Het religieus ontwaken van terreurslachtoffer Sebastien Bellin: 'Maak je los van woede of angst'

Met zijn 2 meter en 6 centimeter is Sebastien Bellin (45) iemand om naar op te zien, letterlijk. Maar ook in grootmoedigheid overstijgt de voormalig profbasketter menigeen. Dat werd duidelijk toen hij op het terreurproces over de aanslagen in Brussel in 2023 getuigde over wat hem overkomen was en hij eindigde met een handreiking naar de daders. ‘Vergeving kan het verschil maken tussen wegrotten in de gevangenis en er genezen’, zei hij. Op krantensites en sociale media werd hij soms figuurlijk aan het kruis genageld voor die zachtmoedige houding op het proces, (toevallig?) in de periode rond Pasen. We hadden destijds een interview met Bellin.

Begrijp je die reactie?

Sebastien Bellin • ‘Toch wel. Ik kan heel goed begrijpen dat niet iedereen me daarin volgt. Iedereen heeft zijn eigen levensweg. Ik ben geen perfecte mens of wereldverbeteraar, maar gewoon iemand die zijn eigen levensweg probeert te volgen. Ik ben een vrij mens. Dat je dan soms alleen loopt, hoort erbij.

Ik heb het de laatste stap in mijn genezingsproces genoemd. Als je je ergste vijand – de mens die jou kapot wil maken – in de ogen kan kijken en zeggen dat hij van jou net een betere mens heeft gemaakt, dan is dat ongelooflijk krachtig. Ik kies ervoor om elke dag te drinken van de bron van het geloof in plaats van die van de haat. Daarmee maak je de macht van het kwade alleen maar groter.’

Wat waren je eerste gedachten na de aanslag?

‘Die dag op Zaventem probeerde ik me met alle macht vast te klampen aan mijn geloof. God is in alles en je kan in de moeilijkste momenten iets positiefs zien. Hoe groter het drama, hoe moeilijker dat positieve te vinden is, maar het geloof helpt je om het te vinden. Gevaar is reëel, dat moet je in de ogen kijken. Angst is dat niet. Die moet je niet laten overwinnen.’

Hoe kwam je tot die mindset?

‘Dat zat er altijd al in. Ik ben gelovig opgevoed en al van kinds af op een of andere manier in gesprek met mezelf over hoe ik mijn leven wil leiden. Ik plak er liever geen etiket op van de ene religie of de andere, omdat ik denk dat labels mensen soms meer opzetten tegen elkaar dan hen te verbinden. En verbinding is net wat ik het allerbelangrijkste vind. God is voor mij een grotere kracht die overal te vinden is. Die dag op Zaventem werd de theorie in alle hevigheid getoetst aan de praktijk. Nog nooit had ik zo sterk ervaren dat het wáár was wat ik altijd had geloofd.

Ik kon niet op mijn benen staan en toch had ik me nog nooit zo sterk en zelfbewust gevoeld. Die ervaring is voor de rest van mijn leven in mijn geest gebrand.’

Wat is jouw boodschap voor de daders?

‘Zoals je in elke situatie die dualiteit van negatief en positief kan zien, zo zit die ook in elke mens. Ik geloof dat de daders in staat zijn om het positieve te zien in de straf die ze zullen krijgen. Nemen ze de uitgestoken hand van de vergeving aan, en leggen ze ons uit hoe ze op het punt raakten om zulke vreselijke daden te plegen? Daar zouden we allemaal iets aan hebben. Levenslang zitten ze hoe dan ook, ik hoop dat ze in de cel niet wegrotten maar het leven vinden.

Je krachtige getuigenis doet bijna vergeten hoe zwaar je moest revalideren.

‘Mijn dochters, vandaag 14 en 10 jaar oud, zijn de echte reden waarom ik zo standhield en dapper aan de revalidatie begon. Ik wilde geen slachtoffer zijn in hun ogen, maar hun vader. En misschien zelfs een betere vader, want woorden wekken maar voorbeelden strekken. Ik had nu een ongelooflijke kans om te tonen hoe krachtig je in het leven kan staan, welke tegenslag je ook te verduren krijgt. Ze zien me lopen, over de finish komen van de Ironman in oktober laatst in Hawaï. Ze zien me oog in oog staan met de terroristen en hun vergeving aanbieden.

Dat ik daarbij fouten maak, is onvermijdelijk. Maar ik doe er wel iets mee.’

Wat heb je op fysiek vlak aan de aanslag overgehouden?

‘Mijn benen en heup waren er erg aan toe. Gelukkig hebben de dokters een amputatie kunnen vermijden. Toch was een heel stuk van mijn linkerbeen weg, waardoor ik spiermassa moest opbouwen op nieuwe plekken. Het was niet vanzelfsprekend om opnieuw te leren stappen en lopen. Maar na twee jaar kon ik beginnen trainen voor de Ironman, en vier jaar later was die een feit. In september wil ik opnieuw deelnemen aan een Ironman, in Knokke-Heist, en wel twee dagen na elkaar: de eerste dag een kwart triatlon, de tweede dag een halve.’

En dat allemaal zonder gevoel in je been?!

(lacht) ‘Ook daar moet je het positieve van zien, hé: ik kan er dan ook geen pijn in voelen. Nee, serieus. Die handicap is er, maar ik weiger ze het laatste woord te geven.’

Denk je nog vaak terug aan de noodlottige dag in Zaventem?

‘Ik zie nog elke dag het beeld voor mij van die vrouw die naast me lag en niet meer bewoog. Samen met haar stierven die dag meer dan dertig mensen door de aanslagen. Ik leef ook voor hen, want zij kunnen het niet meer. Voor hen wil ik een betere versie van mezelf zijn. Dan is hun dood niet voor niets geweest. De ergste belediging daarentegen zou zijn om de haat nog te versterken.’