Harten zonder Grenzen – Er niet bij horen, ik weet hoe het voelt

Groenten kopen op de markt en vaststellen dat de prijzen voor jou hoger zijn dan voor iemand anders. In je beste Chinees formulieren voor een telefoonnummer invullen en dan op een bediende botsen die je niet begrijpt en de zaak klasseert met een ‘kan niet’. Ilse De Ruytter kon soms de muren oplopen van frustratie in die 14 jaar dat ze in China woonde en werkte. Gelukkig had ze enkele goede vriendinnen, bij wie ze op adem kon komen.

En een Chinese huishoudster die elk ‘kan niet’ in een handomdraai voor haar oploste.

Ze zou zich die 14 jaar lang een vreemdeling blijven voelen, ondanks haar succesvolle baan bij de Canadese ambassade. Toen ze met haar Cubaanse man een dochtertje kreeg, werden de ergernissen te groot. In de regen op een taxi wachten en telkens vaststellen dat anderen voorrang krijgen omdat de chauffeurs bang zijn dat ze je niet zullen begrijpen of god weet welke andere reden; alleen kun je dat nog verdragen, maar met een hongerige baby erbij was de maat vol, klinkt het.

En zo kwam Ilse terug in België terecht, meer bepaald in Diksmuide. Meteen miste ze de internationale hub. Ondanks haar rijke ervaring in de ambassade, waar ze zich opgewerkt had tot hoofd administratie van de immigratiesectie, kon ze bij gebrek aan diploma in Vlaanderen niet op dat niveau aan de slag.

Dan zette ze haar expertise en enthousiasme maar in als vrijwilligster: bij Femma en Welzijnsschakel ‘t Vlot. Ze zag nieuwe noden en bedacht mee nieuwe oplossingen: een buddywerking en een ontmoetingsplek voor vrouwen in samenwerking met het Sociaal Huis, een fietsbib in samenwerking met Beweging.net…

Ilse werd een spil in het verenigingsleven van Diksmuide, waar ze nieuwkomers naar een nieuw thuisgevoel loodst.

Sinds april vorig jaar werkt ze professioneel als groepscoach bij Femma Wereldvrouwen West-Vlaanderen. Het beleidsplan is 100% inclusief, zegt ze. Vrouwen versterken, is ons doel. En dat lukt. Het mooiste is dat ze zich echt deel voelen van de plaatselijke gemeenschap, met waardering voor hun eigen cultuur.

In Vlaanderen zitten we nog vaak met hokjesdenken: je kennis van het Nederlands bepaalt in welk groepje je thuishoort. Niet bij ons. Vlaams of ingeweken, je hoort erbij zoals je bent.

Een groot voordeel van nieuwkomers is overigens dat ze onze hokjes niet kennen. Heel bevrijdend!