‘Misschien is het klooster wel echt iets voor mij’

Is geloof terug te brengen tot een chemische reactie in de hersenen? Bestaat er wel een leven na de dood? Of is God een illusie?

Robin Alaerts (26) voelt alleen maar warmte als hij terugdenkt aan het geloof van zijn kindertijd: de gezinsvieringen in Wilsele-Putkapel, de Bijbelverhalen van juf Ria. In het eerste middelbaar haalde hij 100% voor godsdienst. Zijn godsdienstleraar in de laatste graad zag al een theoloog in hem.

Maar Robin zit vol twijfels. Niet alleen over God. Hij twijfelt ook aan zichzelf.

Wie ben ik eigenlijk? Wat doe ik op deze wereld?

Ergens halverwege gaf hij zijn studies theologie op. Hij koos dan maar voor de lerarenopleiding. Maar schoolmoe als hij zelf was, zag hij gauw in dat hij niet klaar was om voor een klas te staan.

Het verschil tussen kennis en waarheid

Wat nu? Een persoonlijkheidstest van de VDAB moest raad brengen. Robin kreeg een etiket: introvert type, een denker, een dromer. Daar herkende hij zich wel in. Als kind was Robin al geboeid door mythologie en psychologie, later ook door filosofie, spiritualiteit en wetenschappen. Maar al die kennis riep alleen meer vragen op. En vooral die ene vraag: wat moet ik met mijn leven doen?

Zijn eerste keer in Taizé was een vreugdevolle ontdekking voor Robin. Hij stond als gelovige dan toch niet helemaal alleen. Hij keerde meermaals terug, waarbij de klemtoon verschoof van ontmoeting naar uitdieping van de vraag: Wat geloof ik nu eigenlijk?

Een atheïstische vriend sloeg geregeld mijn zekerheden weg, vertelt Robin. We konden goed praten, maar met een enkele vraag haalde hij vaak de poten van onder de stoel van mijn geloof. Als God liefde is, waarom is er dan de hel? Zijn het niet allemaal middeleeuwse constructies?

Robin besloot zijn overige studiepunten te sparen en intussen te gaan werken.

Een 9 to 5 job als apotheekmedewerker in een ziekenhuis bracht aanvankelijk rust.

Hij botste er op een oude studiegenoot, die er pastoraal werk deed. In dat beroep zag Robin wel wat. Maar voorlopig was het voor hem niet weggelegd. Hij werd magazijnier bij Stryker maar na een herstructurering stond hij op straat. Het zwarte gat gaapte weer. Hij kon toch ook niet eeuwig uitvoerend werk blijven doen... Dan toch maar weer aanknopen bij theologie?

De uitnodiging van Averbode

Op dat moment kwam zijn vader aanzetten met iets wat hij op tv had gezien: de abdij van Averbode lanceert een project voor zoekende jongeren die tijd willen nemen om na te denken over hun levenskeuzes. Robin Alaerts lacht als hij eraan terugdenkt: Mijn vader zei er nog bij dat hij twijfelde om het me te vertellen, want hij wou wel kleinkinderen. Blijkbaar dacht hij al meteen aan intreden.

Zelf zie ik dit experiment als een kans om mijn geloof te verdiepen op een plek waar daar ruimte voor is, gedragen door een gemeenschap.

Als ze zoekende jongeren wilden bereiken, dan hebben de norbertijnen met Robin Alaerts alvast een goede kandidaat te pakken. Zaterdagavond wuifde hij zijn ouders uit die hem met een weinig bagage afzetten in de abdij van Averbode. Zondag ging het experiment echt van start. Tot juni zal Robin meeleven met de paters, les volgen en ook andere religieuze gemeenschappen van dichtbij leren kennen.

Kan gehele toewijding aan God Robin de innerlijke rust schenken die hij zoekt? En kan hij dat realiseren in een klooster?

Dat wil deze 26-jarige dit jaar uitzoeken. En wij met hem. Wordt vervolgd.

Ontdek alles over het project Mijn roeping van de norbertijnen van Averbode.