WZC Annuntiaten: ‘Wij zijn een sociaal medium pur sang’

Tertio interviewt deze week Laurence Degreef en Erik Vanleeuw van WZC Annunciaten, een gloednieuw woonzorgcentrum met assistentiewoningen in Heverlee.
28/01/2020 - 15:48
Professionaliteit wordt vaak begrepen als niet te veel betrokken geraken. Maar verdriet hebben als iemand in huis sterft, dat is toch niet abnormaal? Het bewijst net dat je ten volle zorg hebt gedragen', vindt Laurence Degreef (links)
Professionaliteit wordt vaak begrepen als niet te veel betrokken geraken. Maar verdriet hebben als iemand in huis sterft, dat is toch niet abnormaal? Het bewijst net dat je ten volle zorg hebt gedragen', vindt Laurence Degreef (links) © fv

Het cliché wil dat de verhuis naar een woonzorgcentrum gelijkstaat met het opgeven van alle hoop – het eindstation is bereikt. WZC Annuntiaten in Heverlee zoekt hulpverlening bewust om te buigen richting hoopverlening. De sleutel ligt voor directeur Laurence Degreef en econoom Erik Vanleeuw in betekenisvolle relaties. Zij vertellen enthousiast over Sociopolis, hun zorgproject met cohousing voor ouderen en jongeren en een jaarlijkse seminariereeks als kloppend hart.

Het goed hebben

Degreef valt met de deur in huis. Bij het overlijden van een bewoner zeggen medewerkers me soms: ‘Sorry dat ik ween’, alsof dat ongepast zou zijn. Professionaliteit van zorgverleners wordt vaak begrepen als niet te veel betrokken geraken. Maar verdriet hebben als iemand in huis sterft, dat is toch niet abnormaal? Wel integendeel, het bewijst dat je ten volle zorg hebt gedragen.

Ook Vanleeuw staat sceptisch tegenover de dominante economische logica in de zorgsector. Zelfs in een harde economische setting begint alles altijd met de relatie tussen mensen. Volgens Aristoteles moet economie zo worden bedreven dat iedereen binnen een ‘huishouden’ voldoende heeft. Efficiëntie moet altijd ten dienste staan van dat fundamentelere: dat mensen het goed hebben.

Degreef vervolgt: Voor onze bewoners ligt ‘het goed hebben’ vooral in de mogelijkheid tot betekenisvolle relaties. Net die vallen vaak weg bij het ouder worden. Als wzc kan je zoiets niet eventjes in een protocol gieten. Een knuffel geven op het gepaste moment zit niet in de procedures en in tegenstelling tot heel wat technische competenties is ‘verbinding kunnen maken met het innerlijk van een bewoner’ niet terug te vinden in het indicatorenproject van de Vlaamse overheid.

Nochtans moet kwaliteitsvolle professionele zorg vooral ook gaan over warmte, liefde, gezien worden, mens mogen zijn. Erik Vanleeuw

Cohousing in het wzc

Van de 93 woongelegenheden in het nagelnieuwe gebouw zijn er 31 bestemd voor cohousing: 15 plaatsen voor ouderen – nu zusters, op langere termijn niet-zorgbehoevende ouderen die thuis vereenzamen – 8 voor studenten die de seminariereeks volgen en naargelang hun mogelijkheden en talenten vrijwilligerswerk doen in het wzc en 8 voor jongeren tussen de 18 en 25 jaar die de overstap maken van Bijzondere Jeugdzorg naar zelfstandig wonen. Voor de studenten en jongeren is het contact met ouderen bijzonder heilzaam.

In tegenstelling tot wat de sociale media hun aanpraten, zien ze dat het niet abnormaal is moeilijkheden te hebben in het leven. De verhalen die ze hier horen, stellen de eenzijdig positieve posts op sociale media in een ander licht en geven hun hoop voor de toekomst, merkt de directeur op. Ook na hun verblijf hier blijven ze trouwens altijd welkom.Eigenlijk zijn wij een sociaal medium pur sang, vindt Vanleeuw.

Mensen mogen elkaar zien zoals ze werkelijk zijn, met zowel hun vreugdes en successen als hun pijn en tekortkomingen. Hier kunnen mensen echt met elkaar linken. Erik Vanleeuw