‘Lourdes blijft me bekoren’

Jarno Casier geniet van samenhorigheidsgevoel tijdens diocesane bedevaart

Jarno Casier (21) uit Mariekerke begon recentelijk aan het derde jaar van de lerarenopleiding aan de Arteveldehogeschool in Gent. De toekomstige leerkracht godsdienst en aardrijkskunde in het secundair onderwijs beleefde naar eigen zeggen een mooie, spirituele zomer. Zo trok hij onder meer met de misdienaars op bedevaart naar Rome en eind augustus met de diocesane bedevaart van het aartsbisdom Mechelen-Brussel naar Lourdes, het populaire bedevaartoord in Zuid-Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. „In Lourdes overvalt me telkens weer een onvoorstelbaar samenhorigheidsgevoel”, zegt de jeugdige bedevaarder. „Samen het geloof beleven, is in ons land haast een taboe, maar in Lourdes hoef ik me er niet voor te schamen.”
Geloof en spiritualiteit werden Casier nochtans niet met de paplepel ingegeven. Daar kwam pas na zijn vormsel onverwachts verandering in. „Ik sloot me aan bij de plusserswerking en vond er veel antwoorden”, legt hij uit. „Mijn enthousiasme vertaalde zich wat later in tal van engagementen: misdienaar, zangkoor, plussersbegeleiding, tot vormselcatechist in Mariekerke en Oppuurs toe. Behalve dat laatste oefen ik die engagementen tot op heden nog altijd uit en maak ik ook deel uit van de denkgroep Initiatiecatechese. Wat me drijft? Ik doe dat gewoon graag.”
De diocesane bedevaart van het aartsbisdom was voor Jarno Casier voor de vierde keer op rij een uitstekende gelegenheid om Maria te ontmoeten. „Er is iets wat me oproept om elk jaar terug te keren”, zegt hij. „Wie er geweest is, kent dat gevoel, maar niemand vindt er de juiste woorden voor om dat te beschrijven. Voor mij betekent het een week van bezinning en tot rust komen. Vier jaar geleden bracht ik zieken en bejaarden in rolstoelen, of in de typische blauwe Lourdeskarren, naar de vieringen of de kruisweg, samen met jongeren van IJD Jongerenpastoraal Vlaanderen in Vlaams-Brabant en een ploeg van de Waalse jongerenpastoraal. De meeste jongeren die er hielpen studeerden verpleegkunde. Ik genoot dan weer meer van de vieringen. Later ging ik als enige Vlaming mee met Franstalige jongeren van Don Bosco. Door die taalbarrière verliep alles wel wat stroever. Desondanks blijft Lourdes me bekoren. Dit jaar waren mijn moeder en een tante erbij. Ik kon me er jammer genoeg niet dienstbaar maken, maar we beleefden Lourdes evenzeer. Die samenhorigheid van onze driehonderd bedevaarders en duizenden anderen is heel bijzonder. Persoonlijk vind ik de kaarsjesprocessie het hoogtepunt van de diocesane bedevaart. Duizenden mensen die samen zingen en bidden, dat blijft indrukwekkend.”
En Jarno Casier vervolgt: „Ik vind het jammer dat Lourdes voor velen een stempel draagt. Het cliché van veel leed en extreme devotie, weet je wel. Volstrekt onterecht, overigens. Ik stel het tegendeel vast. De vreugde is vaker zichtbaar dan het lijden. Zieken en bejaarden putten er kracht voor een heel jaar. Lourdes maakt je geloof ook zoveel intenser. Je wordt er spontaan blij en goedgezind. Wil de diocesane bedevaart echter meer jongeren aantrekken, dan zou ik een gevarieerder programma aanbieden met geloof, cultuur, natuur en ontspanning. Het is maar een suggestie. Ik ben er hoe dan ook volgende zomer opnieuw bij, dan voor de vijfde keer.”