnen maken.

‘Dat kan je elke dag en het doet zo’n deugd. Echt, ze weten niet wat ze missen.’

Die eenvoudige levenshouding, de basis van het echte ‘goede leven’, kreeg ze mee van thuis. ‘Mijn ouders hadden het niet breed, maar de helft van wat we hadden, diende om weg te geven.’ Met haar man Norbert deelde Anna diezelfde gulle levenshouding. Ook al misten ze de vreugde van een eigen gezin, ze voelden zich dankbaar voor wat ze wél hadden: een warme band met elkaar, met een grote kring gelijkgezinden in de parochie en met al wie op hun pad kwam.

Zoals het Irakees gezin in de straat. Onlangs was Anna nog op de chai (thee). Of het Russische gezin waar ze vroeger vele avonden doorbrachten om de kinderen Nederlands te leren. Of de hoogbejaarde overburen voor wie ze geregeld boodschappen doet. Het jongetje met de kapotte fietsketting. Dat sjofel vrouwtje uit de buurt met wie Anna een praatje doet ‘want ook zij heeft recht op genegenheid’. De cassière die een pak koffiepads was vergeten af te rekenen en blij verrast was om haar eerlijkheid … ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Dat vind ik nog altijd zo’n goede spreuk.’

Toen Norbert 4 jaar geleden overleed, kon Anna terugvallen op een sterke verbondenheid met velen, onder wie ook de Kleine zusters van Nazareth. De fraterniteit in Gent was bezig met een verhuis. Anna ging er een tijdje wonen om tegelijk de handen uit de mouwen te steken. ‘Ik ben tamelijk handig en heb natuurlijk veel van Norbert geleerd, die elektricien was.’ Dat zijn de zusters nog niet vergeten, want donderdag gaat ze helpen bij de fraterniteit in Brussel. ‘Veel kans dat ik dan met een boormachine in mijn rugzak op de trein stap’, lacht ze.

Die verbondenheid – en haar humor – houden Anna jong van hart en geest.

‘Mijn huis is soms een Café De Welkom.’ Vriendinnen die hun hart eens komen luchten, vinden bij haar altijd een luisterend oor. Dat leerde ze als apotheekassistent, een job die ze 49 jaar (!) met hart en ziel deed. Maar ze leert het ook in haar dagelijks gebed.

‘Ja, ik bid nog’, vertrouwt Anna me toe. ‘Vooral om te danken, ‘s morgens en ‘s avonds. Hij denkt dan waarschijnlijk: ‘Daar is ze weer met hetzelfde!’

De reeks Harten zonder Grenzen gaat over mensen met een open hart voor mensen in de marge van de maatschappij. Wil je zelf ook zo iemand zijn? Schrijf je dan gratis in voor de onlinecursus Dromen en veranderen met paus Franciscus.Ontdek het programma.