Harten zonder Grenzen – Hartelijkheid werkt aanstekelijk

De grijze balkjes in de tekst geven aan waar je een audiofragment kan beluisteren. Druk op de Play-knop vooraan.

Ann leert anderstalige kinderen Nederlands in een basisschool in Ieper. Ze komt ook de ouders tegemoet bij al hun vragen en helpt collega’s om zich in te leven in de situatie van de kinderen.Ik probeer een schakel te zijn tussen twee werelden, zegt Ann. Een mooi beeld om uit te leggen dat er soms een grote kloof gaapt tussen de realiteit van nieuwkomers en de verwachtingen van leerkrachten.

Heel fijn was die avond begin november om uit te leggen hoe in Ieper Sint-Maarten gevierd wordt. De ouders konden zelfs wat speelgoed uitkiezen om op de avond van de goedheilige klaar te leggen als verrassing. Toch had niet iedereen het helemaal begrepen, want de volgende dag toonde een jongen zijn cadeautje al, fier als een gieter.

Johan is dan weer opvoeder en daarnaast ook voogd van een aantal niet-begeleide minderjarige vluchtelingen. De meesten komen uit Afghanistan, vertelt hij. Als ik naar onze samenleving kijk door de ogen van jonge vluchtelingen, zie ik torenhoge verwachtingen om het te maken. Maar de weg daarheen is bezaaid met hindernissen.

Samen hebben Johan en Ann een mooi gezin, onder andere met pleegkinderen.

‘Welkom’ is er de grondhouding, zo vanzelfsprekend dat je ‘s morgens een wildvreemde aan de ontbijttafel kan tegenkomen.

Onze dochter kwam eens met de laatste trein thuis na een avondje uit. Een man vraagt in het Engels naar een hotel. Het was net Kattenstoet of zo, dus alles was volzet. Weet je wat, kom mee met mij, we hebben wel een kamer over. Maar ja, wij waren intussen wel al gaan slapen, dus ‘s morgens vroeg… (luister naar de audio!)

Een andere keer komt Ann na een schoolfeest samen met een collega een man tegen op straat, die de weg naar ‘center’ vraagt. Even denken ze dat hij een opvangcentrum bedoelt, maar hij toont een papiertje met de stempel van een parochie in Vlamertinge: ‘Gelieve deze man te geven wat hij nodig heeft, ik zal het nadien vergoeden.’ Daar zal hij in de supermarkt niet ver mee springen, lachten we. En zo is Milan met ons meegekomen. Hij wou terugkeren naar Tsjechië, dus kochten ze hem ‘s anderendaags een treinticket tot in Luik.

Het leuke is dat we zelfs niets aan elkaar hoeven te vragen, lacht Ann. Ik hoef niet te bellen naar Johan of hij het wel goed vindt dat ik iemand meebreng. Als ik dat dan vertel aan collega’s trekken ze soms grote ogen.

Onvergetelijk was de ontmoeting een zwerver, genaamd Hugues. Op het einde van de mis zagen we achteraan in de kerk een man zitten met een rugzak. We spraken hem aan omdat we dachten dat hij een pelgrim was, op weg naar Compostela of zo. Daar was Johan zelf nog pas geweest. Maar hij bleek een dakloze, afkomstig uit Parijs. Een heel belezen en indrukwekkende man, een filosoof eigenlijk. Thuisgekomen begon hij meteen gaten in zijn trui te stoppen met naald en draad die hij opviste uit een doosje in zijn rugzak. Hij is twee nachten gebleven en leerde onze kinderen intussen Franse geschiedenis en uitdrukkingen die nog altijd meegaan.

Een ervaring op hun huwelijksreis legde misschien wel de humus voor de grote openheid waarmee Ann en Johan in de wereld staan. Je hebt dat ook al wel meegemaakt: je bent op vakantie, hebt niets bij en je geraakt niet waar je moet zijn. En dan is er iemand die zegt: Kom hier en eet mee. In ons geval was dat toen een bord kikkererwten. We waren zo dankbaar. Even later ben je met goede moed weer weg. Zo’n mooi momentje kan een groot verschil maken. Dat konden wij op onze beurt ook voor andere mensen doen.