Ode aan leraar godsdienst Daniël Alliët ~ Katelijn Vandekerckhove
Daniël Alliët was mijn godsdienstleraar in de verpleegkundeschool in Roeselare. De eerste indruk die ik van hem had? Heel chaotisch en West-Vlaams.
‘Wie liever een boekje leest, gaat maar achteraan zitten’, zei hij meteen.
Niet meteen het toonbeeld van pedagogie, zeker? ;) Het was mijn gewoonte om achteraan te zitten en ik voelde niet meteen de behoefte me te verplaatsen. Maar zodra hij begon te vertellen over zijn engagement voor de armsten in Brussel, werd het stil in die grote groep studenten.
De volgende les had hij een man mee die een tijdlang bij hem gewoond had. Een gewezen bankdirecteur die zich te ver geriskeerd had en volledig aan lager wal was geraakt. Daniël had hem opgenomen bij hem thuis. En zo had hij zich herpakt.
Veel meer hadden wij niet nodig om het verhaal van de barmhartige Samaritaan ten diepste te begrijpen. Wat het betekent als Jezus de Samaritaan opmerkt, hem zíet. Er zijn veel manieren om niet te hoeven zien: gauw nog even de busregeling checken, achter de krant of smartphone duiken. Daniël heeft mij gezien toen ik mezelf niet meer kon zien, zei de bankdirecteur.
Een andere keer nam Daniël ons mee naar Brussel, naar Poverello, de Begijnhofkerk. Zo leerde hij ons wat christen-zijn is.
Daniël Alliët heeft mij nooit meer losgelaten. Hij bracht het concrete leven binnen in de les, met al zijn idealisme maar ook zijn grote nuchterheid. Zonder hem was ik misschien nooit zuster van Don Bosco geworden.
Hij heeft me Jezus leren ontdekken als het fundament van mijn leven.