‘The day after’ - Broeder René Stockman over het euthanasieproces
Het euthanasieproces voor het Hof van Assisen in Gent is reeds een aantal weken achter de rug en nagenoeg uit de mediabelangstelling verdwenen, schrijft broeder René Stockman. Het is niet mijn gewoonte om assisenzaken te volgen, maar nu waren er twee redenen om dit wel te doen. Vooreerst de zaak als dusdanig, een zaak rond euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden en de wijze waarop de maatschappij daarmee vandaag omgaat. Maar ook omdat mijn naam werd genoemd als iemand die betrokken was om de zaak voor het gerecht te brengen. Sommigen hoopten zelfs dat ik daarover onder ede zou getuigen. Ik zou daar geen problemen mee hebben gehad, want mijn betrokkenheid bij het hele proces is nihil, en het vermoeden is alleen ontstaan bij sommigen die via rare kronkels in hun brein tot dit complotdenken zijn gekomen en daarmee nog eens hun gal konden spuwen op de Kerk. Iemand noemde het in mijn plaats gewoon krankzinnig, en dat is het enige juiste woord dat we hier kunnen gebruiken. Ik beschouw het bovendien als laster en eerroof.
Onze grote bekommernis blijft euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden waarbij deze mogelijkheid tot een alternatieve therapie in de geestelijke gezondheidszorg verder zou kunnen uitgroeien.
Durven we het aan om onszelf als hulpverlener en de kwaliteit van ons professioneel handelen in vraag te stellen wanneer we euthanasie als ultieme ’behandeling’ voorstellen en/of uitvoeren? Broeder René Stockman
Trend doorbreken
De geschiedenis van de psychiatrische zorgverlening is er steeds één geweest van telkens opnieuw creatief zoeken hoe men mensen uit een uitzichtloze situatie kon bevrijden. Pioniers in de psychiatrische zorgverlening zochten hoe ze perspectieven konden geven aan mensen, en alle behandelingen die de revue passeerden waren pogingen, soms met matig succes, om de levenssituatie van deze mensen te verbeteren. Deze evolutie wordt mooi geïllustreerd in ons Museum Dr. Guislain in Gent. Gaan we deze trend nu doorbreken met het installeren en formaliseren van euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden?
Het euthanasieproces zou bij vele geneesheren en hulpverleners in de psychiatrie naast onzekerheid voor de eventuele juridische gevolgen ook gewetensproblemen hebben veroorzaakt. Laten we hopen en wensen dat hulpverleners meer nauwkeurig gaan luisteren naar hun geweten en zich niet laten meeslepen door wat een zogenaamde meerderheid denkt die louter op basis van emoties reageert en euthanasie zelfs gaat zien als een werk van barmhartigheid …
Over leven en dood wordt nu eenmaal niet beslist via meerderheden. Ook dat zou de geschiedenis ons moeten leren. Broeder René Stockman