Père Gilbert: 'Coronacrisis hakte er stevig in bij mij'

Wie herinnert zich Guy Gilbert nog? De Franse rock-'n-rollpriester was een nobele onbekende in België, tot prins Laurent aankondigde dat Père Gilbert zijn huwelijk met Claire Coombs zou inzegenen. Dat is intussen precies twintig jaar geleden. Een verrassing van formaat, luidde het toentertijd. Guy Gilbert, een persoonlijke vriend van prins Laurent, is immers allerminst een alledaagse priester.

Sindsdien is het bij ons tamelijk stil rond de ‘priester van het Parijse straatcrapuul’, maar echt stilzitten deed hij niet.

Met zijn lange grijze haren en dito bakkebaarden, leren jekker en zilveren ringen lijkt priester Guy Gilbert, 87 jaar intussen, meer op een lid van The Sex Pistols of op Johnny Hallyday dan op een priester. Overigens nam hij in 2017 deel aan de uitvaart van laatstgenoemde.

Hij nam zijn opvallende kledingstijl aan in de jaren 1970, toen hij als jonge priester door de straten van het Parijse 19e arrondissement trok. Daar ontmoette hij delinquente jongeren die door de samenleving waren verstoten en hij besloot, als een van de eerste geestelijken in de banlieus, om te luisteren naar die jongeren. Hij nam prompt hun woordenschat over, wat de tachtigplusser vandaag nog steeds op een rechttoe rechtaan taalgebruik komt te staan.

Diamant temidden alle stront

„Ik was het zat een diamant te zijn temidden alle stront”, zo steekt Père Gilbert geregeld van wal wanneer hem wordt gevraagd naar zijn beweegredenen. „Ik zag in de stad hoe flikken zich misdroegen tegenover nooddruftige jongeren. Ik kon dat niet begrijpen zolang ik niet in hun huid kroop. Een van hen gaf me daarom zijn leren jekker. Ik kroop achter op de motor en vrijwel meteen werden we staande gehouden door een flik. ‘Wat doe die ouwe zak bij jou?’, vroeg hij aan die jonge gast. ‘Rot op’, antwoordde ik. Natuurlijk belandden we op het commissariaat. De overste van die flik vroeg hem waarom hij nu weer een priester had opgepakt. Daarop veranderde hij het geweer van schouder. ‘Mes respects, mon père’, klonk het plotseling. Daarvan kreeg ik het op mijn heupen.

Ik hoef geen aanvullende blijk van respect bovenop het respect dat elke mens verdient.

Ik ben een mens, een priester, akkoord, maar in dienst van de meest berooiden. En die leren jekker heb ik gehouden.”

De leren jekker werd zijn handelsmerk, de delinquente jongeren zijn gegeerde doelgroep. Al snel vervolmaakte hij zich als opvoeder en opende hij een uitvalsbasis in het beruchte 19e arrondissement. Daar luisterde hij naar de besognes van zijn loubards, een geuzennaam voor het straatcrapuul waarmee hij optrok. Zo groeide de nood aan een plek ver weg van de grote stad met al haar verlokkingen.

In 1974 koopt Guy Gilbert een ruïne in de Gorges du Verdon, in het zuiden van Frankrijk, op vraag van enkele jongeren. Samen met hen knapt hij het pand op en doopt hij het ‘Bergerie de Faucon’. Het wordt het kloppend hart van de Association Père Guy Gilbert, een plek waar permanent zeven jongeren verblijven in een pedagogie gebaseerd op relatie met de natuur en de dieren waar ze voor zorgen.
 

Mediafiguur

Raakte Guy Gilbert pas in 2003 bekend bij ons, dan was hij al geruime tijd een graag geziene gast in de Franse media. Met de regelmaat van een klok is hij te gast in allerlei talkshows, radioprogramma’s en debatten. Bovendien is hij chroniqueur in het dagblad La Croix en bij Radio Notre-Dame. Daarnaast publiceerde hij meer dan zestig boeken, gebedenbundels, stripverhalen en essays.

Sinds enige tijd springt Gilbert wat spaarzamer om met media-optredens.

Daar zit zijn gevorderde leeftijd voor iets tussen. Enkele jaren geleden raakte hij naar eigen zeggen lichamelijk en geestelijk uitgeput. Op doktersadvies trok hij naar een woon-zorgcentrum in de Franse Alpen, waar hij nu permanent verblijft. „De coronacrisis hakte er stevig in bij mij”, vertelt hij aan onze collega’s van Paris Match in een exclusief interview. „Plots mocht ik niet meer naar mijn Bergerie de Faucon, zoals ik al decennia deed. De verandering van levenswijze die ons allen werd opgedrongen, deed me op mijn grondvesten daveren.”

Een passage in Mechelen in 2015 ging niet onopgemerkt voorbij. Toen zegende hij het huwelijk in van Paul Van Haver, beter bekend als zanger Stromae, en Coralie Barbier. Daarover vertelt hij het volgende: „Ik hou van de manier waarop Stromae durfde omgaan met zijn depressie. Ik vroeg hem een kleine getuigenis op te nemen voor een associatie van Don Bosco. Hij bereidde een tekstje voor, een boodschap doordrenkt van hoop voor jongeren die met zelfdodinggedachten kampen.”

Het kenmerkt de levenshouding van Père Gilbert. Moeilijke thema’s gaat hij nooit uit de weg, al zeker niet in de herfst van zijn leven.

Criticasters snoert hij de mond en voor wie met onrecht kampt, gaan de oren en harten wijd open.

Père Guy Gilbert heeft een rijkelijk gevuld leven achter de rug. Hij zat in het seminarie in Algerije voor hij de straten van Parijs op trok, ontmoette drie pausen, talloze staatshoofden en regeringsleiders en maakte een verschil in de levens van talloze ontredderde jongeren die de samenleving had opgegeven. Doet hij het vandaag noodgedwongen wat kalmer aan, dan blijft hij zich inzetten voor zijn loubards en strijden tegen onrecht. Grofgebekte priester én gewijde rebel die zich even graag met wandelstokken als per Harley Davidson verplaatst. Zolang hij maar kan zijn waar ze hem nodig hebben.