Harten zonder Grenzen - Als ik kan, zal ik helpen (en ze kan het)

Toen ze terug thuis kwam uit Chaudfontaine, moest ze zich even in de arm knijpen. Was dit echt haar huis, in haar straat? Zo mooi en zo fris? Na drie dagen ploeteren in de modder was Mieke Morlion uit Wetteren bijna aan de verstikkende geur gewend geraakt van slijk en meegeleurd afval.

De nood was nog lang niet gelenigd, integendeel, ze was té groot.

Even voelde de godsdienstlerares zich weer dat meisje op de speelplaats, machteloos tegenover de miserie van een klasgenootje dat uitgesloten en terechtgewezen werd voor haar vuile kleren. Ik was daar zó triest van. Ik kan er niet tegen wanneer mensen aan de kant geschoven worden, zeker niet als ze zelf geen impact hebben op de situatie.

Toch bleven Mieke, haar man Danny en hun vrienden niet bij de pakken neerzitten. Een collecte in vier parochiekerken bracht een aardige som geld op. Genoeg om enkele weken later de berooide dorpelingen opnieuw te gaan helpen, vooral met poetsgerief.

Waarschijnlijk heb ik thuis het voorbeeld gekregen om te helpen waar ik kan. Maar gaandeweg leer je ook dat je niet altijd en overal kan helpen. Deze keer nam mijn man Danny, die in de bouw werkt, het voortouw: ‘Waarom gaan we niet helpen, ik heb toch heel wat nuttig materieel?’

Een zekere Sara uit Leuven vervulde die eerste dagen een belangrijke rol door vraag en aanbod op elkaar af te stemmen en vrijwilligers uit eenzelfde streek met elkaar in contact te brengen. En zo waren Danny, Mieke en een collega samen met enkele andere mensen uit de buurt van Wetteren op 21 juli al ter plaatse.

We zijn gewoon door de straten gaan lopen om te zien wat we konden doen. Mieke Morlion

Dat werd snel duidelijk. De bewoners leefden gewoon op straat en zagen ons graag komen. Er was al veel puin geruimd, maar de modder was nog lang niet weg. Het leger was ook in de weer, heel warme mensen. We stroopten de mouwen op en gingen mee aan de slag.

Met de camionette reed het tweetal enkele keer op en af naar Chèvremont, waar de kerk was omgedoopt tot voedselbank en deelden de voeding verder uit. Een man en zijn zoon liepen de camionette achterna: Hebben jullie iets voor ons? Ze hadden al twee dagen niet gegeten, zo bleek. Is dit België?! Hun woning was volledig vernield door het water. Het eerste jaar moet je daar niet opnieuw bepleisteren of het valt er weer af, moest Danny constateren.

We ontmoetten ook Spaanse oud-gastarbeiders, een echtpaar van in de 80 die hun eigen huis hadden kunnen kopen. De mazouttank in de kelder was geperforeerd en uitgelopen. De hele woning was doordrongen van de stank. Of dan was er die jonge mama met haar dochtertje. Het huis was al niet meer dan een krot ter grootte van een studio. De verzekering beloofde haar een nieuwe keuken...

Op 31 augustus trokken Danny en Mieke voor een derde keer naar Chaudfontaine. Deze keer vooral om plannen op te doen voor een laatste inzameling. In samenspraak met het plaatselijke OCMW – die de spullen ook zullen verdelen – zorgen ze nu voor verlichtings- en verwarmingstoestellen. Die brengen ze op 11 september ter plaatse, waarna ze de actie voorlopig afsluiten.

We zijn in een oceaan van ellende terecht gekomen en het werk is nog lang niet klaar. Ik heb het er moeilijk mee om de mensen weer achter te laten, maar we hebben gedaan wat we konden.

Misschien was dat gebaar op zich wel het belangrijkste; tonen dat je erom geeft. Mieke Morlion

De warmte van hulpverleners en bewoners deed ongelooflijk deugd en de solidariteit tussen bewoners onderling was hartverwarmend. Ze zeiden het ook zelf: ‘Ca réchauffe le coeur.’

Mieke besluit: Ik ben geen Moeder Teresa, verre van. Het gaat mij eerder om verbinding. Ik geniet ervan om mensen mee te trekken en hen de kans te geven zelf goed te doen. En dan zien dat ze dat wel degelijk willen.

De reeks Harten zonder Grenzen gaat over mensen met een open hart voor mensen in de marge van de maatschappij. Wil je zelf ook zo iemand zijn? Schrijf je dan gratis in voor de onlinecursus Dromen en veranderen met paus Franciscus.Ontdek het programma.