Homilie in de Notre-Damekathedraal in Québec (7)

… We ontdekken dat we met tederheid beschermd worden, we ervaren de nabijheid van God. Hier ontstaat de vreugde van ons dienstwerk, en eerder nog de vreugde van het geloof: niet doordat we zien wat wij kunnen doen, maar door te beseffen dat God nabij is, dat Hij ons eerst heeft bemind en elke dag bij ons is. (…) Wanneer we de cultuur bekijken waarin wij ondergedompeld zijn (…) moeten we opletten… Er zijn feitelijk twee mogelijke zienswijzen ten aanzien van de wereld waarin we leven: één die ik zou willen noemen ”een negatieve blik”, de andere “de blik die onderscheidt”.

Wereldsheid

… de  negatieve blik komt vaak voort uit een geloof dat zich, doordat het zich aangevallen voelt, beschouwt als een 'harnas' ter verdediging tegen de wereld. Met bitterheid beschuldigt het de werkelijkheid zeggende: De wereld is slecht, de zonde heerst. Zo loopt men het gevaar zich een 'geest van kruistocht' eigen te maken. Laten daarvoor op onze hoede zijn, want dat is niet christelijk. Het is niet de handelwijze van God die – zo herinnert ons het Evangelie – Zozeer immers … de wereld (heeft) liefgehad, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. God verafschuwt de wereldsheid en heeft een goede blik op de wereld (…). Als we het daarentegen bij een negatieve blik houden dan zullen we ertoe komen de menswording te ontkennen (…) We zijn daarentegen geroepen om een blik te hebben die op die van God gelijkt, die het goede kan onderscheiden er vasthoudend naar op zoek is, om het et zien, om het te voeden. Het is geen onschuldige blik, maar een blik die de werkelijkheid kan onderscheiden.

Pastorale verbeelding

Om onze beschouwing van de geseculariseerde wereld, te verfijnen, laten we ons inspireren door wat de H. Paulus VI schreef in Evangelii nuntiandi, de apostolische exhortatie die vandaag nog steeds volledig actueel is (…). We zullen dan vaststellen dat niet het geloof in crisis is, maar wel bepaalde vormen en wijzen waarlangs wij het verkondigen. En dat is de reden dat de secularisatie een uitdaging is voor onze pastorale verbeelding. (…). De blik die onderscheidt doet ons tegelijkertijd de moeilijkheden zien om de vreugde van het geloof door te geven en ook stimuleert hij tot nieuwe passie voor de evangelisatie, om nieuwe taal te zoeken, enkele pastorale prioriteiten te veranderen, naar het wezenlijke te gaan.

Drie uitdagingen

Geliefde broeders en zusters men moet het Evangelie verkondigen om aan mannen en vrouwen van vandaag de vreugde van het geloof te schenken. (…) In dit verband veroorloof ik mij jullie ‘drie uitdagingen’ voor te stellen die jullie kunnen meenemen in gebed en pastoraal dienstwerk.

Jezus doen kennen

De eerste uitdaging: Jezus doen kennen. (…) Het komt erop aan nieuwe wegen te vinden om het hart van het Evangelie te verkondigen aan hen die Christus nog niet hebben ontmoet. Dat verondersteld een pastorale creativiteit om mensen te bereiken daar waar ze leven. Niet wachten totdat zij zelf komen…(..) Het komt erop aan naar Galilea terug te keren. De afspraak met de verrezen Jezus… Elk van ons heeft zijn eigen 'Galilea', dat van de eerste verkondiging.

(…)

Het getuigens

Ziehier de tweede uitdaging: het getuigenis. (…) De Kerk in Canada is een nieuw traject begonnen, na gekwetst en in verwarring te zijn gebracht door het kwaad bedreven door enkele van haar kinderen. Ik denk in het bijzonder aan seksueel misbruik tegen minderjarigen en kwetsbare personen. Schandalen die sterke actie vragen en een onophoudelijke strijd. Ik wil samen met jullie nogmaals vergiffenis vragen aan de slachtoffers. De pijn en de schaamte die we ervaren moet een gelegenheid zijn tot bekering: nooit meer! En, denkend aan de weg van genezing en verzoening met de inheemse broeders en zusters, nooit meer zal de christelijke gemeenschap zich laten besmetten door het idee  dat er een superioriteit bestaat van de ene cultuur boven de andere en dat het gerechtigd zou zijn dwangmiddelen te gebruiken tegenover de anderen (…) Maar om die cultuur van uitsluiting te verslaan moeten wij beginnen: de herders, (…) de godgewijden, (…) de seminaristen (…), en dat de pastorale werkers hun dienstwerk niet verwarren met macht.. Men moet hier beginnen. Jullie zijn de voortrekkers en de bouwers van een andere Kerk ‘(…) Laten we dat getuigenis geven!

Broederlijkheid

Ten slotte, de derde uitdaging: de broederlijkheid. (…) De Kerk zal een geloofwaardige getuigen van het Evangelie zijn in de mate dat haar leden gemeenschap zullen beleven (…) Het komt erop aan een christelijke gemeenschap zo te beleven dat zij een school van menselijkheid wordt waar men leert van elkaar te houden als broers ben zussen, bereid om samen te werken voor het algemeen welzijn. In het hart van de evangelische verkondiging staat, inderdaad, de liefde van God die omvormt en tot gemeenschap bekwaam maakt met allen en ten dienste van allen. (…) De Kerk is geroepen die liefde zonder grenzen gestalte te geven om de droom die God heeft over de mensheid waar te maken: allen broeders zijn. Laten we ons de vraag stellen: hoe gaat het met de broederlijkheid onder ons? (…)

Geliefde broeders en zusters dit zijn slechts enkele uitdagingen. Laten we niet vergeten dat we slechts vooruit zullen gaan dankzij de kracht van de Geest, die we steeds in het gebed moeten aanroepen. (…)

Gebed

Laten we de woorden die we nu tot de heilige François de Laval richten in praktijk brengen:

Gij zijt de man van het delen geweest
door zieken te bezoeken,
door armen te kleden,
door te strijden voor de waardigheid van de oorspronkelijke volkeren
door uitgeputte missionarissen te helpen,
steeds bereid de hand te reiken aan wie er slechter aan toe was dan gij.
Talloze malen werden uw plannen verhinderd!
Telkens opnieuw hebt gij ze terug opgezet.
Gij had begrepen dat het werk van God niet van steen is
en dat op deze plaats van ontmoediging
een bouwer van hoop nodig was.

• Vertaling uit het Italiaans: Marcel De Pauw msc
• Lees alles van paus Franciscus op Kerknet