Een dode man aan een kruis - Sara Loobuyck [column]

‘Ik begrijp het niet’, zei ze. Ze staarde naar het grote kruisbeeld dat zich links van de weg aftekende. ‘Wat hebben christenen met een dode man aan een kruis?’

Ik volgde haar blik en keek Jezus aan.

Het was zowat de eerste keer dat ik door de ogen van een niet-gelovige naar het kruis keek. Ik kon haar gedachtegang volgen. Vanuit een rationele blik is er enkel lijden te zien. Maar mijn ogen, van kindsbeen af gevoed door het geloof, leken door het dode lichaam heen te kijken. Ik zag enkel de allergrootste liefde, geschonken om niets. De woorden van paus Franciscus enkele jaren geleden na een angelusgebed dansten in mijn hoofd: ‘Er is geen echte liefde zonder het kruis.’

Het kruis en de liefde, zo onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het kruis en de liefde, een uitnodiging om verder te kijken dan het lijden in ons leven. Het kruis en de liefde, de graankorrel die sterft om het eeuwige leven te verwerven.

‘Het is liefde’, fluisterde ik haar met een milde glimlach toe. Terwijl we even in stilte verder wandelden, vergezeld van een frisse herfstwind, reflecteerde ik over de kruisen in mijn leven. Ik stelde vast dat ik mijn uiterste best doe om ze één voor één te ontwijken. Elke keer opnieuw. Het leven is eenvoudiger als ik er in een wijde bocht omheen ga, denk ik dan. Maar betekent eenvoudiger ook liefdevoller?

Kan er überhaupt echte liefde zijn zonder de last van het kruis?

Toen we aankwamen op onze bestemming, had ik niet enkel de vooropgestelde kilometers afgelegd, maar vooral ook een innerlijk stukje weg. Ik keek mijn stapgenootje aan. Stilletjes hoopte ik dat ook zij – al was het maar heel even – had nagedacht over het kruis en de liefde …

Sara Loobuyck is leerkracht Nederlands voor anderstaligen.