Woordkracht - Voorbij de tijd
Tijd is een raar iets. Soms zou ik willen dat hij sneller voorbij gaat. Op andere momenten verlang ik dat de tijd stil zou blijven staan. Maar elk uur tikt even snel. Het voelt rechtvaardig en onrechtvaardig tegelijkertijd. Toch kan ik me enkele momenten voor de geest halen die de tikkende klok overstijgen. Het zijn gebeurtenissen van grote betekenis uit een welbepaalde tijd, die de kracht hebben om ook voorbij die specifieke tijd te blijven leven.
In die tijd sloeg Jezus zijn ogen ten hemel en zei: 'Vader, het uur is gekomen. Verheerlijk uw Zoon, opdat de Zoon U zou verheerlijken. Johannes 17,1 - Zevende paaszondag
Ik vermoed dat het uur waar Jezus naar verwijst ook te maken heeft met zo'n bijzondere ervaring. De ervaring van zich meer dan ooit verbonden te voelen met de Vader. De ervaring van zijn hele leven te hebben geleefd vanuit die verbondenheid die Hem het meest wezenlijk was.
Jezus wil dat hemelse moment tussen Hem en de Vader niet alleen in zijn eigen herinnering laten voortleven. Hij nodigt ons er middenin uit. Opdat het ook zou voortleven in onze herinnering en - meer nog - ons ook hier en nu deelgenoot zou maken van die liefdevolle verbondenheid tussen Vader en Zoon.
En al klinkt dat een beetje ingewikkeld, ik denk dat ik vaak heel spontaan die deelgenoot mag worden. Want bij elk van die bijzondere gebeurtenissen die in mijn persoonlijke leven voorbij de tijd gaan, herinner ik mij dat ook ik mijn ogen opsloeg naar de hemel. En dat ik dat vandaag nog altijd doe. Uit verwondering. Uit dankbaarheid. Omdat ik ergens besef: hier stond ik of stonden wij niet alleen; hier waren de Vader en de Zoon voelbaar aanwezig.