Ingeborg: ‘In bedevaartsoord Medjugorje voel ik me echt thuis’

Waar was je deze zomer zoal mee bezig?

In de zomer worden heel wat tv-programma’s voor het najaar opgenomen. Zo doe ik onder meer mee aan het nieuwe seizoen van Blind getrouwd, Eenmaal andermaal en De Vuilste Jobs van Vlaanderen (allebei op VTM).

Tv-werk is een uitlaatklep voor de nar in mij.

Tegelijk is het een oefenschool om in die wereld trouw te blijven aan mijn innerlijk. Dat is niet makkelijk, ik verlies mezelf toch altijd nog een beetje. In De evolutie daarentegen is het niet moeilijk om in de liefde te blijven. Het is mijn hemeltje, waar ik niet te lang mag blijven of het wordt een ivoren toren. Voor je het weet, zit je in de almacht als docent en is wat je anderen voorhoudt niet meer gegrond in de dagelijkse realiteit.

Je was een tijdlang weg van tv. Wat heeft die periode je geleerd?

Ik heb enorm veel opleidingen gevolgd, onder meer de vierjarige Dru yoga opleiding aan The Life Foundation school of Therapeutics in Bangor. Ik haalde een master Toegepaste Psychologie in Rotterdam en volgde een vierjarig postgraduaat Integratieve psychotherapie. Ik heb enorm veel les gegeven en deed veel counseling. Maar misschien was het ook een vlucht van televisie, een vlucht uit de woestijnervaring. Daarom smijt ik me nu des te meer.

In de abdij van Affligem gaf je een retraite over ‘de innerlijke diva’.

Dat was een intense vijfdaagse. Ik nodigde de deelnemers uit om bestaansrecht te geven aan hun innerlijke diva om van daaruit het ego met mededogen te benaderen. Tot mijn verrassing kwam daar veel weerstand op. Ken je dat verhaal uit het boeddhisme waar de Boeddha een kopje thee laat zetten voor Mara, die hem wil afleiden van zijn pad? Het verhaal leert dat we niet altijd bang moeten zijn voor dat wat ons uitdaagt, bijvoorbeeld door het te verdoven of ervan weg te vluchten.

Zolang we bepaalde tendensen in onszelf veroordelen, zijn we ermee in strijd.

Je kunt ze ook met mededogen en vriendelijkheid benaderen om er dan aan te gaan werken.

De juiste balans vinden, hoe doe jij dat?

Dat blijft een oefenschool, maar een bijzonder boeiende! Ieder mens heeft de goddelijke vrijheid om zijn ziel te ontdekken en daarop af te stemmen. Ik voel me heel vrij om me uit te leven in alle aspecten van wie ik ben. Maar ik voel dat mensen me soms willen vastpinnen op één ervan. De een kan mijn tv-personage niet smaken, de ander moet niets hebben van mij als therapeut.

Net zoals we mensen soms reduceren tot één aspect van hun persoonlijkheid, zo doen we dat ook met God.

Als jongere werd ik getroffen door het straffende aspect van God. Dat heeft me zo ver van het goddelijke afgebracht, dat ik het geloof bijna verloor. Ik moest in India en mijn Oosters georiënteerde opleidingen onze christelijke mystiek herontdekken.

Hoe ging dat precies?

Ik was iemand die nooit stilviel, ik nam altijd de ene opdracht na de andere aan. Stilte deed me angst en verdriet ervaren. Veel mensen zullen zich daar wel in herkennen, vermoed ik. In India zeiden ze: ‘Talk to your divine.’ Verken je innerlijk in plaats van ermee te strijden. Onlangs kwam ik van een zware dag thuis en Roland (Keyaert, haar echtgenoot, nvdr) zei: ‘Zou je niet even een mooie film zien?’ Hij kent mij zo goed! House of the Spirits, stelde hij voor, een film uit 1993 die nu beschikbaar is op Netflix. Meryl Streep speelt daarin een engelachtige figuur die louter door de zachtaardigheid zelf te blijven het hart van haar man en iedereen die ze ontmoet uiteindelijk doet ontdooien. Eigenlijk belichaamt zij het hele leven in die film, begreep ik. Hoe mooi zou het zijn als we zo’n engel konden zijn voor onszelf en voor anderen.

Is dat ook het geheim van jullie huwelijk?

We hebben een schatkist vol geheimen, maar we hebben ook onze strijden gestreden. Het begon allemaal heel passioneel. Hij was mijn manager, had vrouw en kinderen. De scheiding veroorzaakte veel leed, daarvan ben ik me vandaag nog beter bewust dan toen. We hebben alle uitdagingen van een nieuw samengesteld gezin beleefd. Je moet niet alleen rekening houden met elkaars gevoelens en ons kind, maar ook met die van zijn kinderen, zijn vorige partner… Het was een heel moeilijk en complex proces. Ik zou het niemand aanraden, maar het is nu eenmaal zo gelopen en we hebben er het beste van gemaakt, met vallen en opstaan.

Op een bepaald moment had ik mijn trouwring achtergelaten bij een heiligenbeeld.

Roland was verontwaardigd. Ik had het aan God toevertrouwd, zei ik. Tien jaar later hebben we nieuwe ringen laten maken. Op het Sint-Pietersplein hebben we ze uitgewisseld in het bijzijn van getuigen, terwijl een nietsvermoedende paus de zegen gaf. Zo hebben we godzijdank volgehouden. En daar plukken we nu de vruchten van. Als twee oude muppets becommentariëren we tegenwoordig het leven. Met vreugde en échte liefde!
 

In je therapieruimte zie ik Boeddha, Maria, een engel. Hoe rijm je dat allemaal?

Een beeld is een hulp om verbinding te maken met het goddelijke. De ene bezoeker zal naar de slapende Boeddha kijken, de ander naar Maria of naar de engel. In de hemel zoals ik hem zie, is er geen strijd. De mensen die naar ‘De evolutie’ komen, moeten zich hier in hun eigen geloofsbeleving welkom voelen.De belangrijkste eyecatcher van deze ruimte is die grote, blauw verlichte kom daar. Die staat voor ontvankelijkheid, de levengevende liefde. Dat is de heilige graal waar de mensheid naar op zoek blijft.

Wat bedoel je daar precies mee?

De tijdgeest is enorm rationalistisch. Ook in de psychologie gaat het steeds maar over modellen en structuren. De affectieve benadering is vaak zoek, maar het is meer dan dat. We moeten de balans met het hart in twee richtingen herstellen: die naar het hoofd, maar ook die naar de onderbuik, waar de intuïtie leeft, de spontaniteit en creativiteit.

Is volksdevotie een uiting van die onderbuik, en wat jou zo aantrekt in het bedevaartsoord Medjugorje?

Misschien wel. Dat is alleszins een bedevaartsplek waar ik me helemaal thuis voel. Laatst beleefden we er een indrukwekkende processie. Met duizenden liepen we achter een monstrans aan, voorop een hele groep bisschoppen en priesters. Daar ging een enorme kracht vanuit. De gemeenschap draagt elkaar en nodigt uit.

Wat zou je aan paus Franciscus zeggen, mocht je de kans krijgen?

Laatst mocht ik in een parochie de preekstoel beklimmen om een getuigenis te brengen. Een heel apart gevoel. Terwijl ik de trappen opging, voelde ik de verantwoordelijkheid wegen. Hier zeg je niet zomaar eender wat. Ik keek even naar boven en zag op het plafond van de preekstoel de heilige Geest afgebeeld. Zo begon ik het verhaal van mijn leven. Maar ik maakte van de gelegenheid ook gebruik om een lans te breken voor een vrouwelijkere aanpak in de kerk. Die boodschap zou ik ook wel aan de paus zelf willen brengen.

Hoe ziet jouw ideale tv-programma eruit?

In mijn droomprogramma komen mijn twee werelden harmonieus samen: muziek, vreugde, zingeving. We zijn met enkele mensen aan het brainstormen. Wie weet wordt die droom ooit werkelijkheid?