Commentaar bijbellezing 21/1: Als ze me missen, dan ben ik vissen

Evangelie: Marcus 1, 14-20

Nadat Johannes was gevangen genomen, ging Jezus naar Galilea en verkondigde er Gods Blijde Boodschap. Hij zei: ‘De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap.’ Toen Jezus eens langs het meer van Galilea liep, zag Hij Simon en de broer van Simon, Andreas, terwijl zij bezig waren het net uit te werpen in het meer; zij waren namelijk vissers. Jezus sprak tot hen: ‘Komt, volgt Mij; Ik zal maken dat gij vissers van mensen wordt.’ Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem. Iets verdergaande, zag Hij Jakobus, de zoon van Zebedeüs, en diens broer Johannes; ook zij waren in de boot bezig met hun netten klaar te maken. Onmiddellijk riep Hij hen. zij lieten hun vader Zebedeüs met de dagloners in de boot achter en volgden Hem.

Commentaar: ‘Als ze me missen, dan ben ik vissen’

Een oud deuntje van de Nederlandse volkszanger Nico Haak. Wellicht moeten de eerste leerlingen van Jezus dat ook gedacht hebben. Alles lieten ze achter om Jezus te volgen om met Hem mee te gaan vissen. Vissen van mensen. Soms stel ik me voor hoe dat is gegaan, want evident is het toch niet. Sommige leerlingen hadden wellicht vrouw en kinderen, anderen waren misschien alleen. Als eenvoudige vissers hadden ze niet veel om achter te laten, maar toch, een zeker en veilig bestaan ruilden ze in voor een episch avontuur met Jezus, die ze op dat moment totaal niet kenden, en waarvan ze ook niet konden vermoeden hoe het avontuur zou eindigen. Moesten ze dat wel weten, hadden ze het dan nog gedaan?

Hadden deze eenvoudige vissers dan nog alles achtergelaten, van het één op het andere moment? 

Jezus moet op een of andere manier veel vertrouwen hebben uitgestraald. De vissers gingen met Jezus mee. Ze waagden het erop. Ze stelden niet te veel vragen, ze deden het gewoon.

Vandaag de dag is het ondenkbaar om dat te doen. In onze westerse manier van denken en leven willen we eerst weten waar we aan toe zijn voordat we een keuze maken. We willen verzekerd zijn, weten wat we gaan doen, een risicoberekening maken en vooraf bepalen of dat wat we gaan doen wel de beste strategie is. We willen wel ja zeggen tegen Jezus, net als de vissers, maar dan willen we wel dat alles goed georganiseerd wordt en dat hebben we het liefst zwart op wit.

Durven we onze drang voor regelgeving en organisatie soms wat los te laten?

Durven we net als de vissers ontvankelijk te zijn voor de roep van Jezus, die het dagelijkse zekere bestaan abrupt onderbreekt en nieuwe wendingen doet geven? In ons eigen leven, maar ook in het leven van onze gemeenschappen, in de kerk? Jezus roept op om met Hem mee te gaan vissen. Laten we het gewoon doen. Laten we meegaan, ook al weet niemand hoe het precies zal gaan. Het belooft in ieder geval een geweldig avontuur te worden en van de eerste leerlingen van Jezus, die vissers, leerden we al dat Jezus een baken is van vertrouwen. Blijf dicht bij Hem en het komt wel goed! 

• Saskia Van den Kieboom is stafmedewerker gezinspastoraal en aanspreekpunt voor geloof en homoseksualiteit.