Voor Imana Truyers is zuster Marie Michelle een voorbeeld. © Lieve Wouters
Aan deze zuster (93!) dankt veldloopster Imana Truyers haar leven
Wanneer zagen jullie elkaar voor het eerst terug?
Zuster Marie Michelle • Ik kwam geregeld naar België om zieken te begeleiden. Dan bezocht ik Imana bij haar nieuwe familie. Ik vond het heerlijk om haar in mijn armen te houden. Haar ouders hielden me ook goed op de hoogte van haar ontwikkeling. Ze was in mijn gebed altijd bij mij.
Imana Truyers • Ik beschouw haar dan ook echt als een oma.
Toch zou het nog een hele tijd duren voor je je ‘oma’ in Rwanda zou opzoeken. Waarom?
Imana Truyers • Papa ging al in 2007. Ik was 13 en zag het niet zitten om mee te gaan. Ik was veel te bang om daar te moeten blijven. Want intussen was gebleken dat ik nog een broer, zus en vader had.
Zuster Marie Michelle • We vonden het belangrijk om te weten of Imana nog familie had in Rwanda en met veel moeite hadden we hen teruggevonden. De broer nodigden we uit om een opleiding te volgen in een school van salesianen in Kigali. Hij heeft nu werk en een mooi gezin. Ook de zus wilden we laten studeren, maar dat is jammer genoeg niet gelukt.
Imana Truyers • Vanaf mijn 18de wilde ik echt naar Rwanda gaan, maar door mijn studies en sport moest ik dat verlangen nog uitstellen. Toen ik in 2015 dan de kans kreeg om te gaan, was de honger zó groot! Ik was 21 toen ik mijn broer en zus ontmoette. Het contact met mijn vader is moeilijker door psychische problemen. Hij werd tijdens de genocide in het hoofd getroffen door een machete.
Hoe was het om hen terug te zien?
Imana Truyers • Heel intens. Ik voelde onmiddellijk een familieband. Ook al spraken we elkaars taal niet, we verstonden elkaar.
Ook het werk van zuster Marie Michelle maakte diepe indruk op mij.
Mijn papa steunt haar projecten al sinds zijn eerste Rwandareis. Nu was ook ik vastbesloten om mijn steentje bij te dragen.
En die kans kreeg je al een jaar later, toch?
Imana Truyers • Inderdaad, veel vroeger dan gedacht. Het sportmarketingbedrijf Golazo zocht een opvolger voor SOS Kinderdorpen. Ze vroegen me om iets op poten te zetten. Dus mailde ik naar zuster Marie Michelle om te informeren naar de noden. Dat was het begin van Thousand Hills of Hope. We helpen onder meer een centrum voor kinderen met een beperking in Kamoyi en een pediatrisch gezondheidscentrum in Kansi.
Toen ik het centrum in Kansi bezocht, was ik geschokt.
Ik werk zelf met kinderen op de afdelingen orthopedie en revalidatie in Pellenberg (UZ Leuven). Maar het verschil kan niet groter zijn. Het gebouw in Kansi is oud en het materiaal armzalig. Er zijn geen kinderbedjes en de weg ernaartoe is nauwelijks een weg te noemen. Hulp is dringend nodig!
Ik ben niet eenmaal, maar tweemaal gered door zuster Marie Michelle: eerst uit het vluchtelingenkamp, daarna uit het weeshuis.
Ik wil niets liever dan de kinderen de kansen geven die ik zelf kreeg.
(Lees verder onder de foto)
Wat betekent die steun van Imana voor jou, zuster?
Zuster Marie Michelle • Als ik Imana zie, ben ik altijd gelukkig dat ik een kind heb kunnen redden. En als ik dan zie wat voor een prachtmeid ze is, ben ik ongelooflijk fier. Haar foto hangt in de hal van het dispensarium als weldoenster en voor de kinderen is ze een groot voorbeeld. Iemand uit hun eigen land, die succes heeft als atlete en die in hen gelooft.
Maakt de toekomst van Rwanda jullie niet bezorgd?
Zuster Marie Michelle • Intussen ben ik 60 jaar in Rwanda. Ik kwam er aan in april 1958! Vanaf de eerste dag na mijn aankomst begonnen de etnische spanningen.
We zijn vaak moeten gaan lopen en ik weet nog dat ik op een bepaald moment dacht: moet ik daarvoor naar hier komen?
Maar uiteindelijk leer je van dag tot dag te leven. Onder het motto: vandaag kan ik goed doen, met Gods genade. En zo doe je voort wat je begonnen bent, zolang je kan. Ik denk met dankbaarheid terug aan veel momenten en aan al wat ik nog dagelijks mag beleven. Je krijgt genoeg om mee te leven. Laat Die (wijst naar boven) maar doen.
Imana Truyers • Zo bekijk ik het ook. Ik ben onder de indruk van de moed van de kinderen in Rwanda. Ze staan positief in het leven en blijven geloven in de toekomst, ook al weet je er nooit wat de volgende dag gaat brengen. Dat is een belangrijke les voor mij, want in de sport kan het ook zo gedaan zijn.
Voorlopig is het nog niet gedaan voor jou, want je bent Belgisch kampioen veldlopen. What’s next?
Imana Truyens • Ik hoop nog Europees terug te komen in de top 10. Verder richt ik me nu ook op de piste, omdat dat een Olympische sport is, in tegenstelling tot veldlopen. Maar dat laatste blijft mijn passie: de snelheid, kracht en uithouding, het doorzetten zelfs in de sneeuw.
Misschien is het de vechtlust van mijn mama die maakt dat ik door weer en wind wil aankomen.
Meer weten
Laatste aanpassing op 10/10/2018 om 12:13
