Mirjam van Reisen: Afrika beter leren kennen is must voor Europa

Tertio interviewt deze week Mirjam van Reisen, hoogleraar aan de Tilburg University en titularis van de leerstoel Computing for Society in Leiden.
16/03/2017 - 10:12
Mirjam van Reisen, hoogleraar aan de Tilburg University en eerste titularis van de leerstoel Computing for Society aan de universiteit van Leiden
Mirjam van Reisen, hoogleraar aan de Tilburg University en eerste titularis van de leerstoel Computing for Society aan de universiteit van Leiden © Ilse Prinsen/Tertio

Mirjam van Reisen is hoogleraar aan de Tilburg University, maar wordt straks ook de eerste titularis van de gloednieuwe leerstoel Computing for Society aan de Universiteit van Leiden. Het gaat over de impact van innovatie en technologie op internationale relaties, zegt van Reisen over de nieuwe leerstoel, die ze vrijdag met een oratie inleidt. En vooral over de ethische kwesties en zorgvragen die de digitale revolutie met zich meebrengt.

Geen Europees beleid

Op de vraag waarom Europese beleidsmakers zo vaak achter de feiten aanhollen als het gaat over de aanpak van de vluchtelingenproblematiek antwoordt prof. van Reisen: Omdat er helemaal geen Europees beleid is. We strompelen van crisis naar crisis. Ik was nooit fan van Mouammar Khadafi (1942-2011, nvdr), maar sinds we hem in Libië van de macht hebben verdreven, is een half werelddeel compleet niemandsland geworden, van Libië over het gebied van de Malinese Toearegs en de milities in Soedan tot de Hoorn van Afrika die inmiddels kreunt onder de droogte en de hongersnood. En het Westen reageert alleen als de crisis aan onze poorten staat. De chaos in Libië of in Eritrea werd slechts ons probleem toen we met migratiestromen werden geconfronteerd. Dan reageerden we telkens snelsnel met tijdelijk crisismanagement.

Ebola in Liberia

Wat ze bedoelt met tijdelijk crisismanagement illustreert Mirjam van Reisen met de Europese aanpak van ebola in Liberia. Toen in Liberia de ebola-epidemie uitbrak, raakte het land compleet geïsoleerd. Tot het Westen zich plots zelf door de epidemie bedreigd voelde. Een massale interventie volgde. Er werden volop middelen en technologie naar Monrovia verscheept en men slaagde erin de epidemie te isoleren. Maar merkwaardig genoeg werd van dat alles niets in Liberia achtergelaten.

Eenmaal de steekvlam voorbij, is het voor de westerlingen interessanter om alles terug naar huis te brengen. In plaats van basisgezondheidszorg te ontwikkelen.