Jong koppel uit Langdorp brengt zorgen naar de zee

Nu september goed gevorderd is, lijkt de rust van de vakantiemaanden alweer ver achter ons te liggen. Een stroom aan mails en telefoons komt alweer op ons af; deadlines op het werk en bij onze engagementen. De ratrace van voor corona is weer helemaal terug. En toch voelt het anders. Afgelopen zomer deden we geestelijk voedsel op dat al het geraas toch wat in perspectief plaatst.

Op tocht

Geen staptocht naar Assisi in de zomer van 2020, ook al hadden we daar samen met TAU – Franciscaanse spiritualiteit vandaag reikhalzend naar uitgekeken. Begin juli groeide dan ons eigen alternatief: een fietstocht van Wolfsdonk, bij Langdorp, naar de Belgische kust. We wilden er niet zomaar ‘even tussenuit’ in eigen land, maar er echt een diepgaande belevenis van maken.

We namen twee Wijsheidsspreuken van Franciscus als leidraad en nodigden mensen uit om een zorg mee te geven.

Die zouden we onderweg meedragen en dan in zee achterlaten.

Voor ons vertrek bereikten ons al enkele briefjes die we meenamen in onze ‘zorgendoos’. Op het traject Wolfsdonk – Leuven – Laken – Zonnegem – Gent – Kortrijk – Nieuwpoort zou onze doos meer en meer gevuld raken: met zorgen van goede vrienden en familie, maar ook van toevallige passanten. Bij ons vertrek sprak diaken Bert een zegengebed uit. Door een zegen vertrouwen we ons aan God toe, wordt zijn Aanwezigheid ervaarbaar voor wie gelooft, zei hij. En ja, die diepe werkzaamheid mochten we ervaren.

Ruimte in het hoofd

Geen mail, amper telefoon en geen beslommeringen. Het fietsen maakte ruimte in ons hoofd. Rust. Alles even laten bezinken. Met onze eigen zorgen wat op de achtergrond, kwam er meer aandacht voor het hier en nu. Genieten van kleine dingen: regendruppels langs ons gezicht, bloemen in de berm, koelte onder de bomen, mooie wolken of een warm avondzonnetje bij de laatste kilometers.

Wat deed het deugd om echt fysiek moe te zijn, ons lijf te voelen en lekker te eten na stevige honger.

Door beter op te letten, merkten we meer goddelijks ‘in alle dingen’: zwaaiende passanten, idyllische Vlaamse dorpjes, stevig trappen op de heuvels van Brussel-Centrum, de majestueuze basiliek van Koekelberg.

Echte gesprekken

Meer van ‘God die Liefde is’ kwamen we op het spoor via onze ontmoetingen. Coronaproof, op veilige afstand, zagen we onderweg heel wat familie en vrienden. We spraken over koetjes en kalfjes, maar onze zorgendoos leidde onverwacht vaak tot diepgaande gesprekken.

Op onze expliciete vraag Wat is jouw zorg? Welke zorg kunnen wij meedragen? werd niet zelden geantwoord met ontroerende verhalen en bezorgdheden, waar we niet van wisten. Allebei moesten we de voorbije maanden iemand afgeven die veel voor ons betekende – de twee kerkhoven lagen heel bewust op onze route. Het kunnen delen van dit verdriet met elkaar maar ook met anderen die rouwden, werkte helend.

Onderweg werd ons meer en meer duidelijk: iedereen heeft wel een zorg, die – hoe tegenstrijdig ook – getuigt van warme liefde die ons allen verbindt.

Is het onrust over dementerende ouders of grootouders, de angst van het coronavirus of kwetsuren door conflicten ondanks goede bedoelingen, iedereen is zoekend. En die kwetsbaarheid creëert raakpunten als we ons durven openstellen.

Het trof ons dat we doorgaans elkaars zorgen eigenlijk zo weinig bevragen. Het was duidelijk ook een oefening voor wie het antwoord moest geven. Veel zorgen raken niet uitgesproken en krijgen daardoor misschien niet de aandacht die ze verdienen.

Zouden we elkaar die oefening niet vaker moeten geven (en er dan ook oprecht naar luisteren)?

In perspectief

Op de eerste dag waren we onder de indruk hoe mooi de dorpskern van Wilsele-Putkapel bij Leuven te zien is vanaf een fietsroute die we nog niet kenden. Honderden keren passeerden we het dorp al langs de steenweg, maar vanuit die hoek leek het wel een hemelse plek. Een perspectiefwissel die de hele tocht groeide, tot we alle zorgen aan de zee toevertrouwden.

Over de grote ethische thema’s hoorden we in nieuwe ontmoetingen telkens een ander verhaal.

We leerden meer luisteren en minder uitgaan van wat we al dachten te weten. Wijsheidsspreuk 19 leerde ons bovendien om ook ons eigen leven in perspectief te plaatsen: krijgen we lof of kritiek, belangrijk is vooral wat onze echte intentie was. Een appel om te focussen op het Goede en wat er echt toe doet.

Gelukkig de dienaar die zich niet beter vindt,
wanneer de mensen hem prijzen en verheffen,
dan wanneer ze hem waardeloos,
eenvoudig en verachtelijk vinden.
Want zoveel als een mens is in de ogen van God,
zoveel is hij en meer niet.  ~ Wijsheidsspreuk 19

Liefde en wijsheid

Rust zoeken, God zien in alle dingen, échte gesprekken voeren en tijdige perspectiefwissel: ingrediënten voor een deugddoende tocht, maar nog meer ‘spiritueel krachtvoer’ voor de rest van het jaar. Wijsheidsspreuk 28 vat het mooi samen: waar liefde, geduld en rust is, kunnen we God ervaren en wordt ons leven en dat van onze tochtgenoten des te aangenamer. Wij nemen ons voor om niet te lang te wachten met een nieuwe fietstocht.

Waar liefde is en wijsheid,
daar is geen vrees en geen onwetendheid.

Waar geduld is en nederigheid,
daar is geen toorn en geen opwinding.

Waar armoede is met vreugde,
daar is geen hebzucht en geen gierigheid.

Waar rust is en bezinning,
daar is geen bezorgdheid en geen ronddolen.

Waar de vrees van de Heer is om zijn hof te bewaken,
daar kan de vijand geen plaats vinden om binnen te dringen.

Waar barmhartigheid is en onderscheiding,
daar is geen veeleisendheid en geen verharding.

~ Wijsheidsspreuk 28

Auteurs: Katrien Vanhoutte en Jonas Danckers