Psalmen in popsongs ~ Nick Lowe en psalm 55
#13 Nick Lowe en ‘Peace, Love and Understanding’
Aanvankelijk deed (What's So Funny 'Bout) Peace, Love, and Understanding van de Engelse singer songwriter Nick Lowe het niet geweldig goed in de hitparade. Zelf stond Lowe er nochtans helemaal achter. Over de totstandkoming van het nummer vertelde hij: Het leek een wat onhandige titel, maar ik had er een goed deuntje voor. De titel zou al het werk doen.
De betekenis van het liedje is te zoeken in de hippiecultuur die stilaan uitgebloeid was. Velen raakten verslaafd aan harddrugs. De hippiedroom veranderde in een een meer cynische en onaangename mindset, zei Lowe zelf in een interview.
Mijn liedje stelt dat cynisme in vraag: jullie lachen misschien met hippies, maar wat is er zo grappig aan ‘vrede, liefde en begrip’?
Toen zijn groep Brinsley Schwarz splitte, leek het nummer maar een kort bestaan beschoren. Maar de cover van Elvis Costello en The Attractions, op een album geproduced door Nick Lowe in 1978, maakte het alsnog onsterfelijk. Later zou de song nog door tal van artiesten gecoverd worden.
Tekst gaat verder onder de clip van '(What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding', door Elvis Costello & The Attractions.
(What's So Funny 'Bout) ‘Peace, Love and Understanding’ en psalm 55
Voor de koorleider. Bij snarenspel. Een kunstig lied van David.
Dat staat als intro bij psalm 55. Aan de basgitaar van Nick Lowe zal de Bijbelse koning David bij dat ‘snarenspel’ wel niet gedacht hebben, maar misschien heeft zijn lied de Britse artiest toch kunnen inspireren. Hoe dan ook, de liederen liggen dichter bijeen dan je op het eerste gezicht vermoedt.
Een eerste overeenkomst vinden we in de strofes, waarin Nick Lowe een wrede wereld schetst. Hij zoekt lichtpuntjes in de duisternis van krankzinnigheid … tevergeefs. Is alle hoop verloren? Is er alleen pijn, haat en ellende?
- As I walk through this wicked world
Searchin' for light in the darkness of insanity
I ask myself, is all hope lost?
Is there only pain and hatred, and misery?
Zo’n klacht vinden we vaak terug in de psalmen, die immers gebedsliederen zijn en alle mogelijke menselijke gevoelens en gedachten voor God brengen. Vergelijk even met dit fragment uit psalm 55:
- In de stad zie ik geweld en strijd,
dag en nacht gaan die rond op haar muren.
In het hart van de stad heerst onheil en leed,
in het hart van de stad heerst rampspoed,
het plein is in de greep van terreur en bedrog.
Ook in het refrein vinden we een overeenkomst tussen beide liederen. Of is het puur toeval dat we tweemaal te maken krijgen met het verbreken van een broederband? Lowe het heeft over zijn oude vrienden die nu lachen met de hippiedroom van vrede en harmonie. En de psalmist zingt:
- Zou een vijand mij grieven, ik zou het verdragen,
zou hij mij haten en zich tegen mij keren,
ik zou me voor hem verschuilen.
Maar jij, die dacht en deed als ik,
mijn hartsvriend, mijn vertrouwde!
Wat genoten wij als wij samen waren
bij het feestgedrang in Gods huis.
En nog:
- Zo iemand verraadt zijn vrienden
en verbreekt de broederband.
Lowe stelt dan de zaken op scherp:
- Waar zijn de sterken? Wie zijn te vertrouwen? Waar is de harmonie?
Maar Lowe zou zijn hippiedroom zelf verraden als zijn liedje ondanks de best zware tekst geen wat naïeve, blije ondertoon had. Die zit hem vooral in de muziek. Hij koos niet voor een sombere ballad of klaagzang. Nee, het is een uptempo nummer met loeiende gitaren, opzwepende riffs en drums. Je wordt er instant vrolijk van. De beelden in de clip zetten die vrolijkheid kracht bij. En om helemaal in hippiesfeer te eindigen, zie je de bandleden op het einde van de clip high over elkaar heen struikelen.
Net zoals psalm 55 is (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love and Understanding geen klaagzang maar een oproep. De eerste herinnert God aan zijn belofte van redding, de tweede herinnert de cynische wereld aan het visioen van harmonie, dat altijd mogelijk blijft.
Wie gelooft, heeft zelfs geen softdrugs nodig om dat visioen te blijven uitdragen.