Turnhoutse scholen en verenigingen omarmen gevangenis, letterlijk

'De gevangenis voelt voor de mensen binnen aan als een vergeetput', zegt ex-gedetineerde Albert. 'Door hier te zijn, tonen we dat er toekomst is.'

Lieve Wouters

Leerlingen van 3 middelbare scholen, ruim 30 organisaties, buren, gevangenispersoneel, familieleden van gedetineerden en slachtoffers betuigden op woensdag 9 mei hun solidariteit met gevangenen in Turnhout en wereldwijd. Ook bisschop Johan Bonny en de burgemeester Eric Vos waren erbij.

Net als Albert, een zeventiger die zelf een straf uitzat voor moord in het kader van een familiedrama. Een korte straf gezien het misdrijf, vindt hij zelf. Maar een nuttige.

In het begin vond ik de gevangenis erg deprimerend, maar achteraf gezien was het een goede ervaring voor mij.

Ik ben er sterker uitgekomen dankzij goede psychologische en pastorale begeleiding, zegt Albert nog. Als je op je 63ste in de gevangenis belandt, ga je daar anders mee om dan als twintiger.

Ex-gedetineerde Albert heeft zijn leven terug op de sporen. 'Mijn straf was kort maar nuttig.' © Mathias Hannes

Waarom hij deelneemt aan de actie vandaag? Als je binnen zit, ben je volledig geïsoleerd. Voor mensen buiten besta je niet. Ik ben hier om de stem te vertolken van wie binnen zit en zegt: ‘Ik val niet samen met het misdrijf dat ik pleegde. Ik ben nog altijd een mens.’

Zorg voor dader én slachtoffer

Als we geloven dat een gevangenisstraf zinvol is en nodig, hebben we als maatschappij de verantwoordelijkheid om die mensen een nieuwe kans te geven, zegt Jan De Cock van Within Without Walls, bekend van boeken als Hotel Prison en Hotel Pardon.

Jan De Cock (rechts): 'Ik heb nog nooit een gedetineerde ontmoet in wie ik niet ook iets goeds kon ontdekken.' © Mathias Hannes

Dat kan alleen als we hen ook helemaal als mens willen en kunnen zien. Een gevangenisbeleid dat deze uitdaging aangaat, vraagt om een maatschappij die dit steunt. Precies daarom de solidariteitsactie ‘Gevangenen omarmen’, na Anwerpen voor de tweede maal in België.

Er gaat geen dag voorbij zonder dat Albert naar eigen zeggen aan het slachtoffer en haar familie denkt. Hoe door hem hun leven ontwricht is. Ik begrijp dat het voor hen moeilijk blijft om te zien hoe ik mijn leven opnieuw opbouw. Ik vul mijn dagen met vrijwilligerswerk en hoop ooit het contact met mijn kinderen te kunnen herstellen ...

Intussen trekt Jean Bosco Safari met muziekband Tripel en het gevangeniskoor het themalied Tie a Yellow Ribbon op gang. De menigte vormt prompt een grote mensenketting rond de strafinstelling. Met de armen in de lucht werden de duizend gele armbandjes goed zichtbaar.

Donatienne de Borman:Met deze actie pleiten we niet voor straffeloosheid maar voor een maatschappij waar mensen een nieuwe kans krijgen en waar zorg voor slachtoffer en dader hand in hand gaan. Van herstelrecht worden we allemaal beter.