Mijn eerste Pinksteren sinds mijn vormsel
Mijn zoektocht leidt me ditmaal naar de hoofdzetel van Pax Christi Vlaanderen in Antwerpen. Op Pinkstermaandag 25 mei gooide de vredesbeweging haar deuren open om de 70ste verjaardag van Pax Christi International te vieren.
Het hartelijke onthaal bij de hoofdzetel van Pax Christi was een eerste aangename verrassing.
Ik verwachtte een modern kantoorgebouw of een soort parochiezaal. In plaats daarvan sta ik voor een grote poort naar wat blijkt een kloostertuin te zijn. Sinds de jaren tachtig verblijft de vredesbeweging namelijk in een kapucijnenklooster.
Muzikale ontvangst
Ik ben nog een beetje te vroeg. Vanuit het gebouw klinkt muziek die mijn nieuwsgierigheid prikkelt. In de bibliotheek, de voormalige kloosterrefter, krijg ik een voorsmaakje van het muzikale programma. De jonge Christophe Lardinois en zijn bandje zijn stevig aan het repeteren. Hij houdt iets vast wat op een grote walnoot lijkt, maar handpan heet. Geen oud noch exotisch instrument, zegt Christophe, maar zestien jaar geleden uitgevonden in Zwitserland. De muzikant laat zich begeleiden door gitaar, mandoline en dwarsfluit.
Inzet voor ontwapening, bemiddeling en onderwijs
De feestelijkheden gaan van start met een inleiding over de geschiedenis van de vredesbeweging. Zeventig jaar geleden ontstond Pax Christi als oproep voor vrede na de Tweede Wereldoorlog door de Franse kerkgemeenschap. Sindsdien zet de beweging zich wereldwijd in voor projecten als ontwapening, bemiddeling en onderwijs.
Maar de voornaamste spreker van de dag is Jan De Cock, bekend van zijn boeken Hotel Prison en Hotel Pardon, over verzoening tussen daders en slachtoffers. Zijn getuigenis blijft me nog het meeste bij.
Tussen hemel en hel
Verzoening is het sleutelwoord waar Jans werk op steunt. Hij reist de hele wereld af om slachtoffers en daders te ontmoeten. Ook de grootste gruweldaden schuwt hij niet. Als een soort Luk Alloo voor gevorderden klaagt hij de situatie aan van gevangenen wereldwijd. In een land als DR Congo liet hij zich vrijwillig opsluiten om te ervaren wat het is en wantoestanden aan te klagen. Ik geloof hem dan ook meteen wanneer hij zegt dat hij de hel heeft gezien.
Net als Jan geloof ik in de aanwezigheid van God in de mensen. En als er iemand iets hemels rond zich heeft, is het Jan wel.
Hij laat vooral de anderen aan het woord en cijfert zichzelf weg. Na zijn uiteenzetting vraag ik hem dan ook naar zijn eigen verhaal. Jan De Cock: Ik ontdekte het straatwerk in Chili, waar ik 3 jaar woonde. Terug in België dacht ik nog vaak aan het leven in de sloppenwijken. Maar ook hier krijg ik de kans om tussen armen en gevangenen te leven. Ik ben er dankbaar voor. Het Hallelujah van Händel welt spontaan in me op als ik een douche neem en denk aan die gevangenis waar we dagenlang zonder water zaten.
Jongeren brengen Theater van onderdrukten
Het publiek in de zaal is meestal al wat ouder. De jongere generatie wordt vertegenwoordigd door U Move 4 Peace. Ze brengen een interactief toneelstuk waarin ze onrechtvaardige situaties uit het dagelijkse leven naspelen. Iemand met een voorstel om de situatie te verbeteren, mag meteen de rol van een acteur overnemen. Zo maken de jongeren sociale waarden en taboes bespreekbaar. Dat doen ze ook geregeld op scholen met hun Theater van de onderdrukten.
Ik moet toegeven dat het feest van Pax Christi mijn verwachtingen overtrof. De combinatie van muziek, theater en getuigenis wist me op het puntje van mijn stoel te houden. Mocht dit een kerkgemeenschap zijn, ik zou elke zondag naar de viering komen. Ik dacht dat het vooral over ontwikkelingssamenwerking zou gaan, maar ik heb ook veel geleerd over verdraagzaamheid, vergeving en verzoening. Een zin die me zal bijblijven is het Bijbelcitaat (Matteüs hoofdstuk 25, vers 40) dat algemeen secretaris Annemarie Gielen in haar speech aanhaalde:
En de koning zal hun antwoorden: wat gij voor de minste van mijn broeders hebt gedaan, hebt ge voor mij gedaan.
Auteur: Stef Vananderoye