Eric Bladt: christenen hebben het monopolie van de waarheid niet

Eric Bladt (° 1938) is lid van de sociëteit van de missionarissen van Afrika, zoals de witte paters voluit heten. Hij verbleef 20 jaar in Algerije en 31 in Tunesië. Sinds 2011 verblijft hij in België.  Zijn vermoorde confrater en huisgenoot in Algerije Charles Deckers (1924-1994) wordt op 8 december met 18 andere martelaren van Tizi Ouzou en Tibhirine in Algerije zalig verklaard. Die erkenning slaat allereerst op hun zinvolle aanwezigheid in een islamitische context. Eric Bladt (1938) kan het nog navertellen. Hij was die noodlottige dag van de moord niet thuis. Zijn lichaam oogt dan wel oud, zijn geest is verrassend fris. Zijn kamer getuigt van zijn grote liefde voor de moslimwereld. Als Bladt – na een dubbele terroristische dreiging – zich toen niet tijdelijk had teruggetrokken, was hij een van de doden geweest op de binnenkoer van het huis. Alleen die vroegtijdige dood deelt hij niet met zijn vermoorde medebroeders, hun spiritualiteit des te meer. In navolging van hun stichter en aartsbisschop van Algiers Charles Lavigerie (1825-1892) koesterden zij als postkoloniale kerk in een moslimomgeving een open mens-, Gods- en Kerkbeeld.

Vriendschap

Na de onafhankelijkheid van de Noord-Afrikaanse landen en de exit van duizenden kolonialen, moest de kleine Kerk daar – wilde ze overleven – voortaan in dienst staan van haar omgeving. Bladt vond als jonge missionaris in die visie meteen zijn gading: Kardinaal Léon-Etienne Duval (1903-1996), aartsbisschop van Algiers, vatte zijn apostolaat samen in één woord: vriendschap. Zo heb ik ook mijn roeping beleefd.

Ik ben nooit naar Noord-Afrika getrokken om mensen te bekeren, wel om beter door te dringen tot de boodschap van het evangelie. Eric Bladt

Wij leerden de taal en smeedden hechte vriendschapsbanden met lokale boeren en fabrieksarbeiders bij wie we thuis waren als bij familie. Ons enige doel was andere culturen te ontmoeten om een stukje waarheid bij hen te ontdekken. Christenen hebben het monopolie van de waarheid niet.

Hetzelfde brood

Missionering als vriendschap tussen moslims en christenen leidt ons recht naar het evangelie, vindt Bladt. Hij herinnert zich een sprekende situatie: Ik bezocht een familie in een sloppenwijk in Tunis. Toen ik vertrok naar bevriende zusters, stak de moeder mij drie beignets toe. ‘Ik heb dat gezien op tv’, zei ze, ‘als jullie bidden, eten jullie brood. Wanneer jij straks met de zusters dat brood deelt, eten wij hier hetzelfde.’ Ik was verstomd door de spirituele intimiteit van die eenvoudige vrouw. Diezelfde avond hebben we dat brood in de eucharistie gedeeld.

Toen besefte ik: ik hoef God hier niet te brengen, Hij is er al. Mijn enige opdracht is die vriendschap zo lang mogelijk onderhouden. Eric Bladt