Lore Binon: 'Beroep en familie heb ik allebei nodig'
Lore Binon is afgestudeerd in Brussel, Amsterdam en Barcelona, en woont met haar partner en dochtertje Ada in een mooi herenhuis in Schaarbeek.
Viool van Sinterklaas
Ik was pas vijf toen ik door het televisieprogramma Jeunes solistes op de Franstalige openbare omroep, de RTBF, gefascineerd geraakte door de muziek. Samen in familieverband keken we elke zondag naar dat programma; het werd een ritueel. Ik vond het heel mooi en vroeg mijn ouders een viool voor sinterklaas. Het was een klein exemplaar dat ik nog steeds heb. Ik krijg het niet over mijn hart het weg te doen. Zo begon ik te spelen, eerst privé omdat ik te jong was voor een muziekacademie. Mama en papa waren muzikaal en mama begeleidde me vaak op de piano. We oefenden samen en dat was de eerste keer dat mijn liefde voor muziek werd aangewakkerd.
Diverse stijlen
Op dit moment is het voor mijn verdere ontwikkeling als zanger heel interessant diverse stijlen te beoefenen. Je moet altijd met andere dingen rekening houden. In de oude muziek heb je een improvisatorisch element, zoals de versieringen of ornamenten, en je moet ook de naslagwerken bestuderen hoe die improvisaties in die tijd werden toegepast. Je hebt veel meer vrijheid dan in de hedendaagse muziek waar je heel precies moet volgen wat op de partituur staat. Binnen de kamermuziek zoek je naar de kleur van andere instrumentalisten en een intieme vorm van samenspel, terwijl je in de opera het personage trouw moet overbrengen en de muziek goed opvolgen; je maakt tenslotte deel uit van een grote machine.
Dochter
Tegenwoordig speel ik helaas zeer zelden viool, met een kindje erbij heb ik echt geen tijd meer om zang en viool te combineren. Men zegt dat kinderen je leven veranderen en ik kon het nooit geloven tot ik zelf een kindje kreeg, echt waar. Het is uiteraard moeilijker om de juiste balans te vinden, maar tegelijkertijd het zaligste gevoel ter wereld om mama te zijn. In periodes dat ik het te druk heb, krijg ik schuldgevoelens dat ik niet genoeg thuis ben, dat ik Ada niet genoeg zie. Dan probeer ik weer wat evenwicht te zoeken. Mijn partner is er gelukkig en als het echt moeilijk is, steekt de familie een handje toe. Soms wordt me gevraagd of ik mijn beroep boven mijn familie zou kiezen, maar iemand die zo’n vraag stelt, kent me niet. Ik heb beide nodig. Weet je, familie zal ik hebben tot de dag dat ik mijn hoofd neerleg, het artistieke leven, en zeker dat van een zanger, is meestal korter, maar beide zijn voor mij essentieel.