In mijn handen - Sara Loobuyck [column]

Ik kneed het deeg zachtjes met mijn handen. Ik geniet ervan om het mengsel tussen mijn vingers heen te voelen glijden en het steeds meer vorm te geven. Het was ongetwijfeld eenvoudiger geweest om een brood bij de bakker te halen, maar ik verlangde dat het brood langzaamaan tot stand zou komen, dat het enige moeite zou kosten en dat er een stukje van mezelf in zou liggen.

Terwijl ik het deeg heen en weer beweeg, voelt het alsof ik mee mag creëren met mijn Schepper.

Ik maak uit de ingrediënten iets nieuws. Iets dat er voordien niet was en dat mij en anderen tot voedsel zal worden. Mijn gedachten dwalen terug naar de tijd dat ik in ­Italië met tientallen vrijwilligers olijven ging plukken in een klooster­tuin. Het was de eerste keer dat ik ten volle besefte dat de aarde ons geeft wat we nodig hebben. De olijven, vruchten van deze aarde, werden olijfolie dankzij het werk van vele mensenhanden. De woorden die de priester tijdens de eucharistieviering uitspreekt – “aan U dragen wij op de vrucht van de aarde, het werk van onze handen” – werden voor mij toen heel concreet.

Het dagenlange verzamelen van de olijven bracht bovendien een heel bijzondere sfeer en gezelligheid met zich mee en schiep een verbondenheid tussen mensen die elkaar voorheen niet kenden. Wat is het betekenisvol om even stil te staan bij alles wat ons zomaar geschonken is, bij al wat we als mens met ons lichaam kunnen verwezenlijken, bij onze medemensen die samen met ons creëren.

Het brood, dat als een bolletje deeg voor mij op tafel ligt, zou deze keer letterlijk het werk van mijn handen worden.

Ik zie dankbaar toe hoe het deeg rijst en een steeds grotere massa wordt. Een Godsgeschenk!

Sara Loobuyck is leerkracht Nederlands voor anders­taligen.