Er zijn veel manieren om moeder te worden - Elisabet

In ‘Bijbelse vrouwen van nu: over Maria, Lea, Susanna en de anderen’ actualiseert Kolet Janssen Bijbelse verhalen van vrouwen. Leer ze kennen.

Kolet Janssen

Elisabet. In: Kolet Janssen. Bijbelse vrouwen van nu: over Maria, Lea, Susanna en de anderen. © Filip Naudts, Pelckmans Pro

Elisabet - of de vrouw die pas op latere leeftijd een kind krijgt

Er zijn veel manieren om moeder te worden, besefte ze.

Elisabet lag in de makkelijke stoel op haar balkon met haar voeten omhoog en een boek binnen handbereik. Maar ze las niet. Ze glimlachte. Ze voelde zich zo gelukkig dat het haar niet zou hebben verwonderd als er gouden randjes hadden gezeten rondom de wolkjes in de lucht.

Ze had een vrije dag, Rinus kwam pas vanavond. Ze zou risotto maken, dat vond hij lekker. Het was fijn om voor iemand te koken. Jarenlang had ze dat weinig gedaan. Na een drukke werkdag in het ziekenhuis at ze meestal snel iets kant-en-klaars. Haar vrienden hadden hun eigen gezin. Soms waren ze jaloers op de rust en het evenwicht in Elisabets leven: geen zieke kinderen, geen humeurige echtgenoot, niemand die je huis en je leven op zijn kop zette. Elisabet was blij met haar leven, maar toch moest ze geregeld op haar tanden bijten als ze weer zo’n opmerking van vrienden of collega’s kreeg. Ze vergaten voor het gemak dat Elisabet het ooit anders had gewild. Verdriet om iets wat er niet is, lijkt weinig bestaansrecht te hebben, maar het is er niet minder om. Een man, een stuk of drie kinderen, leven in huis, daarvan had ze gedroomd. Ook nog toen het steeds minder waarschijnlijk werd dat ze nog iemand zou tegenkomen. Het was anders gelopen en ze had er zich uiteindelijk bij neergelegd. Er was veel om dankbaar voor te zijn.

Tot ze een half jaar geleden op de trein naar zee, op weg naar een vriendin, een man had ontmoet. Rinus spoorde ook naar zee, samen met zijn kleinzoon Johannes. Achteraf wist ze niet meer op wie ze het eerst verliefd was geworden. Rinus had haar telefoonnummer gevraagd, vlak voor het station van Oostende, met een smoes dat hij haar de naam van een plantje waarover ze het hadden gehad zou doorbellen. Ze had het niet aan haar vriendin durven te vertellen. Maar ze was heel blij toen hij haar een week later opbelde. Ze spraken af: eerst om stekjes van plantjes uit te wisselen. Later gingen ze samen naar de film en samen uit eten. Het bleef fijn.

Rinus was al drie jaar weduwnaar. Ze was zenuwachtig geweest toen ze met Kerstmis voor het eerst zijn dochter ontmoette, de mama van Johannes. Maar ze voelde dat ze welkom was en Johannes palmde haar meteen in om voor te lezen.

Het was fijn om met Rinus te praten en samen dingen te doen. Ze had verwacht dat het moeilijk zou zijn om op haar leeftijd nog iemand in te passen in haar leven, maar dat viel al met al best mee. Haar leven was veranderd, was ruimer geworden, zo leek het wel. Ze dacht na over andere dingen. Ze kon vertellen over kleine strubbelingen op haar werk, dingen waarmee ze niemand anders kon lastigvallen. Het was een luxe dat er iemand was voor wie zij speciaal was, en omgekeerd. Soms bedacht ze bitter hoe jammer het was dat ze dit zo lang had moeten missen, maar die gedachte schudde ze van zich af. Het leven was mooi. Ze wist nog niet hoe ze het allemaal praktisch zouden organiseren, maar deze relatie wilde ze niet meer missen.

Haar telefoon biepte. Het was Rinus. Maar ze hoorde de stem van Johannes aan de andere kant van de lijn. “Lisabet,” ratelde hij, “mag ik bij jou komen logeren in de herfstvakantie? Bij opa komen de schilders en dan kan het niet. En papa en mama moeten werken. Mag het?”

Elisabet glimlachte. “Ik heb vijf dagen vrij en dan mag het”, beloofde ze. “Yes!”, juichte Johannes. “Gaan we dan fietsen?” “Dat regelen we later nog wel”, zei Elisabet. Er waren veel manieren om moeder of oma te worden, besefte ze. Op de gewone manier zoals de meeste mensen. Of zoals zij, via een omweg die ze niet meer verwacht had. Ze wist niets van kinderfietsjes, helmpjes en veilige fietspaden. Ze moest zich dringend bijscholen.

Elisabet in de Bijbel

Heel lang verlangen naar een kind en het dan uiteindelijk ‘in de schoot geworpen krijgen’ op een leeftijd waarop je het niet meer verwacht, dat overkwam ook de Bijbelse Elisabet.

Zij was tot op hoge leeftijd onvruchtbaar en had alle hoop op een kind al opgegeven, toen haar man Zacharias van een engel te horen kreeg dat zijn vrouw van een zoon zou bevallen. Dat is een bekende Bijbelse verhaaltruc om duidelijk te maken dat het kind dat zal geboren worden van God komt en een speciale zending meekrijgt.

In de Bijbel gaat Maria, de moeder van Jezus, op bezoek bij haar zwangere familielid Elisabet. ‘Toen Elisabet de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot’, staat er. Maria blijft daar drie maanden. De zoon van Zacharias en Elisabet wordt later Johannes de Doper.