Een moderne verslaving

Nick Hannes, sinds kort jeugdpastor in Turnhout, kende door een gameverslaving een moeilijke periode in zijn leven

Bij een verslaving denken de meeste mensen spontaan aan alcohol of drugs. Er bestaat echter een andere vorm van verslaving die steeds vaker voorkomt, verslaving aan computergames. Nick Hannes, sinds 1 oktober jeugdpastor in Turnhout, weet er alles van. Toen hij een priesteropleiding volgde aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven raakte hij zwaar verslaafd aan games. „Ik speelde allerhande types games, van schietspelletjes tot racegames”, vertelt Hannes. „Tot acht uur en meer per dag. Het evenwicht was volledig weg.”
Driemaal speelt het Bosnische bedevaartsoord Medjugorje een belangrijke rol in Nick Hannes’ leven. „Ik was dan wel katholiek opgevoed, maar mijn echte bekering kwam er tijdens een bedevaart naar de Bosnische stad. Ik ging meer bewust om met het geloof. Terug thuis in Geel werd ik misdienaar en ging ik elke ochtend vóór school naar de eucharistie. Mijn behoudende godsdienstbeleving leidde soms tot rare blikken op school.”
In 2008 kreeg Nick Hannes in Medjugorje tijdens een getuigenis een roeping. „Ik stond ’s nachts op, begaf me naar een genadeplaats en besliste priester te worden”, zegt de jeugdpastor. „Omdat ik eigenlijk niet wist wat ik moest doen om priester te worden, bezocht ik eerst diverse abdijen en gemeenschappen. Uiteindelijk trok ik na mijn secundair onderwijs naar het Johannes XIII-seminarie. Het eerste jaar ging de meeste tijd naar de studies, maar vanaf het tweede jaar kregen we meer vrije tijd en liep het mis.”
Acht uur, en soms meer, per dag besteedde Hannes aan gamen. „Terugblikkend denk ik dat het een vlucht was. Ik koesterde een romantisch beeld van de Kerk en dat werd niet helemaal door de realiteit beantwoord. Er waren minder priesters in spe dan ik verwachtte en bovendien was het de periode van de schandalen in de Kerk. Het komt hard aan [node:field_streamers:0] als iemand je vraagt of je voor pedofiel studeert.”
Lange tijd was Nick Hannes zich er niet van bewust dat hij een verslaving had. „Dat besef kwam er toen ik tijdens een shootergame werd gedood en van woede mijn scherm stuksloeg. Twee weken moest ik de computer missen terwijl hij werd hersteld. Toen werd het me duidelijk dat ik niet zonder kon.”
Het erkennen van het probleem is een eerste en essentiële stap in de goede richting. „Ik kwam er ook eerlijk voor uit bij mijn ouders en de verantwoordelijken van het seminarie. Hoe ernstig het met me gesteld was, blijkt uit het feit dat er eventjes sprake was van ziekenhuisopname.”
In een poging opnieuw evenwicht in zijn leven te vinden, e-mailde Nick Hannes naar de Comunitate Cenacolo, een nieuwe beweging in de Kerk die jongeren wil afhelpen van allerhande verslavingen. „Zo kwam ik opnieuw in Medjugorje terecht”, lacht de jeugdpastor. „Zes maanden verbleef ik er om de verslaving onder controle te krijgen. Het strikte regime dat er heerst, doet je de confrontatie met jezelf aangaan. De dagen waren een combinatie van intens gebed en superhard werken. Zo mochten we bijvoorbeeld nooit zitten, moesten we altijd blijven staan.”
Na het verblijf in Bosnië en Herzegovina ondernam Nick Hannes enkele reizen naar onder meer Rome en de Wereldjongrendagen in Krakau. „Op een missiereis naar Indonesië werd ik voor het eerst verliefd. De relatie is intussen voorbij, maar het maakte me wel duidelijk dat ik de belofte van het celibaat niet kon aangaan”, zegt hij.
Nick Hannes verliet het seminarie en studeerde af als master theologie en religiewetenschappen. „Toen er een plaats vrijkwam bij IJD, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Ik kan hier getuigen van mijn geloof en jongeren daarover aanspreken. Misschien gaat het wel makkelijker dan als priester”, besluit hij.