Hollebeke rouwt om zuster Agnes Recour, ‘het kloppende hart van het dorp’

Ruim twee maanden geleden, op 8 september, zat de Onze-Lieve-Vrouw Geboortekerk in Hollebeke afgeladen vol om zuster Agnes Recour te bedanken en het honderdjarige bestaan van de kerk te vieren. Goed twee maanden later, op zaterdag 16 november, werd in dezelfde kerk afscheid van haar genomen.

Pas afgestudeerd in 1965 begon zuster Agnes haar loopbaan als onderwijzeres in Hollebeke. Het aantal kinderen dat ze leerde lezen en schrijven, is haast niet te tellen. Soms gaf ze kinderen zelfs zwemles. Samen met haar medezusters stond ze ook in voor naschoolse opvang. En eenmaal een kind de basisschool verliet, bleef zuster Agnes hem of haar gegarandeerd gewoon volgen. 

Intussen werd ze overste van de Hollebeekse kloostergemeenschap en op school werd ze directrice. Toen ook die laatste functie ten einde liep, bleef zuster Agnes actief in de Inrichtende Macht van de scholen van de zusters van Liefde van Heule. 

Philip Woets maakte voor het eerst kennis met zuster Agnes op 6 oktober 1971. ‘Mijn zussen Marleen (8), Ann (bijna 6) en ikzelf (10) gingen naar school in Voormezele. Onze ouders hadden evenwel een huurwoning gevonden in het naburige Hollebeke. Op die dag mochten we middagmalen bij — en met — de kloosterzusters van Voormezele. ‘s Namiddags kwam zuster Agnes ons ophalen met een Volkswagen Kever en bracht ons naar onze nieuwe thuis. Van toen af herinner ik me een aangename en vriendelijke zuster met een haarknot. Ze was één jaar jonger dan onze ouders. Zowel mijn jongste zus als broer Luc zaten bij haar in het eerste en tweede leerjaar.’

‘Zelf leerde ik zuster Agnes kennen tijdens de eucharistievieringen en via de missiekring, later ook in onze zanggroep, in de federatie Ieper-Sint-Elooi, waar ik als leek Hollebeke vertegenwoordigde en nog later in de parochieraad. Maar ook bij andere gelegenheden was ik geregeld bij de zusters te gast.’

Zelfde kijk op het leven 

Behalve de school lag de parochie zuster Agnes het nauwst aan het hart. Van de begeleiding van de eerste communie en de vormselcatechese over haar betrokkenheid bij Broederlijk Delen, de abonnering op Kerk & Leven en de Vrienden van Lourdes tot het draaiende houden van het zangkoor, het trekken van de jaarlijkse Sterrenstoet en Ziekenzorg. Voorts was de zuster lid van de kerkfabriek alsook van diverse Hollebeekse verenigingen en richtte ze de parochieraad op. ‘Ook de jaarlijkse noveen tot Onze-Lieve-Vrouw van Hollebeke en de missiewerking lagen zuster Agnes nauw aan het hart’, weet Els Morlion, die een heel goeie band met haar had. ‘En alsof dat nog niet genoeg was hielp ze ook nog de paters kapucijnen in de Onze-Lieve-Vrouwparochie in Ieper en haar hulpbehoevende medezusters.

Toen de inwoners van Hollebeke in 1990 hulde brachten aan de zusters schreef zuster Agnes:

‘God is Liefde’, is de spreuk in het schild van de congregatie van Heule. Wij als zustergemeenschap willen daar een teken van zijn. Bij zieken en hulpbehoevenden, in het onderwijs en bij de jeugd, in de zorg voor de kerk en door inzet voor de ontwikkelingslanden, door mee te leven in wel en wee met elk van u.’

Op vraag van zuster Agnes volgde Els haar op als catechiste en later ook als contactpersoon op de parochie. ‘Ik hielp haar bij de maandelijkse eucharistievieringen en uitvaarten als lector en bij het afspelen van de muziek in de kerk. Ze was zo blij dat ik de catechese van haar wilde overnemen. Ik ben haar blijven bezoeken in het klooster tot ze echt te zwak was en zelf niet meer buiten kwam. We begrepen elkaar goed. Zuster Agnes was, net als ik, van boerenafkomst. We hadden een beetje dezelfde kijk op het leven.’

Met het overlijden van zuster Agnes Recour valt het doek over 145 jaar zusters van Liefde van Heule in Hollebeke. Voor heel wat Hollebekenaren 'moeilijk te aanvaarden'. Minstens 43 zusters stelden Christus centraal in hun leven en in de congregatie. Jarenlang stonden ze in Hollebeke in voor uiterst degelijk onderwijs, de zorg voor de jeugd, zieken en hulpbehoevenden, voor de Kerk en door hun inzet voor de ontwikkelingslanden.

‘Voor zoveel dienstbaarheid moeten we hen blijvend erkentelijk zijn’, aldus Philip. ‘Ik zal mijn bezoekjes aan het klooster missen. Iedereen was er altijd welkom. Bij zuster Agnes was je verzekerd van een luisterend oor, goede raad of een bemoedigend en troostend woord bij tegenslag of verdriet. Ze was altijd opgewekt en welgezind. Ook tijdens haar ziekte verhulde ze de pijn, bleef ze positief en hoopvol en zette ze haar engagementen zo lang het kon moedig verder. Verschillende jaren nam ze op lovenswaardige wijze de zorg voor haar hulpbehoevende medezusters op zich. Dienstbaar en in alle bescheidenheid wist ze dit te relativeren.’

‘Het wordt inderdaad anders zonder hen’, besluit ook Els. ‘Tot nu leerden de kinderen in ons dorp nog wat het begrip ‘zuster’ betekent. In heel wat andere dorpen kent de jeugd dat begrip helaas niet meer…’

Slotgebed bij de uitvaart van zuster Agnes:

God,
Geef uw heerlijkheid, uw toekomst en uw trouw aan uw dienares, zuster Agnes.
Wij kunnen niet geloven dat haar leven vergeefs voorbij is gegaan en dat alles wat zij voor mensen heeft betekend nu verloren is.
Maar wij verenigen ons met het geloof waaraan zijzelf heeft vastgehouden ten einde toe, dat, wanneer wij voor elkaar leven, U leven schept tot in eeuwigheid. Amen.