Nadat hij de aanwezigen had gevraagd naar de stand van nieuwe roepingen in hun congregaties, noemde hij hen een 'levend beeld van het mysterie van de Kerk … waarin de schoonheid van Christus in al zijn pracht kan schijnen over de hele wereld'.
Hij verwees naar de kerkvaders die het religieuze leven omschreven als philokalia of 'liefde voor de goddelijke schoonheid'. Jammer genoeg wijken de concrete stappen van ons spirituele leven soms af van die liefde. Daarom herinnerde hij de aanwezige religieuzen aan twee centrale aspecten van hun religieuze leven: schoonheid en liefde.
Paus Franciscus noemde de geschiedenis van de verschillende congregaties 'verhalen van schoonheid'. Elke stichter bleek in zijn of haar tijd in staat om 'deze schoonheid waar te nemen en op verschillende manieren over te dragen, afhankelijk van de behoeften van hun tijd'. Hij riep de aanwezigen op om daarmee verder te gaan: 'de schoonheid van Christus zoeken en verspreiden in de concrete omstandigheden van de wereld van vandaag'.
Wat stichters en stichteressen bijzonder maakt, zo vervolgde de paus, is hun vermogen om in heel uiteenlopende situaties te kiezen voor wat werkelijk essentieel is en afstand te doen van het overbodige.
Paus Franciscus
Hij riep de aanwezigen heel concreet op om bij de voorbereiding van hun vergaderingen in Rome te bidden 'dat de Heer u de gave van eenvoud schenkt, als individu en als onderdeel van de synodale processen waarin u een rol zult spelen'.
Paus Franciscus
De paus noemde bij naam enkele veel voorkomende plagen die het religieuze leven ondermijnen: berekening, ambitie, afgunst, buitensporige eisen, starheid en eigenbelang.
Hij sloot af door de religieuzen te bemoedigen in hun 'geweldige missie'.
Paus Franciscus
Het gebed 'vanuit het hart' zal de religieuzen richten naar de 'kracht van Gods tedere liefde' waarmee zo'n hoge roeping door fragiele mensen waargemaakt kan worden.
Paus Franciscus
