Simone Biles, turnfenomeen met een rozenkrans in de sportzak [portret]

Op de Olympische Spelen in Parijs 2024 won ze drie gouden en een zilveren medaille. Elf Olympische medailles heeft ze nu. Een eclatante comeback na het drama van de Spelen in 2021, toen ze zich terugtrok wegens mentale problemen.

Bewogen jeugd

Simone Biles werd geboren in de lente van 1997 in Ohio. Haar moeder, die kampte met drugs- en alcoholverslaving, bleek niet in staat om voor haar drie kinderen te zorgen. Na een korte periode in pleegzorg beslisten Biles' grootouders om de kroost in huis te nemen. Oma Nellie, die Biles ondertussen liefdevol mama noemt, omschreef het als een roeping van God om de kinderen te adopteren. Ze gaf hen een katholieke opvoeding en leerde hen dat ze altijd kunnen vertrouwen op God.

De kleine Simone bleek aanleg te hebben voor gymnastiek en begon steeds vaker te trainen. 'Mijn vader leerde mij om mijn talent niet te zien als iets vanzelfsprekend en om dat geschenk van God niet te verspillen', zei ze daarover.

Biles kreeg thuisonderwijs om meer tijd vrij te maken voor haar sportieve ambities. Als vijftienjarige werd ze nationaal kampioen in 2012 en zag ze het Amerikaanse vrouwenteam goud winnen op de Olympische Spelen. Vanaf dat moment wist Simone waar ze naartoe wilde werken. Een jaar later trad Biles aan in Antwerpen voor het WK Turnen en pakte daar de ene medaille na de andere. 

Na een succesvolle passage met vier keer goud op de Zomerspelen in Rio in 2016 reisde Biles in 2021 vastberaden naar Tokio. Dit keer wilde ze zes gouden medailles in de wacht slepen. Tot haar lichaam na de kwalificatierondes begon tegen te sputteren en de atlete verstek gaf voor de meeste wedstrijden. Zogenoemde twisties - waarbij je de coördinatie over je lijf verliest middenin een moeilijke sprong - deden haar de das om en bleken voort te komen uit mentale problemen. 

Biles kreeg eerst weinig begrip voor haar beslissing om uit de Spelen te stappen: velen vonden dat ze overdreef en haar ploeg in de steek liet. Later verklaarde ze dat ze nooit had mogen deelnemen aan die editie van de Spelen, omdat ze al jaren met mentale - en daardoor ook fysieke - problemen kampte. 

Eerder was aan het licht gekomen dat ze misbruikt werd door Larry Nassar. Dat is de voormalige arts van het Amerikaanse turnteam die ondertussen veroordeeld werd tot een celstraf van 175 jaar voor seksueel misbruik van honderden gymnasten.

Voorbeeld voor jongeren

Uiteindelijk bleek Biles een krachtig voorbeeld voor veel jongeren, in het bijzonder atleten, die ook kampen met mentale problemen. Door daarnaast openlijk over haar geloof te spreken, hoopt ze bovendien jonge mensen te inspireren en te laten zien hoe God mee op weg kan gaan bij elke stap in je leven. Nochtans was het pas in 2016, tijdens de Spelen in Rio, dat een journalist naar haar geloof vroeg, nadat die een rozenkrans had opgemerkt in Biles' sportzak. 'Mijn moeder Nellie gaf mij de rozenkrans. Ik gebruik hem niet om te bidden voor een wedstrijd, maar heb hem altijd bij voor het geval dat.'

In datzelfde jaar bracht Biles haar biografie Courage to soar uit waarin ze vertelt over haar jeugd, haar verstoord lichaamsbeeld en haar geloof. Zo is er een passage waarin ze spreekt over haar Vormsel dat haar deed denken aan een sportceremonie waarop de medailles worden uitgedeeld. 'Alleen zouden we die dag iets veel krachtigers krijgen dan een medaille: elk van ons zou het hoofd buigen om het Sacrament van het Vormsel te ontvangen.'

Biles vat haar geloof samen als iets dat er altijd is. De gymnaste ziet de hand van God in al haar successen, maar ook in de obstakels op haar weg. 'Alles gebeurt met een reden,' zegt ze daarover, 'en God is er altijd voor mij wanneer ik Hem nodig heb.'

Uiteindelijk bleek Biles een krachtig voorbeeld voor veel jongeren, in het bijzonder atleten, die ook kampen met mentale problemen. Door daarnaast openlijk over haar geloof te spreken, hoopt ze bovendien jonge mensen te inspireren en te laten zien hoe God mee op weg kan gaan bij elke stap in je leven. Nochtans was het pas in 2016, tijdens de Spelen in Rio, dat een journalist naar haar geloof vroeg, nadat die een rozenkrans had opgemerkt in Biles' sportzak. 'Mijn moeder Nellie gaf mij de rozenkrans. Ik gebruik hem niet om te bidden voor een wedstrijd, maar heb hem altijd bij voor het geval dat.'

In datzelfde jaar bracht Biles haar biografie Courage to soar uit waarin ze vertelt over haar jeugd, haar verstoord lichaamsbeeld en haar geloof. Zo is er een passage waarin ze spreekt over haar Vormsel dat haar deed denken aan een sportceremonie waarop de medailles worden uitgedeeld. 'Alleen zouden we die dag iets veel krachtigers krijgen dan een medaille: elk van ons zou het hoofd buigen om het Sacrament van het Vormsel te ontvangen.'

Biles vat haar geloof samen als iets dat er altijd is. De gymnaste ziet de hand van God in al haar successen, maar ook in de obstakels op haar weg. 'Alles gebeurt met een reden,' zegt ze daarover, 'en God is er altijd voor mij wanneer ik Hem nodig heb.'