Pastor Mieke: ‘Mensen nabij zijn, is zelden verloren tijd’

Als een deur sluit, gaat een andere vaak open. Zo ervaart Mieke Corneillie de eerste weken na haar pensioen. Jarenlang was ze spiritueel zorgverlener in wat vandaag het West-Vlaamse fusieziekenhuis AZ Delta heet. Mensen nabij zijn, daar was het haar om te doen.

‘Ik kan het niet laten: als ik in een stad rondloop en langs een kerk passeer, dan spring ik binnen. Even kijken of God thuis is. Vooraan heb je altijd het tabernakel, het is de verblijfplaats van God achter slot en grendel. Maar het deurtje van dat tabernakel is een keer blijven openstaan, en God is ontsnapt. Hij loopt nu vrij rond in de wereld. God is een meester in de vermomming.’

De beschouwing van Willem Vermandere uit zijn boek Als ‘t maar geestig is, is Mieke Corneillie op het lijf geschreven. Sinds Pasen is de spiritueel zorgverlener van AZ Delta Roeselare-Rumbeke-Menen-Torhout met pensioen en dus heeft ze meer tijd om een kerk binnen te lopen. Toch is en blijft ze er als geen ander ervan overtuigd dat God niet enkel daar te vinden is, maar vooral in mensen wil geboren worden. ‘God zoekt zich engelen van mensen om de Liefde in deze wereld te brengen.’

Voor de goede zaak

Mensen nabij zijn in situaties van lijden, rouw en sterven, was jarenlang Miekes drijfveer, eerst in het stedelijk OCMW-ziekenhuis en de jongste jaren in het grote fusieziekenhuis AZ-Delta. Dat alles vanuit de Bijbelse gedachte: ‘Alles wat jullie gedaan hebben voor één van de onaanzienlijksten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.’ Een eigen plaats zoeken als pastor en als Dienst spirituele zorg in een actief-pluralistisch ziekenhuis vond ze een van de grootste uitdagingen.

‘Vanuit onze eigen geschiedenis waren we met de dienst sterk betrokken bij alles wat levenseindezorg betreft.

In het fusieverhaal moest dit alles op elkaar afgestemd worden.

Dat vroeg heel veel tijd en ging in mijn beleving vaak ten koste van het nabij-zijn van mensen in de ziekenhuiskamers. Gelukkig waren we een team. Wanneer ik aan het vergaderen was ‘voor de goede zaak’, waren de collega’s de patiënten nabij. Zo vulden we elkaar aan.’

Mogen tijd verliezen

Wat een pastor van andere zorgverleners onderscheidt, is voor Mieke Corneillie heel duidelijk: de Godsnaam ‘Ik zal er zijn’. ‘Van de meeste zorgverleners wordt verwacht dat ze iets doen. Van een pastor wordt vooral verwacht dat hij of zij aanwezig is.

Soms is dat waken zonder woorden, tot het einde toe.

De waardering van collega’s en directie moet je als pastor vaak ‘verdienen’, door dienend aanwezig te zijn. Pastores zijn geen eiland, maar een puzzelstuk in een groter geheel. En ja, ik mag tijd verliezen bij mensen, maar dat is zelden of nooit verloren tijd.’

Twee keer mocht Mieke meedenken en -werken aan de inrichting van een Stilteruimte. ‘Bij de bouw van de nieuwe campus kozen we voor één stilteruimte waar de diverse levensbeschouwingen in respect met en voor elkaar samen aanwezig zijn. Glaskunstenaar Joost Caen ontwierp voor ons de Tafel van Verbinding, waarin de zes symbolen verwerkt zijn van de kloostergemeenschappen die aan de basis van AZ Delta liggen, en de Kast van de Kostbaarheden, met de symbolen van de diverse levensbeschouwingen.’

Rouwproces

De eerste weken van haar pensioen ervaart Mieke als een ‘rouwproces’. Afscheid nemen van wat ze het liefste deed, het dagelijkse engagement in het ziekenhuis, alsook van collega’s, medewerkers en de ziekenhuiswereld. ‘Een deur gaat dicht, een andere deur gaat open. De opleiding bij Amfora, het schrijven van eindelevensverhalen, zal me ongetwijfeld nieuwe ontmoetingen en dankbare ervaringen geven. En wie weet in welke vermomming God zich nog aandient?’