Laatste zusters ursulinen verlaten Sint-Truiden

Het hing al een poos in de lucht, maar de knoop is eindelijk doorgehakt. De zusters ursulinen verlaten op 4 april Sint-Truiden. ‘Het was de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen’, zegt zuster Francesca Rombaut, algemeen overste van de diocesane congregatie zusters ursulinen. ‘De laatste twee zusters, zuster Beatrice Dullers (86) en zuster Romana Wouters (90), zijn er tot het uiterste gegaan en ik ben hen daar ontzettend dankbaar voor.’

Beide zusters verblijven er respectievelijk 60 en 47 jaar, maar verhuizen over enkele weken naar woon-zorgcentrum Ocura in Herk-de-Stad. Wat er met het klooster gaat gebeuren, is nog niet duidelijk. Daarover lopen nog gesprekken met het bisdom. Met de verhuizing komt er een einde aan 173 jaar aanwezigheid in Sint-Truiden.

Onderwijs en kant

De eerste zusters ursulinen kwamen in april 1850 aan in Sint-Truiden, vanuit het moederklooster in Tildonk. In het centrum richtten ze een stichting op in het oude Refugiehuis van Averbode en openden in de loop van de geschiedenis, op alle niveaus, scholen voor meisjes en een internaat.

‘Maar ook de geschiedenis van de kantindustrie in Sint-Truiden is een onderdeel van hun roerend en immaterieel erfgoed’, zegt zuster Francesca. ‘De Truiense kant verwierf in binnen- en buitenland grote faam.

De stad was jarenlang de bakermat van de kant in België.

Het museum van hedendaagse kantwerken bevindt zich overigens in een deel van het complex, waar tot op heden nog altijd lessen kantklossen worden gegeven door Kant in Vlaanderen. Ook een collectie oudere kantwerken van de zusters wordt er tentoongesteld.’

In het klooster in de Clockemstraat verbleef ooit een veertigtal zusters. ‘Zuster Beatrice en zuster Romana traden eerst in Diepenbeek in, respectievelijk in 1957 en in 1959’, vertelt zuster Francesca. ‘In 1963 verhuisde zuster Beatrice naar Sint-Truiden, waar ze 35 jaar kleuteronderwijzeres was. Ze is er een bekend figuur. Zuster Romana op haar beurt gaf steno- en dactyloles in Maaseik en Wellen en kwam in 1976 toe in Sint-Truiden, waar ze portier werd en er iedereen warm onthaalde. Hun zorg voor het klooster en de Truienaars is nog altijd lovenswaardig, maar ondanks heel wat trouwe helpers werden de eigen zorgen wat groter en is er een verlangen naar rust.’

Warme plek

‘De scholen en de opvoeding, dat zijn wellicht de eerste dingen waar we in Sint-Truiden aan denken wanneer het gaat over de zusters ursulinen’, vertelt pastoor-deken Wim Ceunen. ‘Toch beperkten ze zich niet tot het onderwijs.

Hun huis was jarenlang een warme plek voor heel wat verenigingen en groepen.

Iedereen was er welkom, van de Sint-Vincentiusvereniging tot de Truiense straattheatergroep De Boddelkèèr. Op die manier groeide er tussen de zusters en de gemeenschap een nauwe band. Hun sociale betekenis was altijd heel bijzonder. Ze hadden overigens niet alleen in het centrum van Sint-Truiden scholen, ook in de parochie Sint-Pieter, in Brustem en in Montenaken. De zusters waren bijzonder dienstbaar voor de mensen en hebben ook veel voor hen gebeden. Dat is misschien wat we het meest zullen missen, een biddende gemeenschap midden in de stad. Iedereen vond in het klooster wel een luisterend oor.’

Dat beaamt Johan Plessers, coördinator van de diocesane congregaties in ons bisdom. ‘De zusters waren erg verbonden met de buurt en de geloofsgemeenschap. Het was er vaak een zoete inval. De zusters maakten tijd voor de mensen. De scholengemeenschap, de ‘Boddelkèèr’, de kunstacademie, het kantmuseum, alles draagt in zich een stukje van de spiritualiteit van deze zusters.’

‘Dat we hen zullen missen, staat buiten kijf’, besluit deken Wim Ceunen, ‘maar we blijven hoe dan ook verbonden en koesteren de goede herinneringen.’

• Op zondag 26 maart om 10.30 uur vindt in de Onze-Lieve-Vrouwekerk (Grote Markt) een afscheids- en dankviering plaats voor de zusters ursulinen. Iedereen is welkom.